De dag begon prachtig, strak blauwe lucht, goed uitgeslapen in een normaal bed en ..... een auto die niet wil starten. Gelukkig wilde het halve dorp wel helpen duwen dus we gingen nog redelijk op tijd op weg. We konden vanuit de jeep nog even nagenieten van het landschap waar we gisteren liepen en ook de komende uren zou het beeld worden gedomineerd door een fantastisch berglandschap waarover een lappendeken was gedrapeerd; groene akkers met mais, bonen, en andere groenten worden afgewisseld met velden waar de geel bloeiende mesket wordt verbouwd, tel daarbij het slalommen tussen de kuddes koeien, schapen en ezels en het plaatje is compleet.
Het schiet niet op vandaag, de eerste 100 km gaan in 2½ uur en dat is dan ook een goed moment om even een bakkie te doen. Helaas is er alleen cola voorhanden dus doen we het daar maar mee.
De volgende 120 km hebben we nog eens 3 uur en 3 kwartier zitten hobbelen en omdat we inmiddels 1500 m gedaald zijn is het een stuk warmer geworden in de jeep.
Onderweg passeren we de grens tussen de Amhara regio en de Tigray regio. Er is een touw over de weg gespannen met een aantal verweerde plastic zakken eraan; simpel maar effectief. We zien al snel de verschillen tussen de regio's: de vrouwen hebben duidelijk een andere kapper en in de dorpjes staan over het algemeen huizen die gebouwd zijn van steen dan de lemen huizen van de Amhara.
Na de lunch met vers gesneden frietjes (!) begonnen we aan de laatste 60 km naar Axum. Eerst nog even de jeep aanduwen en daar gingen we. Slechts 1½ uur hadden we voor deze afstand nodig en dat brengt het daggemiddelde op zo'n 35 km per uur, niet gek he......
We zijn gebroken als we ons hotel bereiken en laten de koude versnapering ons goed smaken. Morgen gelukkig een dagje zonder jeep.
De site met de beroemde stellea (obelisken) van Axum zou om 8 uur opengaan en omdat het weer een warme dag beloofde te worden wilden we ook om 8 uur bij de poort staan. We zouden ons af laten zetten door Yabibal, maar de accu stond aan oplader dus gingen we met een lokale taxi.
De vrouw van de kaartverkoop had vanochtend niet zo'n haast, dus stonden we kwartiertje later dan gepland bij de site.
Het eerste wat hier opviel was het oerlelijke hek van glimmende golfplaten dat rondom een deel van de site stond. Vanwege restauratiewerkzaamheden konden we maar op een deel van de site komen en het vervelendst was dat we ook niet bij de grootste nog overeind staande obelisk (niet te verwarren met die dikke die op jonge leeftijd in de pot met toverdrank was gevallen) konden komen. Om de een of andere reden hadden we sowieso een andere voorstelling van deze site. De obelisken waren over het algemeen erg sober afgewerkt (behalve de twee grootste) en de site zelf was nogal knullig over en dat kwam niet alleen door de golfplaten.
De grootste obelisk was overigens stijlvol afgewerkt en zou niet misstaan in onze (nieuwe) tuin. Helaas is de grootste obelisk van 36 m omgevallen en in stukken gebroken maar dat hebben wij niet gedaan, dit is waarschijnlijk al bij de oprichting gebeurd. De op één na grootste obelisk is ook fraai afgewerkt maar staat een klein beetje uit het lood.
Inmiddels was Yabibal al weer komen opdagen. Hij had een leenaccu gekregen en dus konden we mooi door hem naar de wat verderaf gelegen attracties toe. Eerst naar een uitzichtpunt vanwaar we de hele site nog eens konden overzien en daarna naar een Ethiopische versie van Rosetta's stone. Als laatste bezoeken we nog twee tombes van vroegere koningen waarna we terug gaan naar Axum en ons af laten zetten bij de St. Mary van Zion kerk. Yabibal krijgt de rest van de dag vrij en wij gaan kijken of we stiekem een blik kunnen werpen op de Ark des Verbonds.
Dat laatste gaat niet helemaal lukken. Diana moet weer buiten de poort blijven (verhaal van de slager en de hond) en Rob moet op respectabele afstand blijven dus we moeten er maar op vertrouwen dat de Ark er nog steeds staat. De oude kerk is prachtig van binnen; de bijna kinderachtig getekende bijbelse muurschilderingen zijn bijzonder goed bewaard gebleven.
Hierna zijn we terug gewandeld naar het 'centrum' van Axum waar we weer een heerlijk bakkie Macchiato nemen. We slenteren nog even over de stoffige markt en rond half twaalf besluiten we terug te lopen naar het hotel want het is dan niet meer uit te houden in de zon.
Dit is ook de reden dat we 's middags besluiten een duik te nemen in het zwembad van een ander hotel. Terwijl we op ons bedje liggen en een drankje nuttigen denken we aan alle hardwerkende mensen in Nederland.
De volgende dag stonden we om 5.45 uur met onze tassen alweer bij de jeep. Het zou weer een lange dag worden. Alle spullen in de jeep geladen en starten........starten..........starten............starten.......... en niet lopen dat kreng.
Wij dus maar een bakkie thee in het hotel genomen en Yabibal weer aan het klussen met die ouwe bak.
's Slechts drie kwartiertjes later was alles al voor elkaar en konden we gaan. Tot onze grote verbazing reden we al na een half uurtje (vanaf Adwa) op een asfaltweg, zo glad als babiebilletjes. Wat een luxe!!Dit ging zo door tot aan de afslag aan Debre Damos want die 11 km. onverharde weg koste maar liefst 50 minuten. Het was hier een drukte van jewelste en dat had waarschijnlijk te maken met het festival dat hier overmorgen zou plaatsvinden. Het klooster ligt hier echt prachtig: op een vlakke top van een berg, alleen bereikbaar via een touw dat langs de steile rots naar beneden hangt. Na hier de nodige sfeer geproefd te hebben gaan we dezelfde 11 km. weer terug en gaan op weg naar Adigrat waar we zouden lunchen. De auto wordt bij een lokaal restaurantje geparkeerd en dat we over een stoffige weg waren gekomen was ook bij een paar lokale pubers opgevallen want ze begonnen de jeep driftig te poetsen. Zal wel een paar birr kosten maar dat regelt Yabibal wel. De lunch smaakte prima en omdat we nog wat tijd over hadden voordat we verder zouden gaan slenteren we door een straat in Adigrat. Toen we op de afgesproken tijd bij de jeep terugkwamen bleek dat de twee pubers hele andere bedoelingen hebben gehad. Het schoonmaken van de jeep was slechts een verkenning van de inhoud geweest en toe wij weg waren is het één van hen gelukt een arm door het achterste zij raampje te krijgen en is daar vervolgens in onze bagage gaan rommelen. Hij is echter op heterdaad betrapt en bij het controleren van onze bagage bleken we alleen een pet te missen, maar daar was zijn vriend mee vandoor gegaan.
De betrapte jongen werd stevig vastgehouden terwijl de politie was gebeld. Op een gegeven moment kwam de eigenaar van het restaurant waar wij hadden gegeten ook naar buiten en toen hij het verhaal hoorde begon hij de jongen nog eens de les te lezen en het bleef niet alleen bij woorden. Hij verkocht hem een dreun op z'n gezicht en schopte hem voor z'n .......( beetje eigen rechter, maar ach we zijn in Ethiopië).
Nadat de politie is gearriveerd en de jongens zijn afgevoerd hebben we onze pet weer terug gekregen en gaan we wederom met enige vertraging op weg naar onze slaapplaats voor deze avond. Als we daar uiteindelijk aankomen kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Dat ze zo'n luxe hebben in Ethiopië. Niet alleen de kamer, badkamer en bedden zijn grandioos, maar als we 's avonds dineren met de Italiaanse eigenaar en zijn vrouw wordt ons een 5-gangen diner voorgetoverd om de vingers bij af te likken. Gelukkig hadden we onze beste gala-trekkingkleren op deze avond aangedaan. Het is jammer dat er juist vanavond ook een duitse familie logeert waarvan de twee zoontjes iets teveel decibel uit hun strotjes persen.
Met een volle buik liggen we 's avonds onder ons dekbed en vragen ons af waarom we niet hier onze rustdag hebben gepland.
De volgende ochtend hebben we een soort van zondagochtend gevoel, we konden nl. uitslapen tot 8:00 uur. We genieten van het uitgebreide ontbijt en gaan dan op weg om een paar rotskerken te bezoeken.
De ligging van de lodge is perfect want binnen een halfuur staan we al bij de eerste rots. We nemen een lokale boer als gids mee en gaan op weg. We moeten omhoog via een nauwe kloof tussen twee bergen over rotsen en keien. Eigenlijk hadden we thuis de LOI cursus "berggeit voor beginners" moeten volgen want dit is bijna niet te doen. Op handen en voeten, kont en knieën klauteren we naar boven. We begrijpen maar al te goed waarom deze kerken tot in de zestiger jaren verborgen zijn gebleven. Na ruim een uur bereiken we eindelijk het plateau waar de rostkerk zich bevindt. We betalen de priester 10 birr en ze geeft ons de sleutel om naar binnen te gaan. Onvoorstelbaar wat ze in deze rost hebben uitgehouwen. Prachtig bewerkte pilaren en mooie muurschilderingen in het binnenste van de rost. Er is hier nog een tweede, kleinere kerk, en ook daar lopen we heen. Dit gaat over een smal richeltje langs een 200 m. diepe afgrond, vooral voor je uit blijven kijken! Diana maakt nog even een fotoreportage van de priester en dan gaan we weer naar beneden. Via dezelfde route doen we er weer bijna een uur over om naar beneden te komen. De gids is trots op ons: niet gek voor een faranji!
Yabibal start de auto alweer en we gaan op weg naar onze volgende klauterpartij. We besluiten dezelfde gids mee te nemen naar de 15 km verderop gelegen kerk. Hoe hij weer thuis komt, moet hij zelf maar regelen, we betalen hem goed.
Deze kerk is een stuk eenvoudiger te bereiken en na ruim een halfuur staan we al voor de deur. Helaas geen spoor van de priester, dus ook geen sleutel; die was blijkbaar al voor het zingen de kerk uitgegaan. We wachten nog even maar besluiten dan maar weer naar beneden te gaan.
We nemen afscheid van onze gids en wensen hem succes bij zijn terugtocht. Het laatste stuk naar Mekele gaat voorspoedig. We zitten al snel op een asfaltweg en Yabibal heeft de vaart er goed in.
Onderweg komen ons tientallen bussen met militairen tegemoet. Volgens Yabibal is dat de aflossing van de militairen aan de grens met Eritrea. We hopen dat de situatie daar niet verergert maar gelukkig gaan wij vanaf nu alleen nog maar zuidwaarts.
's Avonds eten we bij een pizzeria in Mekele. De pizzeria wordt aangeraden in de Lonely Planet en we zien dan ook nog een paar toeristen zitten. We beseffen ons nog eens dat we eigenlijk maar weinig toeristen zijn tegengekomen in Ethiopië.
Ook in de pizzeria zijn de prijzen weer net zo laag als in de rest van het land. Een paar gemiddelden:
Cola 4 birr
Bier 6 birr
Thee 1 birr
Macchiato 2 birr
Ontbijt (2 personen) 25 birr
Lunch (2 personen) 25 birr
Diner (2 personen) 60 birr
Benzine (1liter) 5½ birr
En dat alles tegen een koers van 13 birr in 1 euro, reken zelf maar uit.
De vrije dag in Mekele besluiten we wat door de straten te slenteren, drinken een bakkie macchiato, lopen over de stoffige markt, bewonderen het monument voor de gevallen strijders tegen communisten, drinken een zeer verse jus en proberen de sfeer van Mekele zo goed mogelijk vast te leggen op de gevoelige plaat. We hebben allebei behoorlijk spierpijn van de klauterpartij van gisteren dus doen maar geen gekke dingen. Het museum van Johannes de 4e slaan we deze keer over, maar als weer hier weerkomen gaan we er zeker heen.
's Middags weten we nog de hand leggen op 25 postkaarten en even zoveel postzegels. Dit valt nog helemaal niet mee in Ethiopië, maar misschien zijn die wat makkelijker in Lalibela te verkrijgen. We kijken sowieso uit naar dit achtste wereldwonder.
's Avonds eten we in ons hotel en we merken dat het echt één van de betere hotels van de stad is. Dit is ook doorgedrongen in Duitsland want er schuift een groep van 30 Anbo-leden het hotel binnen. Zo zie je maar weer Ethiopie is voor iedereen toegankelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten