Zuid Korea 5

Donderdag 27 oktober

Bijna 4 weken na ons eerste rondje Seoul, stond er voor vandaag ook weer zoiets op het programma. Voordat we op pad gingen konden weer eens genieten van een ontbijtje van het hotel. Het was niet meer dan gebakken ei, toast en jam, maar toch. Lekker uitgebreid ontbijten kwam het niet van, want de ontbijtzaal werd met militaire discipline geregeerd door de vrouw die ook de eieren bakte en als ze maar even in de gaten had dat je een beetje zat te lummelen nadat je het brood op had, werd je door haar direct verzocht ruimte te maken voor andere gasten.

Onze eerste doel vandaag was het World Cup Stadium. In dit stadion speelde Zuid Korea tijdens het WK2002 haar wedstrijden, en werd toen gecoacht door Guus Hiddink. Het stadion doet tegenwoordig dienst als thuisbasis voor FC Seoul, de lokale favoriet in de K-League.
Er is in het stadion een museumpje ingericht en je krijgt ook de mogelijkheid om even in het stadion te kijken.
Het museumpje hangt vol met foto’s van het succesvolle Zuid Koreaanse team dat in de 2002 de halve finale haalde en daartussen prijkt dan af en toe de beeltenis van Guus.
De grasmat zag er goed uit en het stadion ziet er nog steeds mooi en modern uit, al is het wat kleurloos.
Zo’n bezoekje aan het museum en het tochtje door het stadion kost omgerekend ongeveer 80 eurocent en dat zijn hele andere prijzen als bijv. een bezoekje aan Camp Nou in Barcelona.

Na deze sportieve start van de dag zijn we met de metro naar de Noryangjin vismarkt gegaan. Deze vismarkt is zeker zo grot als de vismarkt die we in Busan hebben gezien, maar we zijn we wel weer zo’n beetje dezelfde vis tegen gekomen. Het is jammer dat wij geen visliefhebbers zijn anders hadden we in één van de restaurants bij deze vismarkt een maaltje kunnen nemen.

Na de vismarkt gingen we op zoek naar een goede plek om de Han-rivier te bewonderen. Eerst een lange wandeling naar de Hangnam brug vanwaar we een prachtig uitzicht hadden en later nog even met de metro naar een plek die in de LP werd aangeraden, maar daar was het zicht op de rivier niet zo bijzonder.

‘s-Middags zijn we in de buurt van ons eerste hotel in Seoul wezen lunchen en hebben we het Tapgol park bezocht. Volgens dezelfde LP zou je hier mooie tafereeltjes kunnen treffen van oude mannetjes die met bordspellen bezig zijn, maar waarschijnlijk hadden ze wat beters te doen, want we hebben geen bordspel gezien; oude mannetjes waren er in overvloed.
Hierna zijn we teruggelopen naar onze wijk, waarbij we onderweg nog een bezoek hebben gebracht aan het grote Lotte warenhuis. Omdat de prijzen wat tegenvielen, zijn we maar snel doorgewandeld naar de markt waar we gisteren al een aankoop hadden gedaan. Helaas was de cape die Diana daar gisteren gezien had niet meer te vinden, maar we hebben nog wel een paar souvenirs gekocht.

Nadat we onze aankopen op de kamer hadden gegooid, zijn we op weg gegaan naar de COEX-mall; het grootste warenhuis van Seoul. Het metrostation is in zo’n beetje in de kelder van het warenhuis gelegen, dus dat is wel handig.
Ook dit warenhuis verkoopt vooral hele dure merkkleding, dus geen spul dat je in de rugzak onder in het vliegtuig gooit. Vanuit de COEX-mall zijn we de Hyundai Department Store ingelopen, waar het meer van hetzelfde is. We hebben op de badkamerafdeling nog wel een design zeeppompje gekocht.

Inmiddels hadden we wel honger gekregen en omdat we niet in een warenhuis wilden eten zijn we weer met de metro terug gegaan. Daarbij hadden we het geluk dat we midden in de spits in de metro terecht kwamen; als pieren in een potje, als haringen in een ton stonden we opeengepakt in de wagons. Er was zo weinig ruimte dat we geen gelegenheid hadden om er een foto van te maken.

Dat was weer een dagje van veel loop-kilometers; we hebben het gevoel dat we momenteel meer kilometers in de week maken dan wanneer we thuis zijn (al is het tempo wel wat anders). Wanneer we straks thuis zijn zijn moeten we eerst maar eens een weekje vakantie nemen.

Vrijdag 28 oktober

Op onze voorlaatste vakantiedag hadden we onze enige georganiseerde excursie gepland, en wel naar de Demiliterized Zone (DMZ). Niet omdat het ons leuk leek om eens met een groep op stap te gaan, maar omdat het niet anders kan. Vandaag zijn wij de dus eigenlijk de schoolklas waar we er deze vakantie zoveel van hebben gezien.

