Taiwan 5

09 december 2015

 

We reizen vandaag al vroeg met de lokale trein naar Changhua om van daar met de bus naar Lukang te gaan. Lukang is een oude havenstand en volgens de LP moet je daar geweest zijn, want veel van de oorspronkelijke cultuur en architectuur is daar bewaard gebleven.

We zijn inmiddels zo thuis in het openbaar vervoer van Taiwan dat het allemaal gesmeerd verloopt. Even een kaartje halen bij het loket op het station in Taichung en in Changhua steken we de weg over om bij het busstation te komen en kopen ook daar een kaartje. De hele rit van Taichung naar Lukang duurt, incl. overstap misschien 40 minuten.

Old Market Street

In gebruiken onze reisboeken om de hoogtepunten van Lukang bij elkaar te sprokkelen. We lopen eerst door de 'old market street'. In dit smalle straat staan van die kleine Chinese huisjes. Je kunt je makkelijk voorstellen dat het er vroeger niet zo heel anders uit heeft gezien. Alleen de handelswaar is veranderd, want tegenwoordig worden er zonnebrillen, stressballen en heel veel zooi verkocht. Het is overigens erg rustig in de straat. Het lijkt erop dat de openingstijden zijn aangepast op de aankomstijden van de toerbussen met Chinezen, want die hebben we nog niet gezien. In de oude marktstraat staan behalve de gewone huisjes ook een paar beroemde huisjes. Zo is er het huisje met de 'half sided well'. Dit huisje was van welgestelde mensen die de put van hun waterbron halverwege de tuinmuur hadden gebouwd zodat ook de arme sloebers wat vers water konden pakken. Ik denk dat ze liever een halve wijnkelder hadden gezien, maar je kunt niet alles hebben. De Nanjing tempel lijkt verborgen te zijn in een klein huisje en aan het eind van de straat is er dan nog de Xinzu tempel, maar daar was het zo rustig dat we die maar hebben overgeslagen.

Tianhou Temple

We slingeren terug naar de hoofdstraat van Lukang en lopen naar de Tianhou tempel. De oorspronkelijke tempel dateert van 1591 en is een van de oudste tempels van Taiwan, maar het complex is in 1936 compleet gerestaureerd. De tempel lijkt in vele opzichten op veel andere tempels, maar het grappige van deze tempel is dat op de balken van de hoofdpoort buitenlanders zijn geschilderd en er staan ook figuren op klompen tussen die de Nederlanders moeten voorstellen.

Longshan Temple

De Tianhou tempel is eigenlijk het einde van het oude Lukang, maar nu we hier toch zijn willen we de Longshan tempel niet missen. Deze kleine tempel is een van de beroemdste van Taiwan vanwege de artistieke pracht en praal. Vooral het houtsnijwerk is van bijzonder kwaliteit. Deze tempel is tijdens de zware aardbeving van 1999 volledig ingestort en het heeft 10 jaar geduurd voordat de tempel er weer stond. Elk onderdeel is weer geplaats waar het voor de aarbeving ook zat.

Tegen het middaguur houden wij het voor gezien in Lukang en gaan terug naar Taichung. We hebben nog helemaal geen gelegenheid gehad om wat van Taichung te zien (en dat zal in een middagje ook niet lukken), maar er zijn een paar dingen die we langs willen.

Terwijl we van hot naar her reizen proberen we steeds informatie te krijgen over Hehuanshan. We willen daar morgen naar toe, maar tot nu toe weten we alleen dat er om 09:10 uur een bus gaat vanuit Fengyuan, een plaats iets ten noorden van Taichung. Een slaapplek hebben we nog niet.

Dikkie Dick

In Taichung gaan we eerst op weg naar de Baoiue tempel; niet zozeer voor de tempel maar voor het 27m hoge beeld van 'mileto', de fatsige Boeddha. Deze dikkerd staat naast een envoudige tempel die volledig ingebouwd is in een heel moderne uitvoering van een tempel. De tempel zou je zo voorbij kunnen lopen, maar de glimmende gouden Boeddha zie je al van verre zitten.

We pakken de bus terug naar het station en gaan nogmaals naar het visitors centre. Daar hebben ze ons gisteren goed geholpen, dus misschien lukt dat nu weer. Er is nu nog een andere vrouw aanwezig die nog meer kennis van zaken heeft; dat komt goed uit. Ze vertelt dat je voor een boeking bij de enige lodge in Hehuanshan eerst een account aan moet maken. Ze is er op de website van de lodge al snel achter dat er geen kamer meer te krijgen is. Althans, een 2-persoons kamer; we kunnen nog wel op een slaapzaal. Is een beetje een tegenvaller, maar soms moet je wat water bij de wijn doen. Bij het doorvoeren van de boeking komt ze er dan ook nog achter dat er alleen 2 slaapzaalplekken zijn voor 10 december en niet voor 11 december, dan is er nog maar 1 bedje! Ze pakt gelijk de telefoon en belt met de lodge. De medewerker van de lodge verzekerd haar dat het wel goed komt; dat 2e bed komt er ook wel. We gaan het zien!

Heb u ook wiet?

Na deze lichte tegenvaller gaan we nog even op zoek naar wat 'beroemde' straatjes. Electronic Street is de eerste. Hier zou het propvol moeten zijn met electronica- en computerzaken, maar dat valt een beetje tegen. Waarschijnlijk hebben ze hier ook last van Mini-in-the-box en Ali-express. Een paar straten verderop is Herbal Medicine Street. Het zijn eigenlijk een aantal straten waar traditionele medicijnwinkels gevestigd zijn. Hoewel deze wijk deels zijn overgenomen door Vietnamese en Indonesische gemeenschappen, doen de subtiele aromas van de kruiden en de sfeer in de straten nog het meest denken aan hoe het vroeger geweest moet zijn.

Kunstig

Inmiddels vallen er wat druppels, dus we besluiten terug naar het hotel te gaan. Het is inmiddels 17:00 uur en we willen eigenlijk nog even langs bij Stock 20. In een aantal oude trein warenhuizen hebben lokale artiesten kunst tentoongesteld. Het kunst centrum ligt net als ons hotel aan de achterkant van het station. We hoopten dat het zou lijken op hetgeen we in Kaohsiung hadden gezien, maar daar kan het in de verste verte niet aan tippen; in vergelijking daarmee is dit prutswerk van de eerste orde. Maar goed, kunst is iets heel persoonlijks!

Wanneer we 's-avonds op jacht gaan naar eten, regent het pijpestelen. Het is dus tijd om te vertrekken.

 

10 december 2015

We hadden het reisschema omgegooid omdat het de afgelopen dagen slecht weer zou zijn bij Hehuanshan en in een gebied boven de 3000m wil je geen beestenweer meemaken. De afgelopen twee dagen hadden we daarom in Taichung en omgeving doorgebracht, maar vanochtend gingen we dan op weg naar Hehuanshan. Het had vanacht behoorlijk geregend in Taichung en ook toen we op weg naar het treinstation gingen was het nog niet best. We moesten eerst met de trein naar Fengyuang omdat daar de bus naar Hehuanshan zou vertrekken. Vanuit Fengyuan is het dan een busrit van ruim 4 uur om bij de Song Xue Lodge te komen. Onze langste rit van deze vakantie.

Highway 14

Ook onderweg blijft het slecht weer. De busrit gaat over weg nummer 14 en normaal gesproken is die rit alleen al een reden om deze kant op te gaan. Door het slechte weer hadden wij het grootste deel van de weg nog geen 50m zicht, dus we maakten ons wel enige zorgen over ons verblijf in Hehuanshan. Naarmate we hoger komen, wordt de weg smaller en de haarspeldbochten lastiger. Bij vrijwel elke bocht moet de chauffeur z'n claxon gebruiken om evt. tegenliggers te waarschuwen. Zien doet hij ze niet. De afgronden zullen steil en diep zijn, maar dat kunnen we (gelukkig) niet zien.

Hoog die handjes

Om 13:30 uur worden we dan gedropt bij de lodge. We zijn hier op 3150m en de thermometer aan de zijkant van de lodge geeft 2,6 graden aan. Bovendien staat er een straffe wind, waardoor de gevoelstemperatuur nog wel lager zal zijn. We balen nog het meest dat het zicht hier geen steek beter is dan onderweg. We checken in krijgen te horen dat onze slaapzaal in de ski-lodge is, een aantal trappen naar beneden. De bedden hebben een soort electrische onderdeken, dus dan weet je hoe het vannacht zal aanvoelen in dit hok. We kiezen een matras uit, leggen wat spullen neer en gaan dan naar de koffiehut die iets verderop is.

Vriendjes

We kijken wat rond of er een fotootje gemaakt kan worden maar het is echt beroerd. In 3158 Cafe bestellen we een koffie en een chocomel en komen er dan achter dat de prijzen hier ongeveer gelijk zijn aan die tijdens de wintersport in Les Menuires; het is niet anders. Diana raakt aan de praat met een vrouw uit Pintung die hier met een aantal vriendinnen is. Ze komt hier meerdere keren per jaar omdat het zo verschrikkelijk mooi is. Het zal wel, maar wij hebben nog niets gezien. De vrouw vraagt hoe we Taiwan hebben ervaren en we vertellen wat we allemaal gedaan hebben. Na zo'n gesprekje kan een gezamenljke foto niet uitblijven, dus: smile! Wanneer we de koffiehut verlaten komt de vrouw ons achterna en geeft Diana een tweetal mokken met de opdruk 3158 Cafe. Dat is wel heel aardig! Nu nog zien dat we die mokken heel houden.

Hoogtepunt

Als we terug lopen naar de ski-lodge, zien we ineens dat de grijze lucht breekt. Er komt zonlicht door een kleine opening in het wolkendek en de wereld ziet er ineens veel vriendelijker uit. Nu zien we pas hoe mooi het hier eigenlijk is. Het stel uit Singapore waarmee wij op de slaapzaal liggen komen net de Ski-lodge uitlopen en zij springt een gat in de lucht bij het zien van de zon. Zij zijn hier al drie dagen en hebben alleen maar chagrijnig weer gehad.

Wij doen even een extra ondershirtje aan tegen de kou en gaan snel weer naar buiten. We hebben nu een ondershirt, t-shirt, ski-pully en regenjas aan en het is eigenlijk nog niet genoeg. Helaas hebben we niet meer winterkleding bij ons, want dan zouden we dat zeker aantrekken.

Boven de wolken

Buiten is het weer behoorlijk aan het verbeteren. De gaten in het wolkendek worden groter en de uitzichten mooier. We besluiten voor het eten nog even richting Mt. Shihmenshan te wandelen. De lucht begint inmiddels oranje te kleuren door de ondergaande zon en in de verte zien we een wolkendek over een dal liggen. Het wordt steeds mooier. We blijven even aan de voet van Mt. Shihmenshan zitten genieten, maar als het donkerder begint te worden lopen we terug naar de lodge om daar op te warmen en van ons luxe diner te genieten.

 

11 december 2015

We waren de nacht op de slaapzaal heel behoorlijk doorgekomen. De dekbedjes waren warm genoeg om je tegen de bergkou te beschermen en de watjes konden de electrische onderdeken op 7 zetten.

Toen we buiten kwamen was de lucht om ons heen strak blauw. Het omgooien van het reisschema lijkt z'n vruchten af te werpen. Het heeft duidelijk gevroren vannacht en met dit koude weer missen we onze handschoenen verschrikkelijk. Het ontbijt in de lodge is zo'n beetje het zelfde als het diner; heel veel potten met warm, Taiwanees eten en friet. Gelukkig hebben ze ook een een bak met sneetjes brood neergezet die we in het broodrooster kunnen duwen.

Wat is hierop uw antwoord?

Na het ontbijt gaan we gelijk op pad. We besluiten eerst Mount Shihmenshan te beklimmen. Deze top ligt op 3237m, maar omdat onze lodge al op 3150m ligt is het niet meer dan een klimmetje om te wennen aan inspanning op hoogte. We moeten de 90 hoogtemeters overbruggen op een klim 750m en dat klimmen valt natuurlijk weer eens niet mee op deze hoogte. Na elke 25 stappen sta je als een oud peerd te hijgen. Bovendien staat er een striemende wind over de berg, die het ademenen nog moelijker maakt. Halverwege de tocht zien we een fotograaf bezig met een bruidsreportage. We hebben medelijden met het bruidje. Ze loopt in een trouwjurk met blote buik! Op deze hoogte, in deze kou. Hopelijk overleeft ze de trouwdag.

Yeahhhhh!

De uitzichten zijn fantastisch, met verschillende hoge bergtoppen in zicht en een prachtig wolkendek in een verderop liggende vallei. De hele omgeving lijkt wel wat op een hooggelegen wintersport gebied, maar dan zonder sneeuw. Wanneer we boven zijn gaan we even op een steen zitten om bij te komen. We krijgen van een Taiwanese man die net met een groep naar boven is gekomen een sinaasappel aangeboden en hij wil ons graag even op de foto zetten; vooruit maar dan.

What goes up, must come down, maar gelukkig gaat naar beneden een stuk makkelijker dan naar boven. De bruidsreportage is blijkbaar nog niet klaar, want we zien het bruidje op een groene helling nog steeds standjes aannemen. Om 10:30 uur zijn wij weer bij de lodge en proberen we wat op te warmen in de zon met een bak thee.

Je kan het!

Na deze verdiende pauze, besluiten we maar even een berg(je) met de naam Hehuanshan Point te beklimmen. De top ligt op slechts 3217m, maar de klim is korter en steiler! We beginnen enthousiast aan deze korte klim, maar al snel wordt de weg naar boven behoorlijk versperd door rotsen. We klimmen over de rotsen en moeten op een plek kort onder de top zelfs gebruik maken van een touw om omhoog te komen. De uitzichten naar de noordkant zijn hetzelfde als bij de eerste klim, maar de zuidkant ziet er toch weer heel anders uit. Gelukkig is er aan de westkant van de berg een trap gefabriceerd, zodat we ook weer heel beneden komen.

We lopen terug naar de 3158 Cafe en nemen een mok warme chocolade; dat hebben we wel verdiend. Als we weer een beetje op temperatuur zijn gekomen gaan we naar de lodge. We zien op een weersite dat het weer vanmiddag toch weer wat slechter gaat worden. We besluiten de beklimming van de Hehuanschan East Peak niet tot het eind van de middag uit te stellen en gaan gelijk omhoog.

Hoog, hoger, hoogst

Deze klim moet ons op een hoogte van 3421m brengen, dus het is een serieuzere klim dan die andere twee. Omdat het banjeren van bergbezoekers tot veel erosie van de berghellingen leidt, worden er in Taiwan steeds meer trapconstructies op de berghellingen aangelegd. Zo ook bij deze beklimming. Op een paar kleine onderbrekingen na, is het een hele lange trap.

We zien al snel de twee bergjes van vanochtend in de verte liggen en het duurt niet lang of we zien ze vooral onder ons liggen. Hoe hoger we komen, hoe mooier en weidser de uitzichten worden. We voelen dat de hoogte z'n tol vraagt, maar we hebben het er voor over. We hebben duidelijk veel meer tijd nodig om de top te bereiken dan vanochtend met een lichte hoofdpijn als resultaat. We doen het wat rustiger aan, maar zien ook dat de bewolking toeneemt. De wolken worden gelukkig nog regelmatig aan de kant geblazen door de steeds sterker wordende wind.

Topper van Taiwan

We ploeteren voort en dan krijgen we de top in zicht. Het laatste stukje gaat over een rotsachtig pad, maar dan zijn we er eindelijk .......................of toch niet. De echte top blijkt dan op een klein bultje 30m verderop te zijn. Nog een laatste inspanning en dan staan we toch echt op de top van Hehuanshan East Peak. We maken een paar foto's om dit feit vast te leggen en gaan dan snel weer naar beneden om te voorkomen dat we straks overvallen worden door echt slecht weer.

Net als bij de vorige beklimmingen is ook hier geen lift of roltrap te bekennen, maar de trap werkt naar beneden wel in ons voordeel. In een recordtijd staan we weer bij onze ski-lodge.

Wanneer we 's-avonds naar de eetzaal lopen is de temperatuur al weer onder het vriespunt gedaald. Het eten niet erg gevarieerd, want precies dezelfde potten met eten staan ons weer toe te lachen. We proberen er wat lekkers van te maken, maardenken vooral aan waar we morgen in Taipei zullen gaan eten.

 

12 december 2015

De inspanningen op hoogte van gisteren hadden wel gevolgen gehad voor de nachtrust. Een lichte hoofdpijn zorgde ervoor dat we elk uur wel wakker waren. Het slaaphol was vannacht ook nog eens vol, dus lekker breed uit liggen was er niet bij. Langer dan 06:30 uur hielden we het niet uit op de vloer en gingen we onze was-schijnbeweging maken. Wat zullen wij vanavond blij zijn met een douche!

We pakten gelijk al onze spullen, in want een wandeling van onze ski-villa naar de hoger gelegen Song Xue lodge waar ons ontbijt klaar staat, wil je niet te vaak maken.

Toen we buiten kwamen zagen we tot onze verbazing..... niets! Het weer was volledig omgeslagen en de hoge bergen die ons gisteren zo toelachten, waren verborgen achter een dikke wolk. Ons bezoekje aan Hehuanshan hadden we wel heel knap getimed!

Koud hè

Na weer een 'heerlijk' ontbijtje gingen we tegen negenen bij de bushalte staan wachten. De bus komt normaal gesproken rond 09:15 uur, maar die ene bus per dag wil je niet missen; je zult toch nog een nacht op zo'n matrasje moeten slapen. Het wachten op de bus werd een ware survival. De temperatuur was een paar graden onder nul en de wind striemend, zodat de gevoelstemperatuur ergens rond de -10 zijn geweest. Op die omstandigheden waren wij helemaal niet voorbereid en om toch op de bus te kunnen blijven wachten kropen we in de telefooncellen die iets verderop staan.

Blijkbaar zagen we er als twee zielige hoopjes mens uit, want een vrouw kwam op op toe lopen en vroeg of we met haar mee naar beneden wilden rijden, dan hoefden we niet langer hier staan te verkleumen. Daar hadden we geen bedenktijd voor nodig. We klappertanden 'zenkjoeverriemuts' en liepen met haar mee naar het volkswagen busje. Voor Diana was er nog een stoel beschikbaar in de bus, maar Rob moest achterin op de laadvloer. Gelukking was de bench er wel uit!

De vrouw bleek een Taiwanese gids te zijn die een groep vrouwen uit Singapore in haar volkswagen bus Taiwan laat zien; haar moeder is de chauffeur. Wij zijn al lang blij dat we onderdak hebben zodat we een beetje op temepratuur kunnen komen. Na een krap half uurtje ziet Rob vanuit zijn toppositie ineens dat bus 6506 drie auto's achter het volkswagen busje zit. Hij communiceert via een van de vrouwen uit Singapore met Diana, die op haar beurt de gids inlicht. Wanneer we iets verderop moeten stoppen voor tegenliggers, voeren we een snelle wisseltruc uit en gaan verder met bus 6506.

Het is dezelde rit als twee dagen, maar dit keer kunnen we wel genieten van de fantastische omgeving. Tegen de tijd dat we bij het plaatsje Cuifeng zijn begint het wolkendek nl. langzaam op te lossen. De rest van de rit zitten we met de neus tegen het raam en vanaf Puli, wanneer alleen wij twee nog in het busje zitten, lijkt het voor de mensen langs de weg waarschijnlijk of er twee naar hun 'werk' worden gebracht.

Om 13:15 uur zijn we weer terug op het busstation van Fengyuang. We bedanken onze prive chauffeur voor de bijzondere rondleiding en gaan op weg naar het treinstation. Volgende stop en tevens eindbestemming in Taiwan: Taipei.

Treintje komt zo

Aan het loket horen we dat de sneltrein naar Taipei om 13:45 uur vertrekt. Dat lijkt een mooie aansluiting, maar wij willen eigenlijk nog even wat eten. We trekken een kort sprintje naar de Subway om de hoek, bestellen twee vegetarische Parmezaan-oregano broodjes, halen een flesje drinken bij de 7-Eleven en sprinten terug naar het treinstation. Op perron 2 gaan we op een bankje zitten en schuiven het broodje naar binnen. Net nadat wij de papiertjes hebben weg gegooid, rijdt de trein het station binnen. We zoeken onze stoelen en gaan er maar weer eens goed voor zitten.

Onderweg is het niet zo bijzonder als in ons busje van vanochtend. Veel grauwe, lelijke steden afgewisseld met niet al te bijzonder groen. Om 15:50 uur rijden we Taipei Centraal binnen en gooien we de rugzak weer op de nek, op zoek naar ons hotel. Het voelt allemaal heel bekend in Taipei; alsof je hier al heel vaak bent geweest. We lopen blindelings naar ons hotel, maar daar gaat het toch mis. We slaan een weg te vroeg linksaf en moeten dus toch weer een beroep doen op de smartphone van een inwoner van deze stad. Met een kleine vertraging van 5 minuten landen we dan in onze prachtige kamer van het Green World Station Hotel; wat een verademing, een eigen badkamer!

 

13 december 2015

 

Taipei 101

Onze kamer krijgt het D&R-keurmerk; ruim, goede bedden, een heerlijke douche en goede wifi. Ondanks alle comfort stonden we al wel weer om 07:30 uur naast het bed. Je wilt je tijd hier natuurlijk niet verdoen. Na het goede ontbijt gaan we rond 08:30 uur richting het icoon van Taipei: de Taipei 101. Deze wolkenkrabber van 508m had in 2004 nog de records in handen voor het hoogste gebouw ter wereld, de hoogste verdieping ter wereld en het hoogste dak ter wereld. Inmiddels is de Taipei 101 deze records kwijt geraakt aan Dubai, maar het record voor de snelste personenlift met 1010m/min hebben ze nog steeds in handen. Ook heeft het gebouw de grootste en zwaarste wind demper. De stalen bal is 5,5m in doorsnee en weegt 660 ton. Deze zware bal, die moet voorkomen dat het gebouw gaat zwiepen, heeft ruim 3,5 miljoen euro gekost. Het gebouw staat op 380 betonpalen van 1,5 meter doorsnee die 80 meter de grond in zijn geheid. We kunnen nog wel even doorgaan met dit soort feitjes, maar dan haken te veel lezers af, dus gaan we verder met ons eigen verhaal.

Taipei

We willen naar het observatiedek op de 89e verdieping, maar in tegenstelling tot een bezoekje aan het Empire State Building of de Burj Khalifa, hoef je hier niet vooraf te reserveren. We nemen dus de metro naar het bijbehorende station en gaan naar de 5e verdieping om kaartjes te kopen. We proberen eerst een foto van het gebouw te maken, maar dat lukt natuurlijk niet van dichtbij. We lopen wat naar links en we lopen wat naar rechts, maar het blijft lastig. Hierna gaan we naar binnen om kaartjes te kopen voor een ritje met de snelste lift naar het observatiedek en het verbaast ons dat er helemaal geen rij staat. Het is dan wel de duurtste attractie/entree van Taiwan (nog een record), maar toch verwacht je niet dat direct aan de beurt bent voor een kaartje. Waarschijnlijk zijn wij vroeg want de dranghekken op de vijfde verdiepingen beloven niet veel goeds. We gaan in de kleine rij voor de lift staan en wachten tot ook wij omhoog geschoten worden. Samen met een 20-tal Aziatische toeristen staren we naar de snelheidsmeter naast de liftdeuren. De meter geeft inderdaad 1010m/min (60km/u) aan en we moeten de oren onderweg af en toe klaren. In de welbekende poep-en-een-scheet gaan de deuren op de 89e verdieping weer open.

The Damper

Het uitzicht over Taipei is fantastisch en we proberen zo veel mogelijk lokaties waar we geweest zijn te herkennen. Na een rondje langs de ramen gaan we verdieping lager om de wind demper (stabilisator) van het gebouw te bekijken. Ook van deze stalen bolen hebben ze een bezienswaardigheid weten te maken waar iedereen mee op de foto wil. Daarmee zit ons bezoekje aan de Taipei 101 er wel op en gaan we in de rij staan om met de lift naar beneden te gaan.

We hadden bedacht om de rest van het dagprogramma in te vullen met Jiufen en de Pingxi Branch Rail Line en om daar te komen moesten we eerst met de metro naar een bushalte bij metrostation Zongxiao Fuxing, van waar de bus naar Jiufen vertrekt.

Als we het metrostation uit komen worden we opgewacht door handlangers van de taxi-maffia die je proberen te overtuigen dat je vooral niet met de bus moet gaan, want die doet er minstens 2 uur over en dat je beter een taxi kunt nemen. We hebben vandaag alle tijd, dus voor dat argument zijn wij niet gevoelig. We zoeken de bushalte van bus 1062 en gaan in de rij staan. De rij achter ons groeit gestaag, dus het lijkt erop dat zondag een goede dag is voor Jiufen e.o.

Jiufen

Het busritje duurt uiteindelijk bijna anderhalf uur, maar daarvan staan we minstens 20 minuten in de file vlak voor Jiufen. Ook de dagjesmensen hebben blijkbaar deze zondag aangegrepen voor een bezoekje aan Jiufen. Het weer in de noordelijker gelegen gebied is heel anders dan vanochtend bij de 101. Stond die wolkenkrabber nog tegen een strak blauwe achtergrond, hier kunnen we de wolken weer bijna aanraken. We vlak bij Jishan straat uit de bus. Jishan street blijkt het episch centrum van Jiufen te zijn. Schouder aan schouder schuifelen we door dit smalle straatje met etensstalletjes en souvenierwinkeltjes. We halen het einde van de straat niet want het duurt niet lang of we krijgen lichte verschijnselen van agorafobie. We draaien om en schuifelen het straatje weer uit. We wandelen dan nog wat door het, tegen een berghelling gelegen, dorpje en via wat trappetjes en een paar smalle straatjes komen we dan weer in de buurt van een bushalte uit. Daar nemen we de eerste bus naar Ruifang.

Pingxi Branch Rail Line

Ruifeng is het startpunt van de Pingxi Branch Rail Line, een spoorlijn door een gebied waar vroeger een welvarende steenkool industrie was. De spoorlijn is in 1921 aangelegd door de Japanse Taiyang Mining Company en op het hoogtepunt van de mijnbouw waren er 18 mijnen in gebruik. Tegenwoordig zijn de kleine plaatsjes langs de spoorlijn, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, vooral afhankelijk van de toeristen die langskomen. We kopen een kaartje voor het voorlaatste dorpje, en tevens naamgever van de spoorlijn: Pingxi.

Shifen

De eerste paar kilometer gaan nog over het 'normale' spoor, maar dan buigt de Pingxi Line af. We komen langs Houton, Sandiaoling, de halte voor de Shifen waterval en vervolgens bij Shifen. Bij dit plaatsje loopt het spoor vlak langs de twee- en drie verdiepingen hoge huisjes aan beide zijden van de rails. Dit is de enige plaats in Taiwan waar dat nog het geval is. De trein stroomt hier leeg en hoewel wij eigenlijk nog een stukje verder moeten besluiten we er hier ook maar uit te gaan. We zijn nieuwsgierig waarom bijna iedereen hier uitstapt.

Lantern

We lopen via het spoor terug door het dorpje en steken eerst de rivier over via een oude hangbrug. Dat levert mooie plaatjes op, maar daarvoor zal iedereen hier toch niet heen komen. We lopen terug naar het spoor en zien dan grote balonnen de lucht in gaan. Als we dichterbij komen blijkt dat je hier grote papieren lantaarns kunt kopen, waarna je deze kunt beschrijven met wensen of iets anders dat je leuk vindt. Vervolgens wordt er een brander onder de ballon aangestoken en en als er voldoende warme lucht in de ballon zit laat je hem los en zweeft de ballon richting de achterliggende bergen. Dit alles wordt natuurlijk vastgelegd met de smartphone. Dit spektakel is gejat van het jaarlijkse Lantern Festival dat elk jaar in het voorjaar wordt gehouden. Hier doen ze het elk weekend.

Na een uurtje hebben we het wel gezien in Shifen en gaan we in de rij op het perron staan, in afwachting van de trein terug naar Ruifang. In een volgepakte trein rijden we in een half uurtje terug en kopen we de kaartjes voor de trein naar Taipei CS. In een nog vollere lokale trein rijden we dan in een uur van Ruifang naar Taipei, waar we om 18:30 uur aankomen. Weer een dag goed besteed!

 

14 december 2015

Onze laatste dag in Taiwan staat er nog een verplicht nummertje op het programma: het National Palace Museum. Dit museum wordt gezien als een van de top 5 museums van de wereld, dus die kunnenwe niet overslaan. Met een collectie van meer dan 690.000 stukken van de neolithische tijd tot aan het eind van de Qing dynastie, hoefden we ons niet te vervelen.

We proberen 's-ochtends nog een late check-out te regelen in het hotel, maar daar doet dit hotel niet aan; je moet dan gewoon een hele dag boeken. We proberen nog ergens anders een daghotel te regelen, maar ook dat spoor loopt dood. Uiteindelijk pakken we dan onze rugzakken maar in en zetten die in de lobby van het hotel met een etiketje eraan (ze hebben nl. geen luggage-room).

National Palace Museum

We pakken de metro naar station Shilin en stappen daar over op de bus die ons naar het museum brengt. Rond 11:00 uur zijn we bij het museum en het is er een gekkenhuis. Tientallen bussen staan er geparkeerd en de passagiers lopen in grote groepen voor en in het museum. Wij lopen de trappen op naar de ingang van het museum en kopen een kaartje. Leggen daarna onze rugzak in een kluisje en gaan de collectie te lijf.

De collectie varieert van bronzen boeddha's tot jade sieraden en van granieten grafstenen tot aardewerken varkens. Niet alles heeft onze interesse, maar er is zoveel te zien dat de tijd vliegt. Het is een beetje jammer dat de Chinezen in de meerderheid zijn en dat ze zo gruwelijk veel lawaai maken, ondanks dat er supposten rond lopen die steeds een bordje voor hun neus houden waarop staat dat ze geen lawaai mogen maken. Het verpest een beetje de sfeer, maar we zijn er inmiddels aan gewend geraakt. Ze zijn blijkbaar niet in staat om op fluistertoon tegen elkaar te vertellen hoe mooi ze iets vinden, dat kan alleen maar als een stelletje viswijven.

Merry Christmas

Na twee uurtjes langs de vitrines te hebben gestruind is het mooi geweest en gaan we weer naar buiten. We halen onze rugzak uit de kluis en lopen nog wat op het museumterrein rond. Langzaam aan lopen we weer naar straat waar we ons opstellen in de rij die op de bus staat wachten. Bus 255 is helemaal versierd met kerstslingers en de buschauffeur is gekleed in kerstman kostuum. Ho ho ho ho!

Terug bij het metrostation halen we eerst een bak koffie en scoren een soort krentenbroodje bij de bakker. Het is inmiddels 13:00 uur geweest, dus daar hadden we wel zin in. Onder genot van dit bakkie bedenken we wat we 's-middags nog zouden kunnen doen, want het 'verplichte' programma zit erop. We besluiten er een relaxed middagje van te maken en gaan met de metro eerst naar Daan Park in de hoop dat we daar wat door het park kunnen wandelen, of op een bankje kunnen zitten en mensen kijken.

Fisheye

Het park valt helaas wat tegen. Het is leeg en veel kleiner dan we gedacht hadden. In de verte zien we de Taipei 101 die af en toe met de bovenste verdiepingen in de wolken hangt. We besluiten die kant maar eens op te lopen. We vergissen ons een beetje in de afstand. Waarschijnlijk dat door de hoogte van de Taipei 101 het dichterbij lijkt dan het is. Gelukkig hebben we alle tijd vanmiddag en het geeft ons de gelegenheid om de Taipei 101 vanuit wat andere hoeken te bekijken.

Longsheng again

Vanaf de Taipei 101 lopen we dan door naar het metrostation Taipei City Hall omdat daar de blauwe metrolijn langs komt die naar de Longshan tempel gaat en daar we willen nog een keertje heen. Deze tempel is in onze ogen de meest sfeervolle van het land.

We stappen uit bij het gelijknamige metrostation en lopen naar de tegenover gelegen tempel. Er zijn weer veel mensen die een offer komen brengen of een wierook stokje komen aansteken en uit het hoofdgebouw klinkt het ritmisch gezang van monniken, begeleid door monotoon getrommel. De rook van de vele wierook stokjes en kaarsen die hier gebrand worden verspreid zich over het terrein dat zorgt voor een magische sfeer. Diana loopt nog wat over het tempelterrein, Rob gaat op een trapje zitten en laat alles nog een keertje op zich inwerken.

Metro surfen

Iets na vijfen verlaten we de tempel en gaan we op weg naar het centraal station ons laatste ritje met de metro. We checken nog even de mail in het hotel en eten een hapje bij restaurant Dante. Daarna kleden we ons om en gaan met de airport-shuttlebus naar de luchthaven.

Na een half uurtje door donker Taipei worden we luchthaven Taoyuan bij vertrekhal 1 afgezet. De rest is routine: rijtje aflopen bij het inchecken, rijtje aflopen bij de douane, Taiwanees geld opmaken bij een eet- of drinktent en dan maar wachten bij gate B6 tot het boarden voor de vlucht EK367 begint.

 

15 december 2015

 

Met een vertraging van zo'n 20 minuten vertrokken we dus op dinsdag in alle vroegte naar Dubai en laten we Taiwan met haar prachtige natuur en lieve bevolking achter ons. Het vliegtuig blijkt niet vol te zijn, dus de buurman van Diana, die wel wat weg had van Hikaru Sulu, sprong snel naar een andere bank zodat wij drie stoelen tot onze beschikking hadden. De captain roept om dat de vlucht 9 uur en 25 minuten zal duren; dat is wel even zuchten. Na de warme hap lukt het ons wonderwel om wat uurtjes te slapen en rond 03:00 uur Dubai-tijd worden we weer wakker van het licht in de cabine.

Dubai Airport

Niet veel later wordt het opntbijt opgediend en rond 05:45 uur landen we op Dubai Airport. Het boarden voor onze vlucht naar Amsterdam start om 07:30 uur dus we hebben nog wel even tijd om wat te drinken. We verplaatsen ons eerst met het shuttle treintje van de B-terminal naar de A-terminal en gaan dan bij een Mc Cafe zitten voor een bak koffie en dat smaakt best na een vlucht van negeneneenhalf uur! Om 07:15 zijn we bij de gate voor onze vlucht naar Amsterdam en we zien dat de A380 al klaar staat.

Het boarden start mooi op tijd, maar helaas moeten we een uur in het vliegtuig wachten op passagiers die van een ander vlucht met een minder mooie aansluiting.

De vlucht naar Amsterdam duurt uiteindelijk nog eens 7 uur, die we dorkopmen met wat films, tv-series en muziek op het entertainmentsystem. Iets voor enen zet de piloot het toestel aan de grond in Amsterdam.

We halen onze bagage van band 22 en gaan dan naar perron 2 voor de trein naar Apeldoorn.