Iran 1

Dinsdag 11 oktober 2016

'Wat gaan jullie daar nou doen' of 'is het daar niet gevaarlijk' zijn de meest gehoorde opmerkingen als we vertelden dat we naar Iran op vakantie gaan. Tja, onbekend maakt onbemind. Het is de boedoeling om beide vragen via deze blog op een positieve manier te beantwoorden, dus als je het echt wilt weten, blijf dan aan de lijn

Frankfurt Airport

Door problemen met de OV-kaart van Diana zou het treinritje naar Schiphol bijna spannend worden. Gelukkig was de conducteur in een goede bui, dus ze kwam er zonder boete vanaf. Van Schiphol gaan we naar Frankfurt, waar we aan boord zullen gaan van ons luchtschip naar Teheran. Op Frankfurt slenteren we wat door terminal 1 en maken we de tijd vol met een drankje en een hand vol chips. Aan boord horen we dat de vliegtijd 4 uur en 25 minuten is en dat we onderweg Oostenrijk, Hongarije, Roemenie en Turkije paseren. Zo'n vluchttijd is een 'verre' vakantie onwaardig (in die tijd kom je niet eens in Egypte), maar wij vinden het best. Het Lufthansa entertainment system heeft de nieuwe Star Trek Beyond in de aanbieding, dus Rob heb je niet gehoord tijdens de vlucht.

Iets voor twaalven, lokale tijd, landen we op Imam Khomeini Airport en daar gaan we als eerste op zoek naar het kantoortje waar we ons visum kunnen krijgen. Er staat op dat moment slechts een handvol toeristen dus we hadden goede hoop dat de stickertjes snel in onze paspoorten zou zitten. Vijf kwartier later moet Diana de betreffende ambtenaar op onze paspoorten wijzen, want anders waren we daar nooit met een visum weg gekomen

Achter de douane staat onze chauffeur Chagrom netjes op ons te wachten en nadat we snel nog even 100 euro hebben gewisseld voor 4 miljoen rial, gaan we op weg naar ons hotel. Rond 02:30 uur arriveren we daar. Nadat we onze paspoorten hebben afgegeven brengt de nachtportier ons naar de kamer waar we snel in bed duiken

Woensdag 12 oktober

Na een korte nachtrust gingen we voor het ontbijt naar het dakterras. Wie had dat gedacht; in Iran onder een parasolletje genieten van je ontbijt. Jammer genoeg was het brood van het type karton, maar nu weten we in ieder geval wat we kunnen verwachten deze vakantie.

Asjoera

Vandaag willen we zoveel mogelijk meemaken van Asjoera. Voor dit feest, ter nagedachtenis aan het overlijden van de 7e imam Hossein hebben we speciaal onze reis vervroegd. Op advies van een jongen bij de receptie van het hotel, zijn we met de metro naar station Tehran Sadeghieb gereisd, want daar zou het goed los gaan. Bij het metrostation aangekomen, vroegen we ons af of we daar wel op de juiste plek waren, want er was daar niets te beleven. We werden echter aangesproken door een knaap die ons wel even naar het feestgedruis zou brengen. Volgens hem kon je overigens naar elk willekeurig plein in Teheran gaan voor de festiviteiten. Na een tiental minuten wandelen zagen we de eerste mensenmassa al bewegen; hier moesten we zijn.

... in black

We mengen ons onder de toeschouwers die in rijen langs de weg staan toe te kijken hoe het spektakel voorbij trekt. De meeste mensen zijn vandaag in het zwart gekleed en wij hebben onze vakantie-outfit hier zo goed mogelijk op aangepast, maar desondanks zijn wij net zo inetressant voor de toeschouwers als de echte hoofdrolspelers. De optocht lijkt nog het meest op een processie, waarbij steeds hetzelfde ritueel voorbij komt. Je kunt het ook wel een beetje vergelijken met het bloemencorso waarbij er steeds een andere wagen voorbij komt.

Alamot

Voorop lopen een aantal jongens met grote vlaggen, gevolgd door zgn. alamots. Deze enorme 'schoudervulling' is soms wel 6 tot 7 meter breed en een stevige kerel heeft er een hele klus aan om het gevaarte op z'n hoofd en schouders in evenwicht te houden. Het gevaarte is versiert met metalen beeldjes en kleurrijke veren. De drager wordt regelmatig afgelost en je ziet dat ze behoorlijk moeten afzien. Soms heedft een gezelschap nog een tweede alamot meelopen, maar ze worden altijd gevolgd door in zwart geklede mannen die zichzelf met metalen kettingen op de rug slaan. Sinds de geestelijk leider een fatwa heeft afgekondigd tegen deze zelfkastijding, spat het bloed er niet meer vanaf, maar je krijgt een idee van hoe dat geweest moet zijn. Elk gezelschap wordt afgesloten door een auto met enorme speakers op het dak waaruit muziek schalt (soms live gezongen).