We moesten al om 07:00 uur bij de USO zijn. Deze organisatie heeft erg nauwe contacten (of had) met de Amerikaanse legereenheid die hier al sinds 1953 aanwezig is voor de ‘bewaking’ van Zuid Korea tegen de Noord Koreanen, gezien de posters en tv-beelden die we in de wachtruimte gezien hebben. Het merendeel van de toeristen was dan ook Amerikaans.

Onze Koreaanse reisleidster Honey probeerde vanaf het begin de sfeer er goed in te krijgen, maar daarvoor had ze de verkeerde klas in de bus zitten. Het werd dus geen liedjes zingen, maar in plaats daarvan begon ze maar met wat wetenswaardigheden over de DMZ en daar valt best veel over te zeggen. Ik zal dit blog niet rekken met al die details, maar in het kort komt het er op neer dat er een na de Koraanse oorlog een lijn is getrokken die Noord en Zuid Korea van elkaar scheidt en dat aan beide zijden van deze lijn een strook van 2 km door beide landen eigenlijk niet gebruikt wordt. Deze strook van 2 km wordt aan beide zijden zwaar bewaakt  In het midden van de strook is een soort gedeelde legerbasis (Joint Security Area), waar militairen van Noord en Zuid elkaar dus echt kunnen zien en waar ook alle besprekingen tussen de twee landen plaats vinden. De JSA is een vierkant Deze zwaar bewaakte basis gaan wij vandaag bezoeken.

Tegen negenen waren we bij de Camp Bonifas, het basiskamp voor de VN troepen die in de JSA werken. In dit kamp, dat 400 meter ten zuiden van de DMZ ligt, krijgen we een briefing van een Amerikaanse soldaat die ons vanochtend de JSA zal laten zien.
Voor dit bezoek aan de JSA moeten we paspoorten bij ons hebben en geldt er een strikte dress-code: geen korte broeken of shirts met korte mouwen, geen tassen (ook niet voor de camera), zonnebril ten alle tijden op het hoofd, geen slippers of sandalen, geen wijde kleding, haren gekamd en nog een aantal restricties waardoor het voor de Noord Koreanen mogelijk is om te zien of de bezoekers wat van plan zijn.

Na de briefing gaan we met VN-bussen naar de JSA, waar door de Amerikaanse soldaat steeds wordt aangegeven wat wel en wat niet gefotografeerd mag worden. Op een bepaald moment mogen we even de bus uit om een VN-gebouwtje waar onderhandelingen hebben plaats gevonden te bezoeken. We krijgen strikte orders om in twee rijen naast elkaar te lopen en geen ruimte met je voorganger te laten ontstaan. Wanneer we na een paar minuten voor het gebouwtje staan wijst hij ons op Noord Koreaanse gebouwn waar de gordijnen wat openhangen en zegt dat we gerust foto’s van die gebouwen mogen maken want dat doen de Noord Koreanen ook van ons en met ons bedoelde hij ons en de veertig andere toeristen. Overal waar we gaan worden we ook begeleid door heel stoer uitziende Zuid Koreaanse soldaten die voor onze veiligheid moeten. We gaan ook nog even het gebouwtje in en ook hier zijn steeds Zuid Koreaanse soldaten in onze nabijheid. We mogen er  wel foto’s van maken.

Hierna rijden we naar een checkpoint/ observation post vanwaar we het Noord Koreaanse dorp dat in de DMZ ligt kunnen zien. Volgens de Amerikaanse soldaat woont hier echter niemand en is het puur voor propaganda, in tegenstelling tot de Zuid Koreaanse tegenhanger van dit dorp, wat wel inwoners heeft.
Na dit bezoek aan de JSA rijden we nog langs de Bridge Of No Return. Bij deze brug heeft na de Koreaanse oorlog de uitwisseling van krijgsgevangen plaatsgevonden. Iedere gevangene kreeg de gelegenheid te kiezen wat hij wilde; blijven of terug naar zijn eigen land en er was geen mogelijkheid om hier later op terug te komen.

Hierna weer met z’n allen de bus in en verlaten we de JSA, op weg naar een Infiltration Tunnel. Op aangeven van een Noord Koreaanse overloper hebben de Zuid Koreanen sinds 1975 een 4-tal van deze tunnels ontdekt. Deze tunnels zijn door de Noord Koreanen onder de DMZ gegraven (de verste tot zelfs 400 meter voorbij de demarcatielijn), met als doel Zuid Korea binnen te vallen. Deze tunnels zijn ongeveer twee meter hoog en twee meter breed en zouden 25.000 militairen per uur moeten kunnen doorlaten. Wij gaan naar de 3e tunnel die in 1978 ontdekt is; deze tunnel is maat liefst 1635 meter lang.

Vervolgens gaan we op weg naar Dora Observatory. Vanaf dit uitzichtpunt kun je bij helder weer tot 25 km Noord Korea in kijken. Bij het uitzichtpunt mogen alleen foto’s gemaakt worden vanaf een gele lijn. Omdat de gele lijn zo’n twee meter verwijderd was van de muur waar je ook daadwerkelijk Noord Korea kon zien liggen was het eigenlijk niet mogelijk een foto te nemen van Noord Korea. Als je het toch probeerde vanaf het muurtje had je gelijk een soldaat in je nek die je camera afpakte en de foto’s verwijderde die je gemaakt had. Hoewel het niet heel helder was, hebben we een aardig stukje Noord Korea in kunnen kijken; de bewijzen hebben we echter niet.

Daarna wordt de lunch gezamenlijk genuttigd bij een wegrestaurant dat direct naast de laatste tolpoorten van Zuid Korea ligt. Wij slaan deze lunch over, maar wanneer iedereen is uitgegeten, brengen we nog een bezoekje aan het laatste treinstation in Zuid Korea. Hoewel hier korte tijd een trein heeft gereden tussen Zuid en Noord Korea, is dit allemaal weer stop gezet na een incident waarbij een Zuid Koreaanse toeriste is dood geschoten.

Je kon hier, als een soort donatie, treinkaartjes halen en dat was blijkbaar ook het daguitje van een paar klassen van een kleuterschool. In lange rijen lipen de kinderen in hun schattige school-kleding achter de juf aan naar het perron van dit treinstation, waar dan een groepsfoto van ze gemaakt werd. Een uitgesproken kans voor Diana om ook een paar plaatjes te schieten van deze kleuters.

Daarmee zit het programma van ons schoolreisje erop en gaan we terug naar Seoul. Onderweg wordt in de bus nog een korte film vertoond over een Noord en Zuid Koreaanse DMZ-wacht die met elkaar in contact komen tijdens een nachtwacht. In de film worden de grote verschilen nog eens naar voren gebracht en dat zet je wel aan het denken. Een land dat na de tweede wereldoorlog wordt ‘verdeeld’ in een noordelijk en een zuidelijk deel, die vervolgens zelfs nog even kort met elkaar in oorlog zijn en daarna zo ver uit elkaar zijn gegroeid. In Zuid Korea is er voor iedereen werk en genoeg voedsel; het land staat zelfs in de top 10 van economische grootmachten, terwijl de inwoners van Noord Korea dagelijks nog niet de helft krijgen van het voedsel dat een mens minimaal tot zich zou moeten nemen, het land stijf onderaan de economische ladder staat en er bovendien een schrikbewind is dat het minste of geringste afstraft met lange gevangenisstraffen en marteling.
Nu is dit natuurlijk wel het eenzijdige verhaal dat wij te horen hebben gekregen, dus moeten we ook nog maar eens aan de andere kant gaan kijken tijdens een volgende vakantie.

In Seoul gaan we nog op zoek naar de Ddongdaemon markt, maar deze markt valt een beetje tegen en is eigenlijk verdreven door een groot aantal luxe warenhuizen. Hier lopen we toevallig nog wel tegen één van de oude stadspoorten van Seoul aan. Omdat we eigenlijk alles wat we wilden zien in Seoul wel gezien hebben, gaan we terug naar het hotel. ‘s-Avonds eten we in een restaurant vlakbij het hotel en pakken we onze tassen in voor de terugreis van morgen.

Zaterdag 29 oktober

Het regende zowaar vanochtend en dat was het passende weertype bij onze gemoedstoestand. Vandaag hadden we onze terugreis voor de boeg en dat zal niet zo’n luxe reis worden als de heenreis. We hebben wel een mooie vertrektijd, dus kunnen op ons gemakkie ontbijten en de laatste spullen inpakken.

Tegen 10:00 uur waren we bij het metrostation en kochten we voor de laatste keer een kaartje. Het was een lange reis naar de luchthaven: bijna twee uur en we moesten drie keer overstappen.
Op de luchthaven verliep alles soepel. We probeerden nog om dezelfde stoelen te krijgen als op de heenweg, maar dit keer was de business class helemaal uitverkocht.
Onze laatste geld hebben we opgemaakt bij de Paris Baguette op de luchthaven en rond 13:30  uur zijn we uiteindelijk naar de gate gegaan.

Het vliegtuig kwam om 14:45 uur los van Zuid Koreaanse bodem, waarna de piloot vrolijk vertelde dat we een vlucht van 10 uur en 40 minuten voor de hadden. Stoel 23J en 23K waren niet ideaal, maar gelukkig is het een dagvlucht
Met wat lezen, eten, drinken en video kijken zijn we de lange vlucht goed doorgekomen en om 18:45 stonden we aan de F-gate op Schiphol.
Nog even onze bagage van de bagageband afhalen en op weg naar de trein.
Om 21:30 uur zijn we weer terug aan de Laan van Kerschoten en kunnen we terugkijken op een fantastische vakantie in een heel bijzonder land.
Zoals verwacht vormde de taalbarriere de grootste uitdaging tijdens deze vakantie, maar de Koreaanse mensen willen je zo graag helpen dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt.