Taiwan 2

21 november 2015

 

Het is altijd fijn als je iets leuks te melden hebt aan het begin van een nieuw hoofdstuk. Dit keer is het een familiebericht: Rene is vandaag 50 geworden! Abraham gefeliciteerd! Je zou het (meestal) niet zeggen, maar dat lijkt in de genen te zitten......

Dan weer over naar de orde van de dag. We werden vanochtend wakker door het kletteren van de regen; nooit een prettig begin van een vakantiedag. We maakten ons nog niet zo heel veel zorgen, want gisteren begon de dag ook wat druilerig en dat is uiteindelijk best goed gekomen en bovendien zouden we een deel van de ochtend in de trein zitten en die zijn ook hier overdekt.

Eerst nog een lekker ontbijtje, dan de spullen bij elkaar vegen en vervolgens de eigenaar van de B&B lief aankijken omdat hij ons even naar het treinstation moet brengen.

 

Station Xincheng

Op het treinstation is het weer eens een gekkenhuis. Bussen met Chinezen worden leeg gekiept omdat ze terug naar Taipei moeten. Groepsleider met een vlaggetje voorop en gaan met de meute. De vrouwelijke stationschef doet ook een duit in het zakje en toetert door haar megafoon om de groep Chinezen op te laten schieten. Wij laten de Chinezen hun gang gaan, want onze trein gaat een kwartiertje later. Als ze allemaal verdwenen zijn naar perron 3 laten wij onze kaartjes stempelen en lopen naar perron 2. De trein heeft een paar minuten vertraging, maar om 09:50 uur tjoekte de trein richting Ruisui.

 

We hadden voor de komende drie dagen niets vastgelegd en hebben gisteravond maar besloten om als eerst in Ruisui te stoppen. Ruisui is maar anderhalf uur met de trein, dus voor we het weten stappen we alweer uit, stempelen zelf onze treinkaartjes en lopen het stationsgebouw uit. Het regent op dat moment nog steeds, dus we mogen zeker niet klagen over het weer dat we gisteren hadden in de Taroko kloof. Tijdens onze treinreis hadden we besloten om vanuit Ruisui gelijk door te gaan naar Shitiping, omdat we toch liever eerst de kuststrook willen verkennen.

We vragen in Ruisui waar de bus naar Shitiping vertrekt, maar die vertrekt hier dus niet! Er zijn twee opties: of we gaan een plaats terug met de trein of bus en gaan daar vandaan nar Shitiping, of we nemen een taxi naar Shitiping. Hoewel het pijn doet in de portemonnee, kiezen we voor het laatste.

De taxirit naar Shitiping gaat via een drietal bergen van het kustgebergte en volgt de Xiuguluan rivier waar tussen april en oktober veel wordt geraft. De omgeving is waanzinnig mooi, dus dat maakt (de prijs van) de rit wat dragelijker.

 

Shitiping

In Shitiping worden we gedropt bij het Scenic Park, een kilometer lange strook langs de kust die bezaaid ligt met grote rotsblokken en waar de bergen uit de zee lijken op te rijzen. We lopen richting het visitors center en hopen daar meer informatie te krijgen over dit gebied. Ondanks dat we af en toe door de regen lopen, genieten we van deze fantastische plek aan zee.

Het visitors center is meer Shiti dan ping. De knaap die er rond loopt kan ons nauwelijks informatie geven en voor betaalbare hotelletjes verwijst hij ons naar de hoofdweg; daar komen we notabene net vandaan! Wat we eigenlijk opmaken uit zijn verhaal is dat hier geen r**t te doen is. Wanneer we het hele stuk terug gelopen zijn, moeten we constateren dat de gozer bij het visitors center niets verkeerd heeft gezegd; er is hier gewoon niets te doen. Je loopt een uurtje langs de fantastische kustlijn, maakt wat foto's en that's it! We moeten dus verder en besluiten dan maar gelijk naar Taitung te gaan. Taitung is een grote plaats van waar we dan alle onze ander plannen maar gaan verwezenlijken.

 

Bus naar Taitung

We gaan bij een supermarktje aan de hoofdweg staan en horen van de eigenaresse dat we vooral onze hand moeten opsteken als er een bus langs komt. Wij steken dus met enige regelmaat onze hand op, maar blijkbaar zijn dat de toeristen-bussen, want geen van allen stopt. Rond 14:00 uur reageert er eindelijk een chauffeur op ons gezwaai. Als hij de deur open doet zegt hij met een mond vol zwarte tanden dat dit de bus naar Chenggong is. Niet helemaal wat we willen, maar een eind in de goede richting. Volgens de chauffeur kunnen we in Chenggong probleemloos een bus naar Taitung krijgen. We weten niet zeker of hij 'probleemloos' zei, want ons Chinees is nog steeds roestig en zijn gesmak op de betelenut maakt hem niet heel goed verstaanbaar.

 

Kreeftskeerkring

De rit naar Chenggong lijkt bijna een toeristisch uitje. De uitzichten op zee zijn zeer gevarieerd, zelfs met het sombere weer. Na een kwartiertje komen we bij een plek waar tientallen bussen geparkeerd staan. We beseffen dat we bij de kreeftskeerkring zijn aangekomen. Op dit punt staat een grote marmeren 'obelisk' die in de lengte doormidden is gespleten. Precies in die opening sta je op de kreeftskeerkring en dat is iets waar alle Chinezen mee op de foto willen.

Rond 15:00 uur zijn we in Chenggong en als de vrouw van het busstation op haar brommer is gearriveerd, kopen we twee kaartjes naar Taitung. Ze wijst naar de andere kant van de weg waar de bus al staat te wachten. Wij stappen in en blijken de enige passagiers te zijn. Het is zo leuk om met openbaar vervoer te reizen, dan maak je zulke leuke dingen mee met de lokale bevolking...........

De laatste 45km naar Taitung zijn niet zo bijzonder en als we rond 16:15 uur in Taitung worden losgelaten, hoeven we alleen nog maar een hotel te vinden. Het eerste hotel waar we heen lopen blijkt er niet te zijn. Achteraf zien we dat we de kaart verkeerd gelezen hebben. Dan laten we ons met een taxi bij het Kindness hotel afzetten. Daar hebben ze alleen nog een kamer van nt$3900 en dat is ver boven ons budget. In de Rough Guide staat nog een hotelletje in het centrum van Taitung dat 'renovated and modern rooms' heeft. We nemen opnieuw een taxi en checken in bij het Dung Shin hotel. Wat de Rough Guide bedoelt met 'renovated and modern' weten we niet, maar wij hebben daar een heel ander beeld bij. Dit lijkt wel op een duister hotelletje in Winschoten!

 

Kinderspelletjes

We laten de spullen op de kamer en gaan de stad in om een hapje te eten. Het is inmiddels alweer een paar uurtjes droog en het lijkt erop dat de de stad best veel te bieden heeft aan restaurantjes en barretjes; veel meer variatie dan we tot nu toe gewend zijn. Er is bovendien een hele leuke avondmarkt waar we ook even een kijkje nemen. Vooral de kinderen achter de 'speelautomaten' is een mooi gezicht. Met veel preciezie proberen ze schattige beestjes om te knallen met onbenullig geweer waar grote kogels uit komen.

Om 22:00 uur zijn we terug op onze moderne kamer. Niet veel later kruipen we in ons bedje en dromen van het luxe hotel waar we (misschien) morgen liggen.

 

22 november 2015

 

Volgens mij zong Andre van Duin ooit: 'alles ziet er mooier uit als de zon schijnt' en dat is een waarheid als een koe, zien wij vandaag weer eens. Na de regenachtige dag van gisteren, is het weer vandaag helemaal opgeknapt.

We checken uit bij ons gerenoveerde hotel en lopen een paar straten verder om onze intrek te nemen bij het ZHotel. Voor hetzelfde geld hebben we hier een veel aangenamere kamer en we krijgen zelfs een upgrade omdat de 2-persoons kamer niet beschikbaar is voor de beide nachten die wij nog in Taitung verblijven. De eigenaar van het hotel helpt ons bij het uitzoeken van het openbaar vervoer waarmee we vandaag naar Guanshan willen en bovendien tipt hij ons nog om naar het iets verderop gelegen Chishang te gaan; aardige 'vent'.

 

Kinderkunst

We gaan op weg naar het busstation, maar omdat de bus niet eerder dan 10:25 uur vertrekt, lopen wij nog wat door downtown Taitung en bekijken de kunstzinnige luchtballonnen die de schoolkinderen hebben gemaakt. En passant nemen we nog een bakkie koffie en lopen dan weer terug naar het busstation. De bus staat er inmiddels en het wachten is op de chauffeur.

We vertrekken strak op tijd en gaan via een schitterende omgeving op weg naar ons eerste doel: Chishang. Aan onze linkerzijde zien we het hooggebergte en aan onze rechterzijde het kustgebergte. Her en der zien we goudkleurige akkers met rijst. Als het goed is, gaan we daar vandaag nog veel meer van zien. We worden er in de hoofdstraat van Chishang uitgelaten en gaan dan eerst op zoek naar een zaak waar ze fietsen verhuren. Lang hoef je er hier niet voor te zoeken, want op elke hoek van de straat vind je wel zo'n bedrijfje.

 

Chishang

We kiezen 2 oranje Giant fietsen en gaan op weg. Om de hoek stappen we alweer af voor een bakkie koffie, maar daarna gaan we richting de rijstvelden. Deze streek staat wel bekend als de rijstschuur van Taiwan en de beste rijst komt hier vandaan. Je hoeft dus niet echt te zoeken voor een rijstveld. We zijn nauwelijks de straten van Chishang uit of we staan er al middenin. Er is een mooie fietsroute uitgezet in de omgeving van Chishang, dus het is niet moeilijk de juiste weg te vinden. Aan deze route staan zelfs borden die aangeven wat het hellingspercentage op bepaalde stukken is, word je gewaarschuwd bij stijle afdalingen en laten ze zien hoeveel calorieen je inmiddels verbrand hebt.

Modellenwerk

Af en toe gaan we bewust van deze route af om even wat anders te zien dan Chinezen op e-bikes tussen de rijstvelden, maar met Chinezen is het wel veel leuker! We rijden zo'n twee uur door de omgeving van Chishang en keren dan terug naar de fietverhuurder. We nemen een bakkie noodle-soep voor lunch en gaan dan naar het treinstationnetje voor de trein naar Guanshan.

Het is maar een kwartiertje met de trein en ook in Guanshan gaan we eerst op zoek naar fietsen. De fietsen die we deze keer mee krijgen zien er wel veel stoerder uit, maar ze fietsen niet zo fijn als de oranje Giants. De route die we hier willen fietsen is niet zo lang als die in Chishang, dus we doen het er maar mee.

 

Guangshan

De omgeving van Guangshan behoort tot dezelfde rijstschuur van Taiwan, dus ook hier prachtige rijstvelden die ingesloten liggen tussen het kustgebergte en het gebergte in het binnenland. Hoewel de twee gebieden slechts worden gescheiden door een rivier zien we toch wel verschillen tussen de twee. Chishang was wat vlakker en opener, Guangshan is ruiger.

We vermaken ons hier best en na een rondje van anderhalf uur zijn we weer terug bij het station van Guangshan. We hebben nog drie kwartier voordat de trein naar Taitung gaat, dus we lopen nog even een stukje door de hoofdstraat en nemen een versnapering bij de 7-Eleven.

Om 16:48 uur rijdt de trein dan schokkerig weg van het station en 40 minuten later zijn we dan weer terug in Taitung. Het treinstation van Taitung ligt heel ongustig buiten de stad, dus nemen we hier de bus naar het centrum. Iets na zessen zijn we terug bij ons hotel.

 

23 november 2015

 

Even wachten

Bij deze ochtend past 'Mr. Blue Sky' van ELO want de sky is wel erg strak blue. Het dreigt dus een erg warme dag te worden, maar dat houdt ons niet tegen om er weer flink tegenaan te gaan. Om 09:00 uur lopen we al richting het busstation om een ticket te kopen voor de East Coastal Line. Deze bus moet ons vandaag op 2 plekken brengen: Sanxiantai en Chenggong.

Het is dit keer niet zo'n mega-bus waar 50 man in gaat, maar een mini-busje, Het lijkt wel of we een prive excursie hebben geboekt. We gaan er maar eens goed voor zitten want onze eerste stop is 2 uur bussen. We gaan dit keer via de kustweg en al snel krijgen we de groen-blauwe zee in het vizier die je uit lijkt te nodigen om toch vooral een duik te nemen. We laten ons niet verleiden en zitten de hele rit uit tot Sanxiantai.

 

Sanxiantai

Sanxiantai bestaat uit een drietal rotsachtige eilandjes die met het vasteland zijn verbonden door een brug met 8 bogen. We hebben geluk dat we hier op maandag zijn, want in het weekend staat de brug volgepakt met Taiwanese toeristen. Omdat we de bus van 13:15 uur naar Chenggong moeten halen, kunnen we niet op het kiezelstrand gaan liggen. Het zijn van die grote kiezels, dus erg lekker zal dat ook niet liggen.

We lopen de brug over en die bogen zijn nog best pittige klimmetjes. Gelukkig is onze conditie nog goed op peil. Het ziet er fantastisch uit met de strak blauwe lucht, de groen-blauwe zee en de donkere lavarotsen.

Ruige zee

Aan het eind van het aangelegde wandelpad gaan we via een trappetje de rotsen op en lopen richting de golven die op de rotsen slaan. In de verte gaat een trappetje omhoog naar de punt van het verste eiland. Daar staat een vuurtorentje en die bereiken is natuurlijk de uitdaging voor vanochtend. Het zal in een redelijk tempo moeten gebeuren want de deadline is 13:15 uur terug bij de bushalte. Met deze warmte lijkt dat geen goede keuze voor iemand die snel boven de 250hbpm zit, dus Rob gaat alleen. Klauterend over de zwarte rotsen op weg naar het trappetje. Bij dat trappetje aangekomen blijkt het een TRAP in hoofdletters te zijn. Minstens 150 treden stijl tegen de rotsen op, maar als je hier dan toch bent........

Eenmaal boven aangekomen wordt je gelukkig wel beloond met een grandioos uitzicht. Het zweet barst uit elke porie, maar op dit topje bij het vuurtorentje ben je al snel vergeten hoe pittig de klim was. Heel veel tijd om te filosoferen is er niet, want de bus is onderweg. In een een mooi ritme de trap af naar beneden en in stevige pas over de rotsen achter Diana aan die via een alternatief lusje naar de brug is gelopen. Om te voorkomen dat het hele verhaal niet geloofd wordt heeft Rob nog wel even een selfie gemaakt met vuurtoren (bij te bestellen via het bekende emailadres). We zijn om 13:10 uur bij de bushalte, waar de bus al staat te wachten. Op naar Chenggong!

 

Belangrijkste reden om naar Chenggong te gaan is de lokale vissersmarkt. Er is ook nog een Marine Museum en een Clownfish Aquarium, maar die zijn beide gesloten. De buschauffeur is ook enigszins verbaasd wanneer wij op de knop drukken en probeert ons via een Engels sprekend meisje te waarschuwen dat hier niets te doen is. We stellen hem gerust; 'we know what we're doing'. Het is maar een paar honderd meter naar de vissershaven en het is er een drukte van jewelste. Dat is een goed teken!

Vissershaven Chenggong

Als het goed is komen rond dit tijdstip de vissersboten terug om hun lading vis uit te laden. Die vis zal dan vanaf een uur of drie geveild gaan worden. Er liggen genoeg vissersboten aan de kade en op de grond zien we al veel vis liggen. We lopen iets verder de kade op en onze mond valt open van verbazing; meterslange zwaardvissen en hamerkop-haaien liggen in een berg ijs op de grond. Niet normaal; we zijn best wel eens in een vissershaven geweest, maar dit slaat alles. Wanneer we nog verder lopen, zien we steeds meer grote vis: tonijn, barracuda, maanvissen en nog veel meer soorten haaien, exemplaren van minstens 2 meter lang! We gaan naar de boten en zien dat er nog steeds vis wordt uitgeladen.

 

Goede vangst

Een paar man takelt een enorme zwaardvis uit het ruim, waarna deze op de kade wordt gewogen en gestickerd. De beesten zijn zo zwaar dat er een karretje aan te pas moet komen om ze bij de weegschaal te krijgen. Bij een andere boot wordt een joekel van een maanvis uit het ruim getakeld. Dit beest was zo kolossaal dat het in tweeen is gesneden om door het luik van het scheepsruim te passen. We weten niet waar we moeten kijken. Het is een fantastisch spektakel, maar natuurlijk knaagt er ook wel iets bij het zien van al die grote vis. We zouden ze liever tijdens het duiken zien dan hier op de kade. 'Gelukkig' gaat het hier om kleinschalige visvangst zonder sleepnetten of dynamiet. De vissersboten zijn van het type "Antiek XS" en dus niet van die enorme mega-boot-fabrieken waar de vissticks bij aankomst in de haven al in de verpakking zitten.

 

Vis veiling

Iets na drieen wordt er dan ineens op een fluit geblazen. Het blijkt het begin van de veiling te zijn. We haasten ons richting de veilingmeester, net als de meeste mensen op de kade. Het is lastig om dicht bij het veilingspel te komen dat zich afspeelt tussen de gevangen vis, maar het lukt ons toch om er wat van mee te krijgen. De veilingmeester wijst een grote vis of een partij vis op de grond aan en dan begint het. Hij noemt in een snel ritme bedragen en de geinterresseerden reageren met een kort knikje met het hoofd. De geinterresserden kijken elkaar vooral niet aan, maar dat lijkt een soort arrogante houding die erbij hoort, waarmee ze willen zeggen 'deze vis is toch voor mij'. Tijdens het veilen steken de kopers af en toe met een soort appelboor in het staartstuk van de vis en controleren de kwaliteit van de koopwaar. Wanneer de vis is verkocht, plakt de koper er een wit papiertje met z'n logo/naam op en komen zijn helpers om de vis op te halen. Voor de grote vis moet er zelfs een klein shoveltje bij komen! Het is een boeiend tafereel dat wij een half uurtje volgen. We lopen tussen de mensen door en hopen een leuk plaatje te kunnen schieten, maar dat valt niet met al dat zenuwachtige volk. De bus naar Taitung vertrekt om 15:30 uur, dus om 15:15 uur houden we het voor gezien. De bus is gelukkig op tijd en om iets na vijfen zijn we weer terug in Taitung.

 

24 november 2015

 

Biking Taitung

Vandaag gaan we verkassen naar het zuidelijkste puntje van Taiwan. We nemen daarvoor eerst de trein naar Fangliao aan de westkant van het eiland en van daar gaan we met de bus naar Kenting in het zuiden.

Omdat de trein pas om 11:10 uur vertrekt, pakken we na het ontbijt nog even de fietsen bij het hotel om een klein rondje Taitung te doen. De fietsen zijn van het type 'stadsfiets-met-mandje', dus we kunnen het niet te lang maken.

Longfeng Tempel

We gaan eerst naar Liyushan Park om daar de Longfeng tempel te bekijken. Bij de tempel aangekomen zien we dat er dansles wordt gegeven. Helaas hebben we te weinig tijd, want anders hadden we graag een staaltje Biezeman-style laten zien. We lopen naar de hoger gelegen tempel en het is zelfs op dit tijdstip al weer verschrikkelijk warm; met gemak 30 graden. Behalve een blaffende hond is er niets te doen bij de tempel. We bewonderen de mooie decoraties en gaan dan naar de bijbehorende pagode. Ook hier serene rust.

 

Marktje

We lopen terug naar de fietsen en besluiten naar het Seaside Park te fietsen, maar voordat we daarheen gaan lopen we nog even over een lokaal marktje aan de voet van de tempel. Het is een groente- en fruitmarkt met af hier en daar een stalletje non-food. De meeste groenten lijken vanochtend nog van het land geplukt te zijn.

We rijden eerst twee keer verkeerd voordat we het park vinden. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn om de zee te vinden want die is best groot, maar zo ver van huis is het richtinggevoel nog niet helemaal in orde.

Seaside Park

Het mag de naam 'Park' eigenlijk niet hebben, want behalve een vlonder om op te wandelen is er alleen maar strand en zee. We lopen het strand op richting de zee die grote golven met veel kabaal op het strand gooit. De zee is erg wild en we hopen maar dat het in het zuiden wat rustiger is want anders wordt het heel lastig duiken.

Na een korte strandwandeling gaan we weer terug naar het hotel en halen de rugzakken van de kamer. We laten een taxi komen om ons naar het treinstation te brengen en daar kopen we twee kaartjes voor de trein van 11:10 uur. Het is 10:45 uur, dus we nog net even tijd om een bakkie koffie halen voordat we gaan boarden (dat wordt hier echt omgeroepen).

 

Taiwanese trein

De trein vertrekt met een tiental minuten vertraging eerst in zuidelijke richting. Voorbij Taimali steken we dan het eiland over naar de westkust. Dit traject van oost naar west bestaat voor minstens 75% uit tunnels, dus het uitzicht valt wat tegen. Aan de westkust gaan we dan een klein stukje noordwaarts naar onze eindbestemming Fangliao. We staan om 12:40 uur op het perron en gaan op weg naar het busstation. Dit busstation ligt op een steenworp afstand van het treinstation en als we vragen wanneer de bus naar Kenting vertrekt wordt we in een drafje meegenomen naar een bus aan kant van de weg. Snel een klein kantoortje in om kaartjes te kopen en instappen. Vijf minuten later zijn we op weg naar Kenting; wat een mooie aansluiting.

De rit naar Kenting duurt ruim een uur en dat komt vooral omdat de chauffeur er maar weing zin in lijkt te hebben. Tegen 14:00 uur zijn we eindelijk in Kenting en gaan we op zoek naar onze B&B. We gooien de tassen op de kamer en gaan de straat op. Het eerste wat opvalt is dat er hier ook andere 'blanke' toeristen rondlopen. Dat hebben we nog maar heel zelden in deze aantallen gezien tijdens deze vakantie.

Kenting Sunset

Kenting is echt een badplaats met bijbehorende cafe's en restaurants; er is zelfs een nachtclub. We eten een pizza bij Mary's Cucina, niet echt een Taiwanese naam, en informeren wat naar de huur van een scooter. Het aanbod is enorm, dus de prijs valt mee. Dan lopen we ook nog even het strand op en constateren dat de zee hier ook behoorlijk ruw is. We zijn benieuwd hoe dat morgen met duiken gaat. De zonsondergang is niet perfect, maar levert toch een aardig plaatje op. We zijn niet de enigen die hier een foto van willen maken; van families tot een self-made model staan te poseren bij het avondlicht.

Kenting

Wanneer het donker is geworden gaan we terug naar de hoofdstraat. Met alle schreeuwerige verlichting had het net zo goed een badplaats in Thailand kunnen zijn. Rijen voedselkarretjes staan langs de weg af en toe onderbroken door braderie-kraampjes waar je een ballonnen kapot kunt gooien of je geluk beproeven bij een grijpkast. Het is best gezellig! De restaurants hebben hier ook wat meer 'normaal' Aziatisch eten en alcohol staat wat vaker op de menukaart. We genieten van een heerlijk maaltje in een druk restaurant en als we daarna nog een keer de hoofdstraat doorkruist hebben, gaan we terug naar onze B&B.

 

25 november 2015

 

We hebben gisteren met Taiwan Dive Center afgesproken om vandaag een tweetal duikjes te maken. Om 10:00 uur moeten we klaarstaan bij Amy's Cucina en slechts enkele minuten na tienen arriveert een afgetrapte volkswagenbus. We pikken onderweg nog een tweetal duikers op en gaan dan richting Houbihu waar de duikschool is gevestigd.

Strak pakkie

Het is een drukte van jewelste bij de duikschool, maar een medewerkster neemt ons mee naar achteren om de duikuitrusting te passen. De spullen zijn van behoorlijk kwaliteit, alleen de maatvoering is ingesteld op kleine Taiwanezen. Als we uiteindelijk alles bij elkaar hebben, worden de spullen naar een vrachtwagentje gebracht en wachten we af wat er gaat gebeuren. Voordat we vertrekken rekenen we de duiken alvast af en dan krijgen we eenn signaal dat we gaan vertrekken. We blijken maar met z'n tweeen te zijn, dus samen met de divemaster gaan we op weg naar de duikstek.

 

Wan Li Tong

Het vrachtwagentje is al net zo rot als het busje waar we mee gehaald zijn. De vering is al heel lang geleden overleden, dus we zitten regelmatig met ons hoofd tegen het dak. Ach, duiken is af en toe best spartaans! Na een kwartiertje zijn we bij onze duikstek: Wan Li Tong. Deze stek is aan de westkant gelegen, dus daar zouden we minder last moeten hebben van de ruige zee die we eerder hebben gezien. We trekken onze spullen aan en gaan via 50 treden naar beneden. In het water trekken we onze vinnen aan en een paar minuten later krijgen we het teken om te duiken.

Duiken

Het ziet er niet best uit onder water, maar we zitten nog vlak bij de kant. Hopelijk wordt dat straks iets beter. We zwemmen met onze divemaster richting wat harde koralen en rotsen en hebben behoorlijk last van de golfslag. We worden heen-en-weer gewiegd en moeten uitkijken dat we nergens tegenaan komen. Het zicht blijft slecht; er is heel veel sediment in het water waardoor we niet verder dan 5 meter kunnen kijken. We cirkelen nog wat rond grotere rotspartijen en koraal en krijgen dan in de gaten dat we al weer richting het strand zwemmen. Na twintig minuten geeft de divemaster zelfs het teken om op te stijgen. Boven water zegt hij tegen ons dat de omstandigheden te slecht zijn om verder te duiken. Het troebele water is volgens hem nog het gevolg van een staartje van een orkaan die onlangs over Japan is geraasd. Hij zegt dat hij z'n baas zal voorstellen om het volledige bedrag terug te laten betalen. Het heeft nl. ook geen zin om vanmiddag ergens anders te duiken.

Enigszins teleurgesteld zwemmen we het laatste stukje terug naar het strand, doen daar onze vinnen uit en lopen de 50 treden weer omhoog, terug naar de truck. We hobbelen het zelfde stukje weer terug naar de duikschool, spoelen daar onze duikspullen en kleden ons weer om. Meer dan de 21 minuten en 59 seconden zullen we hier dus niet duiken.

We noteren de duik toch in ons logboek (als souvenir) en drinken dan wat om onze vochthuishouding weer op orde te brengen. We krijgen het hele bedrag terugbetaald (!) en dan vraagt de chauffeur van de heenweg ons of ze ons terug naar het hotel kan brengen. Rond 13:00 uur zijn we dan weer terug in downtown Kenting.

 

Willempie!

Dit geeft ons wel de kans om 's-middags een paar uurtjes op het strand te gaan te gaan liggen, maar dat doen we natuurlijk niet; dat is zonde van de tijd. We nemen een bami-soep voor lunch en gaan dan op zoek naar een scooterverhuur waar ze old-school scooters met verbrandingsmotor verhuren. Het grootste deel van de scooters zijn nl. een soort opgevoerde e-bikes en dan kun je na een paar uur eerst de batterij verwisselen voordat je verder kunt. Uiteindelijk vinden we bij een oudere vrouw nog zo'n scooter, maar zoals verwacht moet wel het internationaal rijbewijs en het paspoort getoond worden. Gelukkig gaan wij goed voorbereid op vakantie en na wat Chinese formulieren van onze gegevens te hebben voorzien, krijgen we de scooter mee.

 

Chuanfan Rock

We gaan naar het meeste zuidelijke punt van Taiwan en onderweg doen we dan Eluanbi Park en Chuanfan Rock even aan. Het is even wennen in het hectische verkeer van Taiwan, maar als we Kenting uit zijn gaat het steeds beter (en sneller). We komen eerst bij de Rock. Stelt eigenlijk niets voor; een middelgrote rots op een tiental meters uit de kust. Leuk plaatje natuurlijk, maar daar heb je het wel mee gehad. Het blijkt wel een verplichte stop te zijn voor de tientallen bussen met Chinese toeristen, dus dat maakt het allemaal wel weer erg leuk. Na dit korte oponthoud trappen we de scooter weer aan en scheuren richting Eluanbi Park.

Selfie

Hier staat de vuurtoren met het felste licht van Azie. We weten eigenlijk niet wat je met deze info moet, maar het kan maar gezegd zijn. We wandelen naar de vuurtoren en het blijkt een populaire bestemming te zijn voor schoolreisjes. Grote groepen pubers lopen achter hun onderwijzer aan die een headset met versterker draagt en op die manier de groep toespreekt. Ook maakt de leerkracht steeds foto's van de groep; elke keer als we 'cheese' in het Chinees horen roepen, is er weer een foto gemaakt. Op een gegeven moment krijgt zo'n klas ook ons in de gaten en dan zijn wij de haas. Ze willen natuurlijk wel even een selfie maken met ons erop. Daar kunnen we niet onderuit, dus we poseren met een deel van de klas.

 

Wij houden het dan voorgezien en gaan weer terug naar ons vervoermiddel. De volgende stop is slechts enkele honderden meters verderop: het meest zuidelijk punt van Taiwan. Omdat we een week geleden al bij het meest noorddelijke punt van Taiwan stonden, moeten we er even heen, maar veel verschil met de plek een paar honderd meters terug zie je niet.

 

Longpan

We besluiten nog een stukje noordwaarts te rijden aan de oostkant van Taiwan. Er staat een stevige wind vanaf zee en dat maakt het scooteren er niet makkelijker op, maar een scooter met twee Nederlanders blaas je niet zomaar omver. Onze volgende stop (en die van tientallen toerbussen) is bij Longpan. Dit is een fantastisch uitkijkpunt bij groene heuvels, boven de ruige groen-blauwe zee. Behalve de fantastische natuur is het ook wel weer genieten van de Chinezen die proberen de wind te trotseren. Vooral de dames met permanent komen er niet ongeschonden vanaf.

Fongchueisha

We willen nog een klein stukje verder noordwaarts naar Fongchueisha, dus laten we deze toplokatie weer achter ons en gaan gejaagd door de wind naar de laatste stop. Eigenlijk is het uitzicht vanaf deze plek ongeveer hetzelfde als bij Longpan, maar ontbreken de Chinezen. We blijven ook hier even genieten van het uitzicht en bestijgen dan ons gemotoriseerde ros weer, om terug te gaan naar Kenting.

Op de terugweg stoppen we een keer voor een sapje, maar dan is het weer volgas naar Kenting. Om 16:30 uur leveren we onze scooter weer, maar reserveren het beesie gelijk weer voor morgen. Het is de vraag of ze dat begrepen hebben, maar dat zien we morgen wel.

 

The Surfer

We wandelen vanaf de hoofdstraat naar het strand om daar nog een keer van de zonsondergang te genieten. Gisteren was de zon al heel snel weg achter de wolken en vandaag zag het er allemaal beter uit. We wachten op het strand wat komen gaat en Diana vindt uiteindelijk weer een hele nieuwe compositie met behulp van een lokale surfboy.

De zon is nog maar net onder, of dikke wolken pakken zich samen boven Kenting. We besluiten terug te gaan naar de hoofdstraat en zoeken een terrasje. We zitten nog maar net aan onze koele versnapering, of de sluizen gaan open. Een zware regenbui spoelt het vuil van straat en doet mensen naar binnen sprinten.

 

26 november 2015

 

Uitkijken!

Na het heerlijke ontbijt met soep en sla gaan we weer naar de overkant van de hoofdstraat om onze scooter op te halen. Er staat wederom een stevige wind, misschien nog wel erger dan gisteren. Als we de formaliteiten gehad hebben, geven we gas en gaan richting Kenting National Forest Recreation Area. In dit deel van het Kenting National Park zijn de toeristen welkom en zijn wat wandelroutes uitgezet. We parkeren onze scooter op de aangewezen plek, betalen het parkeergeld en lopen naar de ticket-office van het park. We kopen een kaartje en volgen de bordjes langs het pad. Er staan zelfs bordjes die waarschuwen voor giftige slangen, stekende bijen en duizendpoten (?).

 

Apie kijken

Het park blijkt behoorlijk gecultiveerd te zijn. Bij elke bezienswaardigheid in het park staat een bord met de lokatie waar je bent en beschrijving van waar je naar staat te kijken. Bovendien hebben alle 'attracties' een nummer dat ook op het kaartje staat dat we bij de ticket-office hebben meegenomen. Zo lopen we van de Giant Autumn Maple naar de Stalagmite Cave (die gesloten is vanwege vallend gesteente) en dan door naar het Sea Viewing Platform. Het uitzicht op zee is grotendeels ontnomen door het struikgewas dat zich niet laat temmen door een snoeibeurt of twee, maar we ontdekken wel makaken in de toppen van de bomen. Ze zijn wat aan het eten en kijken af en toe met een schuin oog onze kant op. Een beetje arrogant gaan ze met hun rug naar ons toe zitten, zodat een leuke foto een hele opgave wordt. Na een minuut of 5 zijn ze onze aanwezigheid zat en verkassen ze naar een plek waar ze aan ons zicht zijn onttrokken. We lopen door naar nr. 8, de Fairy Cave.

Fairy Cave

De heuvel waar het park ligt is ontstaan doordat de zeebodem in de loop van miljoenen jaren omhoog is geduwd. In het geerodeerde koraal zijn veel grotten ontstaan, waarvan de Fairy Cave de meest imposante is. In deze grot loop je enkele honderden meter ondergronds en worden met lampen de meest bijzondere figuren uitgelicht. Je moet wel een beetje fantasie hebben om bijv. 'Het Oor van Boeddha' te herkennen, het had ook de 'Balzak van Santa' kunnen zijn. Als we de Fairy Cave weer uit zijn, is het nog maar een klein stukje naar de Viewing Tower vanwaar je over de boomtoppen heen de oceaan kunt zien.

Banyan wortels

De natuur langs de wandelpaden is prachtig en het mooist zijn misschien wel de Banyan bomen. Deze snelgroeiende Ficus-soort heeft enorme luchtwortels en bij nr. 11, Valley of the Hanging Banyans loop je door een gordijn van deze deze wortels. Een andere mogelijkheid is om ermee van rots naar rots te slingeren, maar dat kun je beter overlaten aan een echte Tarzan.

Na ruim twee uur zijn we weer bij de ingang van het park en gaan we op weg naar het Sheding Nature Park dat bijna om de hoek ligt.

 

Als we er aan komen rijden herkennen we de drukte ter plekke gelijk: dagexcursie voor de scholieren. We manouvreren door de drukte naar de parkeerplaats waar je ook voor de scooter geld in de gleuf moet werpen zodat de boom omhoog gaat. We gaan op zoek naar een plekje waar we wat kunnen drinken. Als we nog maar net zitten komt er een stel meiden aan die een selfie willen maken met Diana. We weten inmiddels dat zoiets erbij hoort.

Sheding Nature Park

We blijken onze bezoektijd aan dit park goed getimed te hebben, want de bussen met scholieren staan op het punt te vertrekken als wij het park inlopen. Het park blijkt een beetje een slap aftreksel te zijn van z'n grote broer, maar dat is ook niet zo gek als ze zo dicht bij elkaar liggen. Ons bezoek aan dit park gaat in een hoger tempo en binnen een uur staan we weer bij de scooter. Net op dat moment komt er tiental bussen met scholieren de parkeerplaats oprijden: wegwezen!!!

We sjezen de slingerweg naar beneden en de wind is stevig en voelt koud aan; alleen een t-shirt en korte broek is misschien geen goede keus geweest.

 

Viskraam

Onze volgende bestemming is Maobitou Park ten westen van Kenting. Nog zo'n uitkijkpunt hoog op de koraalrotsen vanwaar je fantastisch uitzicht hebt op Nanwan en Kenting. Hoewel we de scooter goed op z'n staart trappen hebben we toch wel een half uurtje nodig om het park te bereiken. We stallen onze brommert en lopen eerst naar een rij overdekte marktstalletjes. We hebben inmiddels wel trek gekregen, dus gaan op zoek naar voer. Bij een visstalletje vraagt Diana of ze een stukje gefrituurd spul mag proeven en het smaakt nog lekker ook; het lijkt wel wat op kibbeling, maar dan wel samen met zeewier in een papieren zakje. We nemen allebie een portie en gaan even zitten om van deze lunch te genieten.

Maobitou Park

Na dit culinaire hoogstandje lopen we naar de hooggelegen rots waarvan we denken dat het de belangrijkste plek is. Een wilde gok is het niet, want we volgen eigenlijk het mierenspoor van Chinezen die ook die kant oplopen. Als we eindelijk een goed plekje hebben bevochten op de apenrots, zien we opnieuw de fantastische kustlijn met in de verte Kenting. De wind is hier zo stevig dat je af en toe uit balans raakt. Het verbaast ons wel dat de Chinezen nauwelijks oog hebben voor het natuurschoon. Ze maken vooral foto's van zichzelf en generen zich niet om daarbij allerlei vreemde poses aan te nemen.

We verplaatsen ons in de massa naar een volgend uitzichtpunt waar het hele ritueel zich weer herhaalt. Na ook hier een tiental minuten genoten te hebben van het natuurschoon en dat bovendien vast te hebben gelegd, gaan we weer richting scoorter. De Chinezen gaan met z'n allen weer naar de bus met hun eigen natuurschoon. We nemen op de terugweg nog een zakje kibbeling met zeewier en gaan dan op weg naar onze laatste stop van vandaag: Baisha Beach.

 

Say Cheese!

Baisha Beach ligt aan de westkant van het land en is een beetje het tropische strand van Taiwan. Dit strand is een belangrijk decor geweest bij de film 'Life of Pi' van de Taiwanese regisseur Ang Lee (film was onlangs nog op RTL). De 'overige toeristen' zijn ook naar deze lokatie verkast en aan het poseren van de dames te zien denken ze allemaal dat ze daar wel in een rolletje in hadden verdiend. Staand met de ene voet op de teen en een hand achter het hoofd dat dan 'sexy' achterover gaat. Met een beetje pech kijken ze er ook nog Chinees-zwoel bij. Probeer dan maar eens die kibbeling binnen te houden. De weersomstandigheden zijn niet ideaal voor deze strandbestemming. Het is bewolkt en de wind is ook aan deze kant van het eiland erg hard. We lopen wat rond en met een brede glimlach nemen we de vele tafereeltjes in ons op. Wat zou het saai zijn zonder al die andere mensen!

Volgooien

Nadat we een drankje hebben genomen gaan we dan maar weer eens op weg naar Kenting. Op sommige stukken langs de kust valt het niet mee de scooter strak op de weg te houden, maar tegen vieren zien we de grote M alweer in beeld verschijnen. We gaan naar de lokale benzinepomp en gooien de tank vol. De 2,5 liter die we verbruikt hebben kost omgerekend 1,75 euro. Daar kun je nog eens een dag voor gassen. Daarna brengen we de scooter terug bij het zaakje aan de hoofdstraat en lopen door naar onze B&B om onze spullen naar de kamer te brengen. Daarna gaan we dan naar Smokey Joe's om wat te drinken.