Straatgebed

Bij het tweede plein is er buiten zelfs een gebedsdienst aan de gang. De imam van dienst had een geluidsinstallatie met enorme speakers bij zich, zodat we er niets van hoefden te missen. In grote rijen prosteneren zowel mannen als vrouwen op de rijbaan. Hoewel de dienst op straat plaats vond, werden de schoenen netjes aan de kant van de weg gezet. Hierna gaat iedereen gewoon weer verder met de andere feest activiteiten, maar de gebedsdiensten moeten altijd doorgaan.

In gedachte bij Hossein

Wanneer we vanuit de menigte staan te fotograferen en filmen komt er een man naar ons toe die ons bij de arm pakt en ons naar het begin van de stoet brengt. Hij overlegt met een aantal oudere mannen en het lijkt erop dat hij toestemming vraagt voor ons om van zo dichtbij onze plaatjes te mogen schieten. We voelen ons wat opgelaten, maar staan nu wel eerste rij. Zo zijn er vandaag meerdere mensen die het ons zo prettig mogelijk proberen te maken; ze lopen met ons mee om de weg te wijzen, we krijgen bekertjes met drinken aangeboden, crackers toegestopt en cakejes aangeboden. Het enige wat wij terug hoeven te doen is een paar woordjes Engels met ze praten en vooral laten weten wat we van de Iranische mensen vinden. Na onze eerste dag hebben wij daarover niets te klagen.

We zien een paar keer meiden met witte pleisters op hun neus lopen en dat herinnert ons eraan dat Teheran 'nose-job-city' van de wereld is. Nergens worden zoveel neuscorrecties uitgevoerd als hier. Wanneer we 's-avonds terug zijn bij het hotel komen er zelfs twee meiden met verse neus-wonden binnen. Ze willen ons hotel als zorg-hotel gebruiken, maar helaas is er geen kamer vrij.

Azadi Tower

's-Middags gaan we met de metro even langs de Azadi Tower. Dit monument is in 1971 gebouwd ter herinnering aan de 2500 verjaardag van het eerste Persische rijk. Dit monument in de vorm van een omgekeerd Y is een mix van moderne architectuur uit de zestiger jaren en traditionele Iraanse invloeden. Helaas is het monument zelf gesloten dus we kunnen niet met de trap omhoog om op het 50 meter hoge monument te staan. Bovendien lijkt het om het monument heen wel een bouwput; er wordt hard gewerkt om het enigszins vervallen monument weer in ere te herstellen.

Statue of .....

Hoewel we er 's-ochtends al bijna tegenaan gelopen zijn, komen we er 's-middag achter dat de oude Amerikaanse ambassade bijna naast ons hotel staat. Door de Iraanse overheid is het complex omgedoopt tot 'US Den of Espionage', vrij vertaald ' Amerikaans Spionagenest'. Op de muren rondom het complex staan hatelijke teksten, maar het bekendst is waarschijnlijk de graffiti van het vrijheidbeeld met doodshoofd. We lopen rondom het complex dat tegenwoordig een andere functie heeft, maar waar een keer per jaar de oude spionage apparatuur nog bezichtigd kan worden

Donderdag 13 oktober

Vandaag gingen we eerst op weg naar de bazaar. Volgens de reisgidsen begint hét hier allemaal al om 07:00 uur, dus om 08:00 uur zaten wij al weer in de metro. Het is maar een paar stationnetjes naar de bazaar, dus we zouden er mooi op tijd zijn. Toen we onder de grond vandaan kwamen vonden we het wel erg rustig op weg naar de drukste bazaar van het land. Toen we de kleine straatjes van de bazaar in keken, zagen we dat alle luiken nog gesloten waren. Dan eerst maar even naar de imam Khomeini moskee die zich min of meer in de bazaar bevindt. De moskee staat helaas in de steigers en ook hier die serene rust. Vreemd!

Golestan Palace

We hebben gelukkig nog veel meer op ons lijstje staan, dus we lopen naar het iets verderop gelegen Golestan Palace. We moeten hier zelfs even wachten, omdat dit complex nog niet eens open is. Na een paar minuten worden we binnen gelaten en gaan we langs de verschillende gebouwen van dit 18e eeuwse geboud dat door het Zand regime is neergezet. Het is allemaal erg bling-bling met veel mozaïek van tegeltjes en spiegels. Beetje te vergelijken met paleis Het Loo, maar dan anders. Na een uurtje merken we dat het druk begint te worden; groepen toeristen overspoelen het complex. Het is maar goed dat we hier zo vroeg naar binnen zijn gegaan.

Samenzang

Na het bezoek aan het Golestan Palace besluiten we nog even een rondje bazaar te doen; ze zullen de boel nu toch wel open gegooid hebben? Al snel weten we dat deze vraag met 'nee' beantwoord moet worden. Nog steeds zijn de meeste stalletjes gesloten. We besluiten toch een rondje door de straatjes van de bazaar te lopen en onderweg komen we langs een kraam waar ze brood en thee uitdelen aan de aanwezige mensen. Wij lopen er langs, maar ver komen we niet, want als we gespot worden krijgen we gelijk zo'n broodje met kaas en tomaat aangeboden en het bekertje thee komt er achteraan. We vragen aan onze weldoener waarom er niet te doen is op de bazaar en hij verteld dat dit de nasleep van Asjoera is. Hij wijst een gang in en daar zien we dat een grote groep mannen, gekleed in zwart rondom een 'zanger' staan, die met een snik in z'n stem liederen zingt. We gaan in de richting van dit optreden om er wat van vast te leggen. Al snel blijkt het een echt mannen-ding te zijn, want Diana wordt door een vrouw met een plumeau uit de buurt van de mannen gehouden. Rob overkomt het tegenoverstelde. Hij wordt aan de hand meegenomen naar voren en staat dan bijna oog-in-oog met de zanger! Het is een heel emotioneel optreden waarbij de mannen die om de zanger heen staan tijdens het refrein (?) hun handen eerst ter hemel heffen en vervolgens met beide platte handen op hun hart slaan, terwijl ze uit volle borst meegalmen.

Darband

Rob trekt zich voorzichtig terug uit de zwarte-mannen club en nadat we nog een bakkie thee en wat koekjes hebben gekregen van een omstander, gaan we op zoek naar de uitgang van de bazaar. Omdat we de hele middag nog voor ons hebben besluiten we naar Darband, aan de voet van het Alborz gebergte, te gaan om van daar een wandeling in de bergen te maken.We reizen eerst met de metro naar het einde van de rode lijn en nemen dan een taxi voor de laatste paar kilometers naar Darband. Daar aangekomen zie je het droge, bruine gebergte vlak voor je liggen. We gaan op pad en komen er snel achter dat de wandeling eigenlijk een klauterpartij is. Het gaat over rotsen, slecht gecontrueerde traptreden en glibberige modderpaadjes. Onderweg is het een feest van restaurantjes en cafeetjes die tegen de hellingen aangeplakt lijken te liggen. We laten ze allemaal aan ons voorbij gaan; dat is iets voor de terugweg. Na ongeveer een uur te hebben geklauterd, zijn we een bordje met '2045 meter' gepaseerd en staan we op het punt om naar beneden te gaan, maar nadat Diana bij een vriendelijke dame heeft gevraagd of er nog ergens een mooi uitzichtpunt is, gaan we toch nog een paar minuten verder. Op een uitstekende rots rusten we uit terwijl we genieten van het uitzicht. Je kunt Teheran in de verte onder een deken van smog zien liggen.

Lunchplek

Als we zijn hersteld van de klim gaan we terug naar beneden en ergens halverwege gaan we bij een restaurantje wat eten. De bbq is er inmiddels op temperatuur dus we laten een kip-kebab aanrukken. Het is een mooi plekje, vlak naast een bergbeekje en met zicht op een watervalletje. Het restaurantje is aangekleed met mooie Perziche tapijten waar Diana even plaats neemt. Na de lunch lopen we het laaste stukje naar beneden en in Darband klimmen we met z'n tweeën op de voorstoel van een veel te kleine taxi. Op de achterbank zitten twee Iraanse vrouwen en twee kinderen. De chauffeur brengt ons via alle mogelijk sluiproutes naar het metrostation, waar we met de rode lijn op weg gaan naar het Ferdowsi plein; the place to be als je geld wilt wisselen.

We zijn het metrostation nog niet uit of we hebben de eerste zwart-handelaar al in de nek zitten. Wij besluiten om daar geen zaken te doen en lopen naar een iets officieler wisselkantoortje. We wisselen 500 euro om voor 20 miljoen rial en hebben dan nog genoeg tijd om het beroemde juwelenmuseum te bezoek dat op loopafstand van het plein ligt

Koran

Na een half uurtje wandelen komen we tot de ontdekking dat het juwelenmuseum op donderdag gesloten is. Dat is een tegenvaller, maar het Islamic Museum ligt iets verderop en dat moet je eigenlijk ook gezien hebben als je naar Iran gaat. We moeten ons haasten want het museum sluit al om 17:00 uur. We zijn op tijd en gaan snel het gebouw naar binnen. Het museum bestaat uit twee verdiepingen waar van alles is tentoongesteld: potten en pannen, gebedsnissen, stukken muur van religieuze gebouwen, deuren van een moskee, gebedskleden en natuurlijk heel veel korans. Als we de twee verdiepingen volledig hebben afgestruind gaan we terug naar ons hotel. Dat was onze eerste kennismaking met Teheran, maar aan het eind van de vakantie komen we terug.

Vrijdag 14 oktober

Om 08:00 uur zou onze chauffeur Chagrom ons bij het hotel ophalen, dus opnieuw vroeg aan het ontbijt. Het leek vanochtend wel de ontbijtzaal bij een geriatrische inrichting; alleen de rollators ontbreken. We duwen snel een stuk karton naar binnen en iets voor achten lopen we de lobby in waar Chagrom al klaar staat. We betalen onze rekening bij de receptie en stappen in de Kia Optimel. Chagrom waarschuwt ons dat de weg van Kalaj naar Chalus wel eens afgesloten kan zijn, maar hij het gaat het wel proberen. Van zo'n bericht worden we niet vrolijk op de vroege ochtend. Deze weg is een van de mooiste wegen van Iran en die wilden we perse in in onze reis hebben. We wachten maar af. Na een half uurtje zijn we bij Kalaj en Chagrom vraagt een dienstdoende agent of we verder kunnen en gelukkig krijgen we groen licht. We slingeren al snel het droge Alborz gebergte in. Het gebergte is rood-bruin van kleur en af en toe zien we in de diepte een riviertjes stromen.

Karaj - Chalus

We stoppen onderweg om foto's te maken en als we bij een stuwdam staan doet Chagrom een rondje thee in met een koekje. We genieten van het uitzicht over het stuwmeer. Chagrom spreekt geen woord Engels en we communiceren via een schriftje waarin hij allerlei standaard zinnetjes heeft opgeschreven. Is weer eens wat. anders dan een gids die je de hele weg de oren van de kop kletst. Als we de versnapering naar binnen hebben gewerkt, gaan we weer op pad. Het verkeer in Iran lijkt zich wat minder van de regels aan te trekken dan in Nederland. Auto's kunnen je aan beide kanten voorbij komen en bumperkleven wordt als een sport gezien. Boven op de verschillende bergen is het steeds behoorlijk druk. Er zijn restaurants en kraampjes waar ze van alles verkopen en de lokale bevolking zoekt aan de kant een plekje voor hun picnic kleedje. Gezellig hoor

Kaspische Zee

We hebben zo'n 4 uur nodig om in Chalus te komen en daar zien we voor het eerst de Kaspische zee. Eigenlijk is het een meer, maar de aangrenzende landen vechten al tijden om de eigendomsrechten en sommige landen levert het meer op als het een zee wordt genoemd. Ze zoeken het maar uit. Wij kunnen hier weer van een heel ander stukje Iran genieten. Het meer is zo groot dat je de overkant niet ziet en het water ziet er zo lekker uit dat je een duik zou willen nemen. Dat er verder helemaal niemand aan het zwemmen is, betekent waarschijnlijk dat je dat beter niet kunt doen.De laatste twee uur van de rit komen we door een achttal kustdorpjes, die elk voorzien zijn van een hele rits venijnige verkeersdrempels. Dit geeft een extra dimensie aan het toch al spectaculaire verkeer. Om 14:30 uur zijn we dan eindelijk bij ons hotel in Lahijan. We kunnen helaas nog niet op de kamer, dus we besluiten zonder in te checken op pad te gaan.

Lahijan

Lahijan is bekend om z'n thee, dus dat wordt ons eerste doel. Omdat we nog niets gegeten hebben duiken we eerst een cafetaria in en bestellen een stokbroodje falafel. Na deze heerlijke lunch gaan we op weg naar de theevelden. We horen dat je de theevelden het beste vanuit een kabelbaan kunt bekijken en dat lijkt ons wel wat. Het is een stevige wandeling naar de kabelbaan en het laatste steile stuk besluiten we maar een krakkemikkige taxi in te huren. We worden afgezet bij een soort kermis terrein met botsauto's, een gigantische schommel en een reuzenrad. We kopen een kaartje voor de kabelbaan en gaan er eens voor zitten. Al snel zien we onder ons de theevelden waar nog druk geplukt wordt. We genieten van het uitzicht en maken wat foto's. Het ritje duurt misschien tien minuten en aan de andere kant is het al net zo'n gezellige boel. We lopen er wat rond en gaan dan weer in ons bakkie zitten voor de terugweg.

Lekker ijsje!

De weg terug nemen we de benenwagen en als we in Lahijan een ijssalon zien vinden we dat we wel een ijsje verdiend hebben na zo'n wandeling. Bij de ijssalon staat een stel Iraniers net hun ijsjes te bestellen en natuurlijk vinden ze het wel interessant om even met ons te babbelen en ze bestellen gelijk een ijsje voor ons. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, blijken zij daar deze zomer nog te zijn geweest. Als onderdeel van een blitz-bezoek aan Europa zijn ze begonnen in Amsterdam. Toen ze vertelden dat de mensen zo vriendelijk waren dachten we even dat ze het over een andere stad hadden. Amsterdan was, samen met Barcelona, het hoogtepunt van hun Europa-tour.

Downtown

Als we zijn uitgekletst lopen we door naar het Vahdat plein. Bij dit centrale plein zijn een paar moskeeën, een hamman en de bazaar. Als we een twintigtal minuten later bij het plein zijn, blijkt het allemaal wat minder 'fraai', maar des te meer authetiek te zijn. Geen opgepoetste moskeeën met glimmende koepels, maar oude bakstenen gebouwen met een enkel muurtje dat betegeld is. De daken zijn begroeid met mos en voor de moskee staan wat oude mannen met elkaar te praten. De sfeer die hier hangt komt wel overeen met wat wij ons voorgesteld hadden van een echte Iraanse stad.

Zaterdag 15 oktober

Oerendhard

Volgens de weer-sites zouden we vandaag regen gaan krijgen en helaas hadden ze het bij het rechte eind. Deze regio staat er om bekend veel regen te mogen ontvangen en het is zelfs een belangrijke reden waarom de inwoners van Teheran graag hierheen komen. Als je kunt kiezen tussen een warme, smoggie stad of een plekje aan de Kaspische zee met af en toe een bui, dan wordt toch graag voor die bui gekozen.We nuttigen ons ontbijtje, poetsen onze tandjes en laden de tassen weer in de Optimel. Vandaag gaan we eerst naar het fort Qaleh Rudkhan. Chagrom is er nog nooit geweest, dus onderweg gaat verschillende keren het raam open om de weg te vragen. We doen er uiteindelijk ruim 2 uur over om er te komen en als we uit de auto stappen miezert het een beetje. Volgens de boeken is het zo'n 50 minuten lopen naar het fort, dus we laten de theehuisjes even voor wat het is en gaan op weg.

Glibberen

Al snel blijkt dat het geen wandeling is, maar een lange klim op een glibberige trap. De slimmerds hebben in de betonnen treden allemaal kiezels gelegd en dat staat dan wel leuk, het maakt de trap met dit weer wel spekglad. Aan het bos om ons heen te zien regent het hier het grootste deel van het jaar. Overal groeien varens en mos op de bomen en op elke hoek zie je wel een watervalletje. Aan water is hier geen gebrek. Als we na ongeveer 30 minuten een haakse bocht maken, zien we ineens de eerste contouren van het fort. Niet veel verder is de toegangspoort duidelijk zichtbaar en zien we dat er een muur op de bergkam is gebouwd. Een tiental minuten later zijn we boven en lopen we via de poort het terrein op

Qaleh Rudkhan

Met het zweet op de rug en de mond open kijken we bewonderend naar (het restant van) het fort. Hoe hebben ze dit enorme bouwwerk hier neer kunnen zetten? Oorspronkelijk bestond het fort uit 65 stenen uitkijktorens die verbonden waren door 1500 meter muur. Wij hadden al moeite om onze camera mee de berg op te nemen. We beklimmen een deel van de muur naar de dichtstbijzijnde toren. Van daar hebben we een uitzicht over het belangrijkste deel van het complex. We klauteren daarna voorzichtig naar beneden om dan nog even een kijkje te nemen bij de noordkant van het fort. Het complex is nog in goede staat en dat komt waarschijnlijk vooral door de afgelegen ligging. Je gaat hier niet even naar boven met je spuitbus om een beetje graffity achter te laten (nog afgezien van de straf die hier op zal staan)

Nadat we nog even hebben geposeerd op een selfie van twee jonge knapen beginnen we aan de afdaling. Het is inmiddels droog geworden, maar de kiezels geven in de afdaling nog meer problemen dan op de heenweg. We glibberen van tree naar tree en hoewel een afdaling meestal iets sneller gaat dan de klim, hebben we ook nu weer 40 minuten nodig om de afstand te overbruggen. We gaan gelijk naar de auto, want vanmiddag gaan we Masuleh nog bezoeken en dat is ook nog eens anderhalf uur rijden

Masuleh

Als we dichter bij Masuleh komen begint het weer een beetje te miezeren, maar dat is hier meer regel dan uitzondering. De aardekleurige huizen liggen het grootste deel van het jaar verstopt in mistflarden. Masuleh is al meer dan 1000 jaar oud en ligt zo stijl tegen een bergwand aan gebouwd dat het dak van het ene huis het voetpad voor der ander is. We laten ons helemaal bovenaan dit dorpje afzetten zodat we het van boven naar beneden kunnen doorkruisen. Al snel komen we erachter dat je inderdaad niet anders kunt dan over de daken van de huizen te wandelen. We lopen tussen schoorsteentje en antennes door, van het ene naar het andere dak. Hier en daar zijn kleine stenen trappetjes waarmee je dan een verdieping lager kunt komen. Masuleh heeft alles wat een 'echte' stad ook heeft: winkeltjes, restaurants, theehuizen, een kleine bazaar en zelfs een moskee met begraafplaats. Het is duidelijk dat hier vaker toeristen komen, want ook de souvenirkraampjes ontbreken niet. We hebben in Iran nog niet eerder zoveel toeristen bij elkaar gezien als hier in Masuleh. Als het na anderhalf uur wat harder begint te regenen, dalen we helemaal af naar beneden en laten we onze chauffeur voor rijden. In een half uurtje rijdt hij ons naar ons hotel

Het hotel is een beetje in-the-middle-of-nowhere, dus we zijn voor het vermaak en eten aangewezen op dit hotel. Omdat er geen wifi op de kamer is, checken we de mail in de lobby. De receptionst vertelt ons dat het restaurant om 20:00 uur open gaat, dus we blijven maar even voetbal kijken in de lobby. We communiceren met de receptionist via een vertaalapp en hij laat ons weten dat de club in de rode shirts zijn favoriete club is. De naam van die club is Persepolis. We hebben het blijkbaar helemaal gemaakt bij de receptionist (of het is dat we de enige gasten zijn), want als we willen opstappen voor het diner, geeft hij ons twee posters mee met de hoogtepunten uit de regio: Qaleh Rudkhan en Masuleh. Wie wil zo'n poster nou niet hebben? We peinzen ons alleen suf hoe we deze poster mee naar Nederland moeten krijgen.

Zondag 16 oktober

Waar is ....

Vandaag gaan we op weg naar de meest noordoostelijke plaats van Iran: Astara. Daar gaan we natuurlijk niet in een rechte lijn naartoe, want er is nog wel het e.e.a. te zien onderweg. De eerste stop wordt Gisoum aan de Kaspische Zee (of Meer). Chagrom vestigt vandaag een nieuw record, want hij moet na 15 minuten al voor de eerste keer de weg vragen en dat terwijl het moeilijke deel nog moet komen. Dat kan nog een grappig ritje worden. Als hij een beetje Engels zou praten, zou hij het gewoon aan ons kunnen vragen, want zo moeilijk was het tot nu toe nog niet.

Fuman koekjes

We komen eerst door Fuman en daar mag hij van ons gelijk de eerste stop maken. Fuman is nl. bekend om z'n koeken met walnootvulling en die willen wij natuurlijk ook proberen. Het is duidelijk dat wij niet de eerste zijn die op zoek gaan naar deze koeken, want inmiddels struikel je over de bakkerijtjes die deze lekkernij verkopen. We checken even of ze vers zijn, nemen gelijk nog een paar andere koeken mee en stappen dan weer in onze limousine

Gisoum Beach

Gisoum ligt nagenoeg aan de Kaspische Zee, dus rijden we eerst naar Gisoum Beach. Deze naam heb ik niet zelf bedacht, dit stond echt op het bordje. We parkeren de auto aan het strand en nuttigen onze Fuman-koeken met een bakkie oploskoffie. De koeken smaken heerlijk, hoewel we vraagtekens zetten bij de t.h.t datum. Het weer is vandaag een stuk beter dan gisteren, maar het is nog steeds overwegend bewolkt. Vooral boven de bergen in het binnenland hangen donkere exemplaren. Gisoum Beach wordt blijkbaar vooral gebruikt door families die hier komen picknicken. Zwemmen is er vandaag in ieder geval niet bij, maar zouden ook niet eens weten hoe je dat gescheiden moet doen

Marktdag

Na een uurtje stappen we weer in de auto en gaan we op weg naar Talesh, maar eerst komen we nog door Gisoum Town (dit laatste is wel zelf bedacht). We hebben geluk want het is marktdag en laten de auto dus maar weer aan kant tot stilstand komen. Het is een typische van-alles-en-nog-wat markt waar je een oplaadsnoer voor je telefoon kunt kopen, maar ook appels of een vis. De marktkooplui zijn zo van hun apropos door de verschijning van twee touristen dat ze bijna vergeten hun waar te verkopen. Bij elke kraam komt er wel iemand vragen waar we vandaan komen of willen ze op de foto gezet worden. Wij zijn hier een zeer exotische verschijning. We slenteren een keertje heen en weer over de markt en gaan dan weer met Chagrom mee naar z'n auto. Op naar Talesh.

Op weg naar Soubatan

We tellen het aantal keren dat Chagrom de weg vraagt niet eens meer, maar laten het gelaten gebeuren. Het is natuurlijk veel beter dat hij vraagt waar we heen moeten, dan dat hij een uur de verkeerde kant op rijdt en we op die manier veel tijd verliezen. Het is ruim een uur rijden naar Talesh en als we de stad binnen rijden hebben we al snel in de gaten dat het een grote, drukke stad is. We besluiten hier niet van boord te gaan, maar gelijk richting Soubatan te gaan. Soubatan is een klein bergdorpje dat niet op de borden staat aangegeven, dus eerst maar een paar keer vragen waar we heen moeten. We rijden Talesh uit en gaan over slingerende wegen tussen rijstvelden door op weg naar onze volgende bestemming. De weg is hier veel slechter en af en toe lijkt het wegdek helemaal weggespoeld te zijn. Na een kwartiertje komen we bij een soort check-point waar Chagrom een militair aanspreekt. Hij krijgt te horen dat hij met de limousine waar hij in rijdt geen kans maakt om Soubatan te bereiken. Daar heb je een 4WD voor nodig. Dat is dus even een tegenvaller, maar niet getreurd We hebben Astara nog tegoed. Chagrom stuurt zijn bolide terug naar Talesh en van daar volgen we de borden naar Astara.

In Astara slapen we in een soort Huis-ter-Duin-achtig hotel. Kolossaal en incl. een oprijlaan voor de gasten. Het staat niet aan zee, maar het meer waar het aan gelegen is, maakt dat goed. We worden netjes voor de deur uitgezet en checken in. Het hotel heeft alles wat je nodig hebt: een bar, een restaurant, kinderspeelplaats, sauna, watersportfaciliteiten, etc. Wij hebben daar geen tijd voor, want we moeten Astara nog ontdekken. Omdat het hotel een paar kilometer buiten Astara staat laten we onze prive-chauffeur weer opdraven.

Lunch!

Astara ligt op minder dan 5 kilometer van de Azerbeidzjaanse grens en dat is goed te merken want er staan rijen vrachtwagens langs de weg die met hun goederen die kant op willen. Daar zijn wij verder niet in geïnteresseerd, wij willen downtown Astara zien. Chagrom zet ons af bij de markthal en gewapend met onze camara's gaan we op weg. Omdat we nog niet geluncht hebben, gaan we eerst bij een karretje zitten waar ze broodje falafel verkopen. Naast een lokale familie genieten we van deze vegetarische vette hap.

Met de buikjes gevuld vervolgen we onze tocht. We gaan eerst op zoek naar de moskee, want daar gebeurd meestal van alles. Op weg naar de moskee komt er opeens een auto met twee mannen naast ons rijden, het raam gaat naar beneden en een van de twee schiet met z'n mobiel een foto van ons, waarna ze snel doorrijden. De Iraanse paparazzi heeft ons toch weten te vinden. Bij de moskee is het een dooie boel. Op het terrein voor de moskee is alleen de klusjesman bezig een boom te vellen en in de gebedshal liggen twee oude mannen te slapen. Hier zijn we duidelijk op het verkeerde tijdstip. We lopen terug en maken wat foto's. We lopen de markthal in en zien dat er hier vooral wordt gehandeld in nep merkartikelen. We verlaten de markthal aan de achterkant en lopen naar het strand. Omdat het nog steeds geen strandweer is zijn ook hier geen boerkini's te zien. We lopen terug naar de auto en laten Chagrom ons terug naar het hotel brengen

Maandag 17 oktober

Limo-service

De dag begint somber. De buien die gistermiddag boven de bergen lagen hebben vannacht een lading water boven het hotel los gelaten. Het regent nog steeds een beetje als de chauffeur de oprijlaan op rijdt. Vandaag gaan we naar Kandovan waar we in een grothotel bij de grootste troglodiet (grotdorp) van Iran zullen slapen. Onze eerste stop vandaag is echter Ardabil waar we een bezoekje willen brengen aan het mausoleum van Sjeik Safi-od-Din Ishaq.We zijn Astara nog niet uit of er moet gelijk geklommen worden. De bergen liggen nog grotendeels in de wolken en hij autorijden wordt extra lastig gemaakt door de vele vrachtwagens die tergend langzaam omhoog kruipen. We slingeren langs de vrachtwagens naar boven en als we eenmaal over de top zijn, begint het weer gelijk op te klaren

Allah Allah toren

Rond 09:30 uur zijn we in Ardabil waar we op zoek gaan naar het Mausoleum van oom Safi. Dit mausoleum complex, dat op de werelderfgoedlijst staat, is het grootste Savafidische monument van West-Iran. Sjeik Safi ligt in de Allah Allah toren, zo genoemd omdat in de blauwe tegeltjes aan de buitenkant van de toren de naam van god oneindig vaak wordt herhaald. De mooie houten sarcofaag zien we als we de lantaarnzaal doorlopen. Deze zaal is op zich al een bezoek waard vanwege de intense gouden en blauwe decoratie. In een klein zaaltje aan de zijkant staat wat koninklijk porselein uitgestald in nisjes, maar dat is maar een fractie van wat het ooit geweest is. De Russen hebben het tijdens de invasie van 1828 geroofd en het staat nu in de Hermitage in St. Petersburg.

Na dit flits-bezoek aan Ardabil rijden we verder naar Kandovan, maar net als Chagrom gas geeft om de stad uit te rijden wordt hij te grazen genomen door een politie laser en moet hij aan de kant gaan staan. Dat is pech; een bekeuring voor te hard rijden. Het verbaast ons eigenlijk dat hij nu pas gepakt wordt, want hij raakt het gaspedaal regelmatig wat stevig aan. De schrik zit er nu blijkbaar toch wel in, want regelmatig wordt de cruise-control aangezet. Ook hier geldt het oude gezegde: 'Als het Perzische kalf verdronken is, stoot het zich zeker niet nog een keer aan hetzelfde tegeltje'.

Landelijk

Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen van chagrijnig nat, naar brandend heet. We rijden tussen kleurrijke bergen die ons doen denken aan de Cerro Siete Colores in Salta, Argentinie en aan onze rechterkant zien we in de verte zelfs de besneeuwde top van de Sabalan berg. Langs de weg is een strook grasland waar schapen grazen en aangrenzend staan soms wat lemen huisjes bij elkaar. Het is een prachtig gebied waar we doorheen rijden.

Stoffig

De weg snijdt af en toe door kleine plaatsjes en net als we beginnen te knikkebollen van de brandende zon, zet Chagrom zijn auto in een van deze plaatsjes aan de kant. Het is tijd voor een heerlijk bakkie oploskoffie.Tijdens deze koffiestop genieten we van het stoffige leven in zo'n dorpje zonder naam. Er staat een kalf in een verdwaalde aanhanger en je vraagt je af wat het beesie daar doet doet in de zon en van wie hij is. Voor onze auto staat een blauwe pick-up tegen de kant van de weg geparkeerd en dat lijkt geen handige plek met het kamikaze-verkeer in Iran. De lagere school gaat net uit en meisjes gehuld met een witte hoofddoek lopen giechelend om ons heen. De brutaalste durft nog net 'hello' te roepen. Er gebeurt van alles, maar eigenlijk gebeurt er niets. Je vraagt je af waarom de mensen hier wonen.

Het is nog 75 kilometer naar Tabriz en Kandovan ligt daar nog eens 40 kilometer vandaan, dus het is tijd om weer op weg te gaan. We hebben nl. nog wel wat tijd nodig om Kandovan te ontdekken. De rest van de rit gaat vlekkeloos, al kun je vraagtekens zetten bij de manier waarop we de snelweg verlaten. De afrit was nog in aanbouw en we moesten om het werkverkeer heen rijden. Om 14:30 uur checken we in bij het Laleh Rocky Hotel (niet vernoemd naar de bokser met de scheve mond). We krijgen een 4-6 persoons appartement toegewezen met keukenblok, gezellige hoekbank en jacuzzi! Maar daar gaat het hier natuurlijk niet om: op naar de troglodiet.

Kandovan

Ze zien er wel vreemd uit die eivormige rotswoningen, maar je kent ze waarschijnlijk wel van een foto van Cappadocie in Turkije. Kandovan is eigenlijk net zoiets. Sommige rotswoningen zijn meer dan 800 jaar oud en ze worden nog steeds bewoond. Helaas is de plaatselijke gemeente wat makkelijk geweest met het verstrekken van vergunningen voor uit- en aanbouw van de rotswoningen, want de bakstenen gedrochten die er soms tegenaan gebouwd zijn, doen afbreuk aan het plaatje. We slenteren tussen de huisjes door en zien inderdaad dat ze hier en daar nog bewoond zijn. Soms steekt er een metalen schoorsteenpijp uit een rotswoning en bij een ander hebben ze geprobeerd een kunstof kozijn te plaatsen. Andere rotswoningen lijken nog heel authentiek.

Het is hier prachtig!

Op verschillende plekken worden walnoten gedroogd in de zon en als we op weg zijn naar de noordkant van het dorp zien we ineens drie mannen die bezig zijn een schaap van z'n jas te ontdoen. We klauteren helemaal naar boven en komen boven de hoogst gelegen rotswoning uit. Vanaf die plek heb je een prachtig uitzicht over het hele dorp. We gaan naar een rotsbalkonnetje waar al vele toeristenschoenen zijn geweest en maken daar nog een paar foto's. De zon begint inmiddels te dalen, dus het is tijd om terug te gaan naar het hotel. Onderweg groeten we een drietal kinderen die 'moslima'tje' aan het spelen zijn. Ze tooien zich in veel te grote hoofddoeken en rennen ermee over het dak van de uitbouw. Aan de weg kopen we een zakje walnoten; heerlijk voor bij de borrel.........

Gepubliceerd met Blogsy