27 november 2015
We hadden de afgelopen dagen ons best gedaan om de omgeving van Kenting tot ons te nemen en het was tijd om verder te reizen. Vandaag gaan we naar Liuqiu Island (of Turtle Island) en daarvoor willen we de bus van 09:50 uur pakken. We ontbijten voor de laatste keer bij Cozy en gaan dan nog even bij 7-Eleven langs voor een bakkie koffie.
 |
| Donggang |
De bus is behoorlijk op tijd en via Fangliao reizen we in anderhalf uur naar Donggang waar de veerboot naar het koraaleiland vertrekt. Het is vanaf het busstation in Donggang nog een kwartiertje lopen naar de pier, maar eerst drinken we wat bij de naastgelegen Mac.
Wanneer we bij de pier aankomen kopen we de boottickets en we blijken goed op tijd te zijn voor de veerboot van 12:35 uur. We mogen gelijk aan boord en we zijn niet de enigen die met deze boot de oversteek van 20 minuten maken. Als de boot zich rond 12:40 uur losmaakt van de pier is de boot afgeladen vol.
 |
| Das Boot |
De zee is vlak, dus geen Koreaanse taferelen dit keer en voor we het weten zijn we al in de haven van Baisha. We gaan van boord, maar hebben geen idee waar onze B&B is en hoe daar te komen. Er rijden nl. geen taxi's op dit eiland. Gelukkig is er een kleine info-shop en de mevrouw achter de balie is zo vriendelijk om even de eigenaar van Su Beautiful te bellen. Hij laat weten er gelijk aan te komen, dus dat probleem is ook weer opgelost. Slechts enkele minuten later komt hij er al aan rijden en zijn we op weg naar ons onderkomen. Dit blijkt uiteindelijk maar twee minuten rijden te zijn vanaf de haven, dus de mevrouw van de info-shop had ons ook even kunnen vertellen waar we heen moesten lopen.
De B&B heeft een soort all-inclusive formule; alle eten en drinken is gratis, tot aan de blikjes Heineken in de mini-bar toe. De vrouw des huizes probeert ons gelijk al een scooter aan te smeren, terwijl wij nog denken een fiets te gaan huren. Zij moet hier smakelijk om lachen. Later zien we waarom. Het hele eiland is bezaaid met scooters en dat terwijl het eiland maar 5km lang is! Zoveel scooters hebben wij nog nooit bij elkaar gezien. Iedereen doet hier alles op de scooter; het liefst zouden ze er ook mee naar de wc gaan.
 |
| Baisha Harbour |
Met gebruik van een vertaal-app lukt het ons om contact te leggen met een duikschool op het eiland. De eigenaar stelt voor om over een uurtje even langs te komen bij onze B&B om onze plannen te bespreken. Wij hebben onze spullen inmiddels op de kamer gegooid, en besluiten om alvast wat van eiland te verkennen. We lopen terug naar de haven en stellen vast dat het heel rustig is; zo verschrikkelijk anders dan in Kenting. Er zijn in ieder geval veel meer scooters dan mensen op het eiland. We wandelen via de hoofdstraat terug naar onze B&B en gaan op de schommelbank in de tuin zitten, in afwachting van de eigenaar van de duikschool.
We zijn gezellig met de eigenaar van de B&B aan het 'praten' via de vertaal-app als Cris van de duikschool arriveert. Hij vraagt wat onze bedoeling is, of we een cursus willen volgen. We laten hem weten dat we erg ervaren duikers zijn (....) en dat we gewoon met de schildpadden willen spelen. Het maakt ons niet uit of het zaterdag of zondag is. Cris vertelt dat hij momenteel erg veel studenten heeft, maar morgen moet wel kunnen. Hij komt ons rond 09:30 uur ophalen en wij scheuren dan op de scooter achter hem aan.
We gaan nogmaals terug naar Baisha, maar wandelen dit keer door naar de belangrijkste bezienswaardigheid op het eiland: de Vase Rock. Zelfs daar is het rustig; niet meer dan een handvol toeristen te zien bij dit stuk koraal dat op de meeste plaatjes omgeven is door toeristen. Het zal wel laagseizoen zijn. Na deze sneak preview van het eiland is het tijd om eens goed gebruik te maken van onze all-inclusive faciliteiten. We trekken een blikkie bier en een een flesje frisdrank open en gaan op het balkon een boekie lezen.
 |
| Haute Cuisine |
's-Avond eten we gezellig in een restaurant aan de haven, bij de sfeervolle verlichting van wat spaarlampen. We zijn de enige gasten in het 'restaurant' en de rust wordt alleen verstoord door opa die de kinderen naar een tekenfilm laat kijken. Jammer dat ze die tv niet in een woonkamer hebben staan. Zowel opa als de kinderen raken nl. nogal geemotioneerd van de film en sturen iets te veel lawaai de zaak in. Even later zien we dat de familie ook gaat eten. De kokkin is ineens huismoeder en dekt de tafel. Eerst een paar kranten als tafelkleed en dan kliekjes uit de keuken. Het eten dat wij voorgeschoteld hebben gekregen smaakte overigens opperbest en incl. drank waren we nog geen 8 euro kwijt.
28 november 2015
 |
| Kleed goed af |
Vandaag ook weer een boeiende combinatie bij het ontbijt: maissoepje met reepjes ei, gebakken kipfilet, gebakken ei, wat toast en een bananensmoothie. Na dit voedzame ontbijt was het wachten op Cris die ons rond 09:30 uur zou langs halen om te gaan duiken. Wij hadden inmiddels een scooter geregeld bij onze B&B eigenaar zodat we achter hem aan konden rijden.
Wanneer we bij de duikschool aankomen zien we dat er een aantal Taiwanezen aan het blokken is voor hun duikopleiding en een aantal anderen krijgt een korte instructie omdat ze vanochtend een proefduik maken. Met die laatste groep gaan wij op pad. We passen de duikuitrusting en leggen die in een klein vrachtwagentje.
 |
| Aerodynamisch |
Wij gaan dit keer niet mee met de vrachtwagen, maar in onze wetsuit op de scooter er achteraan. Het is een vijftal minuten rijden naar de haven van Dafu en het baaitje waar we onze duik starten ligt er naast. Cris geeft aan dat hij in het begin wat bijstand moet verlenen aan de proefduikers, dus dan moeten we zelf maar even rond kijken.
Het zicht is hier veel beter dan bij Kenting, zelfs op de zandbodem waar we het water ingaan. We volgen de capriolen van de proefduikers, maar we lachen niet want we hebben het zelf ook ooit moeten leren. Ook het onderwaterleven ziet er hier veel beter uit dan bij onze vorige duik; kleurrijke zachte koralen, mooie harde koralen en een redelijke hoeveelheid kleine vis.
Na een kwartier zien we dat de proefduikers weer richting de kant zwemmen. Wij volgen ze, zodat we straks met Cris de rest van de duik af kunnen maken. Als Cris de proefduikers weer boven water heeft afgeleverd, komt hij onze richting uit en gaan we op zoek naar waar we hier voor komen: schildpadden.
 |
| Ninja Turtles |
Liuqui Island staat bekend om het grote aantal groene zeeschildpadden die rond dit eiland een veilige plek hebben omdat ze beschermd zijn. Het duurt niet lang voordat we onze eerste schildpad in het vizier krijgen. Het beest had een goed heenkomen gevonden onder een rots, maar dan heeft hij de pech dat wij langs komen. We nemen de tijd om het beest goed te bekijken en maken natuurlijk wat foto's. Na een paar minuten vindt de schildpad dat het tijd is geworden om een hap lucht te gaan nemen en komt hij onder de rots vandaan en stijgt op naar het wateroppervlak. Onze duik kon niet meer kapot.
We zwemmen wat verder en Cris wijst ons hier en daar nog wat klein spul aan tot hij opeens weer een schildpad ziet. We benaderen het beest voorzichtig en ook dit is een prachtexemplaar. Er blijkt er zelfs nog eentje naast te liggen. Drie schildpadden in een duik hebben wij nog niet eerder meegemaakt.
Hierna zwemmen ook wij terug richting de kant. We klauteren uit het water en gooien onze uitrusting in de vrachtwagen. We kletsen nog even na over de drie prachtige schildpadden en gaan dan in onze natte wetsuits op de scooter terug naar de duikschool.
Wij hadden een beetje gerekend op lunchgelegenheid bij de duikschool, maar helaas is er niets te krijgen. Als Cris vraagt hoe laat we de volgende duik willen maken, stellen we voor om snel weer het water in te gaan. Cris laat nog weten dat bij de volgende duik de proefduikers niet mee zullen gaan.
 |
| Even lachen vissie |
Iets na 12:30 uur stappen we weer op onze scooter en rijden naar de baai voor onze volgende duik. Het verloopt dit keer allemaal wat soepeler en al snel gaan we onder water. Terwijl we nog over de zandbodem schuiven, hebben we onze eerste vangst al binnen; een zeepaardje wiegt heen en weer op de golfbeweging van het water. Dat is ook al een beestje dat wij niet vaak gezien hebben. We hangen daarna even stil bij prachtige, wuivende anemonen met daarin natuurlijk clownsvisjes die brutaal je camera aanvallen. Wanneer we verder zwemmen zien we opnieuw een schildpad liggen onder een overstekend stuk koraal. Het beestje ligt te slapen, dus we gaan hier snel weer weg. We spotten nog een kleine murene, een schorpioenvis wat garnalen en felgele trompetvis en dan ineens zien we opnieuw een schildpad liggen. Bovenop oranje gekleurd koraal is het een prachtig plaatje. Cris wil een foto maken van ons en de schildpad en we manouvreren zo voorzichtig mogelijk tot schuin achter de schildpad. Leuke familiefoto voor op de schoorsteenmantel.
Na bijna 50 minuten houden we het voor gezien en gaan we weer naar de kant. We gooien de spullen weer in de vrachtwagen en scheuren er op onze scooter achteraan. Bij de duikschool warmen we ons onder de douche en trekken wat droge kleren aan. We bedanken Cris en rijden weer terug naar onze B&B. Deze duiken waren hun geld meer dan waard.
 |
| Geld verbranden |
We laten de scooter even staan en lopen de hoofdstraat in om wat te eten. We kunnen zien dat het weekend is. De straten zijn vol met dagjestoeristen op scooters, soms in grote groepen zodat we af en toe op een lange sliert scooters moeten wachten. Ook zien we mensen bezig met het verbranden van (nep) geld. Je moet wat om de goden het goed naar de zin te maken. Na de late lunch besluiten we op onze eigen scooter aan deze polonaise mee te gaan doen. We gaan opnieuw naar Vase Rock waar het dit keer wel vol staat met mensen. Er zijn vooral veel snorkelaars die rondom de rots proberen een schildpad te vinden. Als we naar het water kijken zien we een paar keer een schildpad aan de oppervlakte naar lucht happen.
Hierna rijden we met onze scooter over de westelijke rondweg naar het zuiden. Onderweg zijn verschillende bezienswaardigheden, maar daar nemen we morgen de tijd voor. Op het zuidelijk deel van het eiland is er een sunset-paviljon waar het enorm druk is wanneer wij daar langs rijden. De zonsondergang is vandaag helaas niet zo bijzonder. We vervolgen onze weg via de oostelijke rondweg en zien vanaf de scooter dat er morgen nog heel wat stopjes gemaakt moeten worden. Gelukkig is het maar een klein eilandje.
29 november 2015
 |
| Vase Rock |
Vandaag is het dan tijd om Little Liuqiu Island boven water te verkennen. Het totale rondje met alle bezienswaardigheden is nog geen 15km, dus we hoeven ons niet te haasten. We beginnen opnieuw met een stevig ontbijt, waar de kipfilet van gisteren plaats heeft gemaakt voor een varkensribje.
We starten bij de Vase Rock. Deze paddestoel-achtige koraalrots hebben we inmiddels al een paar keer gezien, maar dit keer staat de rots er wel heel mooi bij in het morgenlicht. We begrijpen wel dat dit het meest gefotografeerde bezienswaardigheid van Liuqui is. Ook rond dit tijdstip wordt de Vase Rock al omgeven door snorkelaars die een schildpad hopen tegen te komen.
 |
| Lingshan tempel |
De naast gelegen Lingshan tempel vereren we ook met een bezoekje. Hoewel er niet veel te doen is bij de tempel en bijbehorende pagode, zijn de versieringen wel weer erg mooi. Tempels in Taiwan zien er allemaal erg nieuw uit, dus ze ontberen een beetje het karakter dat je bij tempels in andere landen wel ziet en voelt, de detaillering van de versieringen is echter ongekend en maakt veel goed. Het zijn soms hele verhalen die uitgebeeld worden op het dak van een tempel.
 |
| Beauty Cave |
Na de Vase Rock en de Lingshan tempel gaan we in zuid-westelijke richting naar de Beauty Cave. Geen idee waarom het de Beauty Cave heet. Het heeft ons in ieder geval geen opzienbarende schoonheid opgeleverd. De Beauty Cave bestaat uit een serie van koraalgrotten waar een pad doorheen slingert. Boven de grotten zijn uitkijk platforms aangelegd waar je een mooi uitzicht over zee hebt. Het is erg druk op het pad in de grotten. Niet zo vreemd want vandaag is het zondag en dat is de gelegenheid voor de Taiwanese dagjestoeristen om Little Liuqui te verkennen. Dit soort grotten lijkt heel erg op de grotten die wij in het Kenting Forest Recreation Area al hadden gezien, dus we gaan er in een redelijk tempo doorheen.
 |
| Wild Boar Trench |
We springen weer op de scooter en na wat toeristenbussen te hebben ontweken gaan we richting de Wild Boar Trench. Dit labyrinth van koraalrotsen wordt overwoekerd door hangende boomwortels. Men zegt dat hier ooit wilde varkens hebben gezeten, maar of dat ook echt zo is geweest is niet duidelijk. Het is in ieder geval wel de lokatie waar de lokale bevolking aan het eind van de 2e wereldoorlog heeft geschuild tijdens een bommenregen van de Amerikanen. Deze koraalrotsen zien er heel anders uit dan eerdere koraalrotsen die we gezien hebben. Het is hier veel groener, met grote bomen waarvan de luchtwortels aan de koraalmuren geplakt lijken. Koraalmuren die begroeid zijn met varen en hele velden met planten met enorme bladeren. We slingeren wat door de koraalgangen en als we weer bij de uitgang zijn gekomen, maken we ons op voor het mooiste strand van het eiland Geban Bay.
 |
| Geban Bay |
We manouvreren weer tussen de Taiwanese dagjesmensen door en rijden in zo'n 5 minuten naar het strand. De drukte is hier minder dan we verwacht hadden, maar het strand ook. Als dit het beste strand van het eiland is, kun je beter zeggen dat er geen strand-faciliteiten zijn. Het plekje is fantastisch, maar hier ga je niet op je handoekje liggen. We lopen er wat langs de waterlijn en kijken naar de snorkelaars die zo'n 10 meter uit de kust proberen een schildpad te vinden. Toch wel een belangrijke inkomstenbron, die schildpadden, maar gelukkig op een goede manier.
 |
| Black Dwarf Cave |
Volgende stop is de Black Devil Cave of (volgens andere bordjes) de Black Dwarf Cave. Op deze plek zijn de Nederlanders in de VOC-tijd nog actief geweest, maar niet op een hele fraaie manier. Nadat de inheemse bevolking een paar Nederlandse zeelieden hadden vermoord, hebben ze als vergelding de halve bevolking uitgemoord. De ware VOC-mentaliteit...... Een plaquette herinnert hier nu nog aan. Het is erg druk bij deze grot en omdat het allemaal ergs smal is vormt zich al snel een lange rij. Wij besluiten deze grot maar te laten voor wat het is.
We vervolgen onze tocht en in de buur van Sunset Pavilion zetten we scooter nog een keer aan de kant om van de fantastische kustlijn te genieten. Het lijkt hier wel wat op de oostkust van Taiwan.
 |
| Houshi Fringing Reef |
Na Sunset Pavilion gaan we door naar Houshi Fringing Reef. De kust heeft hier door erosie een hele bijzonder structuur gekregen. Het 'strand' bestaat koraal met allemaal lage puntige rotsen; zeker geen plek voor je handdoekje! Aan de waterrand lijkt deze laag koraal dan in de vorm van 'lange vingers' in zee te verdwijnen. Na deze bijzondere kuststrook rijden we naar de vuurtoren van het eiland. Met de vrolijke drukte bij de vuurtoren van Eluanbi nog vers in het geheugen, waren we erg benieuwd hoe het hier zou zijn. Nou, hier was dus helemaal niets. Een klein, dik vuurtorentje met een drietal Taiwanezen die er een foto van maakten. Hier hoefden we niet lang te blijven.
 |
| Dafu Harbour |
Hierna is het tijd voor de lunch en dat doen we in het vissersdorpje Dafu. Niet ver van dit dorpje hebben we gisteren onze duiken gemaakt. We lopen eerst nog even door de vissershaven van Dafu, maar het is vandaag opnieuw behoorlijk warm, dus we zoeken snel wat verkoeling en versnapering bij de 7-Eleven.
Na deze sobere lunch bezoeken we de nabij gelegen Biyun Tempel. Dit is opnieuw zo'n tempel waar je er hier velen van ziet. Redelijk jong gebouw maar wel rijkelijk gedecoreerd. Hierna bezoeken we nog een tweetal plaatsen aan de oostkant van het eiland: Sunrise Pavilion en Lobster Cave. Behalve de specifieke kenmerken van deze plekken die uit naamgeving zijn op te maken, gaat het ook hier vooral om de kustlijn en die lijkt wel wat op de kustlijn bij Houshi Fringing Reef.
Na deze laatste stop zit onze Tour de Luiqui erop en stallen we de scooter weer bij onze B&B. Wat we eigenlijk al in de vorige dagen hadden vastgesteld is vandaag bevestigt; Little Luiqui Island is een fantastisch eilandje dat door z'n schoonheid veel groter lijkt dan de paar vierkante kilometers die het in werkelijkheid is.
 |
| Twists draaien |
Na zo'n enerverende dag is het tijd voor een terrasje, maar helaas hebben ze dat niet op Little Luiqui. We kopen daarom eerst een zak van de lokale snack 'Twists', een soort verlengde wokkel die je in allerlei smaken kunt krijgen en die ter plekke, als een soort huisvlijt, gedraaid worden. De twists van Little Luiqui schijnen zelfs de beste van het land te zijn! Dan gaan we zitten op de houten bankjes bij cafe 'What's' en bestellen een paar koude biertjes. Na zo'n warme dag over het eiland gaat er niets boven een zak twists met een koud biertje!
30 november 2015
 |
| Bootje komt zo |
We moesten Little Liuqui vandaag verlaten, als we tenminste de rest van Taiwan nog willen zien. Het was heerlijk op dit kleine koraaleiland; lekker weer door de zeewind, prachtige onderwaterwereld en een heel fijn hotel, of eigenlijk B&B. Aan alles komt een eind dus na opnieuw een uitgebreid ontbijt, gaan we op weg naar de haven. Het is maar 5 minuutjes lopen, dus dat is te doen met volle bepakking. We kopen twee kaartjes en gaan op een bankje zitten tot we aan boord kunnen. De boot voor de terugreis ziet er wat meer solide uit dan de boot waar we mee naar het eiland waren gekomen, maar misschien is het beeld vertekend door de enorme hoeveelheid passagiers dat mee moest op de heenreis.
We gaan er goed voor zitten, maar voordat de stoel goed warm is geworden zijn we alweer in Donggang. We verlaten het haventerrein, gaan op de grote weg rechtsaf en na een paar honderd meter zijn we weer bij de Mac waar we een paar dagen geleden aankwamen. Omdat we de boot van 09:00 uur hadden weten te halen, hoefden we ons niet te haasten. Een lekkere bak koffie was ons deel.
Als we de Mac uitlopen, staat bus 9117 bij het verkeerslicht te wachten. We weten nog van de busrit uit Kenting dat dit de bus naar Kaohsiung is, dus we beginnen maar vast te zwaaien om te voorkomen dat de chauffeur ons over het hoofd ziet. Hij zet de bus netjes voor onze neus stil en wij kopen een kaartje naar Kaohsiung. Het is slechts 18km naar Kaohsiung en na een half uurtje zijn we nog maar 4km van Central Kaohsiung verwijderd. Dat we er dan nog drie kwartier over doen om bij het busstation te komen valt dan wel tegen. We krijgen voor hetzelfde kaartje wel heel veel van Kaohsiung te zien.
We lopen naar de busmaatschappij die ons naar Foguanshan moet brengen, maar krijgen daar te horen dat de volgende bus pas om 12:55 uur gaat. Geen ramp, want dat geeft ons de tijd om alvast ons hotel voor morgen op te zoeken en ergens te lunchen. Voor beide opgaven slagen we met vlag en wimpel.
 |
| Busstation Kaohsiung |
Om 12:45 uur zijn we weer terug bij het busstation en precies 10 minuten later staat de mini-bus die ons naar het kloostercomplex van Foguanshan moet brengen klaar om te vertrekken. Het is helaas een bus die veel extra lusjes maakt en minstens 87 keer stil staat om passagiers op te pikken. Voor de 40km naar het tempelcomplex met klooster en meditatiecentrum hebben we maar liefst 5 kwartier nodig.
Fo Guang Shan is een Chinees boeddhistische organisatie en een orde van de Mahayana traditie. De orde is opgericht door Meester Hsing Yun die bekend staat vanwege zijn eigen 'merk' van humanistisch boeddhisme. De orde heeft internationale bekendheid bereikt en start en leidt wereldwijd tempels en groepen. De hoofdzetel van Fo Guang Shan bevindt zich dus in Kaohsiung en is het grootste boeddhistische klooster in de Taiwan en wordt gezien als het centrum van boeddhisme in Taiwan.
We gaan eerst op zoek naar iemand die ons hier aan een slaapplaats kan helpen. We lopen naar een kamertje waar een aantal mensen aan het werk zijn en gelukkig is er iemand die Engels spreekt. Wat ze ons verteld willen we liever niet horen; er is geen enkele slaapplaats meer beschikbaar in het klooster. Er is de hele week een boeddhistische conferentie aan de gang en alle slaapplaatsen zijn vergeven aan de bezoekers van deze conferentie. Daar staan we dan met al onze spullen. Terug gaan naar Kaohsiung is geen optie want dan is de dag zo'n beetje voorbij. We besluiten onze grote rugzakken dus maar ergens neer te gooien en dan de rest van de dag 'gewoon' te gebruiken om het klooster te bezichtigen. We wilden graag in het klooster slapen omdat dit de enige mogelijkheid is om het ochtend-ritueel mee te maken dat al om 05:30 uur begint.
 |
| Great Compassion Shrine |
We laten de teleurstelling achter ons en gaan richting het gezang dat we horen. Het blijkt bij de Great Compassion Shrine vandaan te komen. Meer dan honderd nonnen en monniken zijn luidkeels in gebed. We proberen zo onzichtbaar mogelijk wat mee te krijgen van deze indrukwekkende ceremonie. Veel gelovigen steken hier een wierookstokje aan en de donaties gaan grif in de daarvoorbestemde dozen. We spreken een vrouw uit Taipei die vertelt dat ze 5 nachten in dit complex doorbrengt vanwege de conferentie. Ze is duidelijk gelukkig en trots dat ze dit van dichtbij mag meemaken.
 |
| Main Shrine |
Na een half uurtje gaan we verder op ontdekkingsreis door dit mega-complex en wederom worden we gelokt door het geluid van gebed of gezang. Het blijkt bij de Main Shrine vandaan te komen. Ook hier een tempel vol met nonnen en monniken die en masse hun gebedje doen. In de tempel staan 3 enorme boeddha's omgeven door zo'n 15.000 mini-boeddha's die allemaal in een nisje in de muur staan. Bovendien staat er in deze tempel een houten boeddha beeld waarvan het hoofd is gescheiden van de romp. Volgens de teksten op de muur is dit boeddhabeeld hier al duizend jaar geleden aangespoeld.
 |
| Boeddha uit de muur |
We lopen verder over het tempelcomplex en kunnen de omvang van dit complex bijna niet bevatten. De tempels zijn in grote getale aanwezig en hebben een enorme omvang, het aantal boeddha's op het terrein is ontelbaar net als de nonnen en monniken en dan hebben we het Buddha Memorial Centre nog niet gezien. En we zouden de weg er naar toe bijna niet kunnen vinden. Gelukkig werden we geholpen door een non-in-opleiding die er samen met ons naartoe gaat.
 |
| Buddha Memorial Centre |
Het Buddha Memorial Centre ligt 500m ten noorden van het tempelcomplex en je kunt er met een busje heen gebracht worden. De zon begint inmiddels al wat te zakken, dus we hebben wel enig haast om er te komen. We snellen door de grote 'aankomsthal' van dit monumentale centrum, waar zelfs een Starbucks gevestigd is en lopen over de brede weg naar het 50m hoge beeld van een zittende boeddha (zelfs 100m hoog incl. de basis waar het beeld op gebouwd is). Het heeft toch ook voordelen om hier zo laat te zijn. Overdag worden hier continue busladingen met toeristen gedumpt en nu valt het best mee. Slechts enkele tientallen andere toeristen zien we om ons heen.
 |
| Nog meer Boeddha's |
Na een half uur rond deze mega-boeddha te hebben gelopen, gaan we weer terug naar het tempelcomplex. We hopen dat de tempels waar vanmiddag nog van alles te doen was, inmiddels leeg zijn zodat we ze van dichterbij kunnen bekijken. Dit geluk hebben we bij de Great Compassion Shrine en we gaan de tempel in om alles beter te bekijken. We wandelen daarna nog wat over het complex, maar rond 17:00 uur besluiten we maar terug te gaan naar Kaohsiung. Ook daar moeten we nog een slaapplek zien te regelen, want we waren uit gegaan van een overnachting in het klooster. De bus brengt ons naar het station van de Taiwanese HSL en van daar nemen we de metro naar het hotel waar we morgen zouden slapen. Na wat miscommunicatie en overleg met de baas kunnen we onze overnachting van morgen een dagje naar voren schuiven. Wij kunnen in ieder geval in een bed slapen vanavond.
01 december 2015
 |
| Transformer? |
Omdat we niet in het klooster van Foguanshan hadden geslapen, was er meer tijd om Kaohsiung te verkennen. Een groot deel van Kaohsiung is niet veel bijzonders, maar wij hadden een paar plekken op het oog waar we de dag wel mee door zouden komen. Kaohsiung is Taiwan's 2e stad en een van de grootste containerhavens in de wereld. De stad heeft de afgelopen jaren een grote metamorfose ondergaan, van een vervuild industrieel centrum met 2 miljoen mensen naar een groene stad met parkjes, cafeetjes aan de waterkant, kunt gallerijen en museums. Die laatste dingen zijn wij voor gekomen.
 |
| Roestig! |
Ons eerste doel werd het Pier 2 Art Centre. In een aantal vervallen loodsen nabij de haven hebben zich kunstgallerijtjes en winkels gevestigd. De buitenkant is hier en daar door kunstenaars goed onderhanden genomen met graffiti en leuke beelden staan langs de paden. Ook zijn er een aantal cafeetjes waar je alles langs je heen kunt laten gaan.
Nadat we kris-kras door dit gebied heen gelopen zijn, gaan we op weg naar de ferry die ons naar Cijan eiland moet brengen. Dit langgerekte eilandje ligt tussen Kaohsiung en de zee. Het is het oudste deel van de stad Kaohsiung en daar moeten we wel even wat tijd door kunnen brengen.
 |
| Skyline Kaohsiung |
We moetsen dus eerst even de ferry-pier vinden en met een temperatuur die al weer heel dicht bij de dertig graden zat, viel dat niet mee. We probeerden zoveel mogelijk aan de schaduwkant van de weg te lopen.
De ferry-pier bleek maar een twintigtal minuten van de het Pier 2 Art Centre af te liggen dus dat viel mee. De ferry's gingen af en aan, dus lang hoefden we niet te wachten. Je goot nt$25 p.p. (€0,70) in een bak en je mag overvaren. Angst voor zeeziekte hoef je niet te hebben, want voordat je het kotszakje te pakken hebt, sta je al aan de overkant; de overtocht duurt nog geen 5 minuten.
 |
| Tianhou tempel |
Op een steenworp van de ferry-pier staat de Tianhou tempel. Deze tempel is gebouwd in 1673 en daarmee de oudste uit Kaohsiung. Dit is even heel wat anders dan de meeste tempels die we tot nu toe gezien hebben. Verweerde verf en een laag roet van honderden jaren kaarsen branden. Foto's van partijleiders van voorheen, die misschien wel een bezoek hebben gebracht aan deze tempel. Bizarre, angstaanjagende poppen in de gebedsruimte. Er zijn vast heel veel verhalen te vertalen over wat zich hier allemaal heeft afgespeeld, maar......................die zijn allemaal in het Chinees en begrijpen wij toch niets van.
 |
| Viskraam |
We vervolgen onze weg over het eiland en komen bij een enorme grote, maar vooral lelijke, kerk. Dat hadden we in Taiwan nog niet eerder gezien. De grijze kerktoren torent boven alle gebouwen op het eiland uit en daar zullen ze hier toch niet gelukkig van worden. Na de kerk lopen we over de vismarkt. Het ziet er allemaal fantastisch uit. De vis ligt netjes gesorteerd in bakken met ijsklontjes die glinsteren in het licht. Prachtig, maar het is voor ons nog te vroeg om al een visje te pakken. De vuurtoren laten we links liggen (of eigenlijk rechts). De laatste vuurtoren was al geen groot succes en voor deze moet je ook nog een behoorlijke pukkel op klimmen en dat wordt door de dokter afgeraden bij deze weersomstandigheden.
 |
| Lief poesje! |
Na een uurtje gaan we weer op weg naar de ferry-pier en na nog even een bakkie koffie te hebben genomen bij de 7-Eleven, gooien we het muntje weer in de bak en steken het water weer over.
We lopen via de Fisherman's Warf naar de Love Pier. De Fisherman's Warf valt tegen; het is niet meer dan een grote souvenierwinkel waar de airco veel te hoog staat. Na de Fisherman's Warf stuiten we weer op allerlei straatkunst; van misvormde katten tot metershoge kunstobjecten van verroest metaal.
 |
| Love rivier |
De Love Pier blijkt 'under construction', dus daar moeten we bij een volgend bezoekje aan Kaohsiung maar eens heen. De Love Pier is het laatste stukje van de Love rivier die door de stad stroomt. Nog niet zo lang geleden was het een open riool, maar inmiddels is het omgetoverd tot een sieraad voor de stad met mooie promenades en bankjes aan het water. Bij de Love Pier zou je dan gezellig bij een cafeetje of een restaurantje aan het water moeten kunnen zitten, maar nu dus even niet.
 |
| 85 Sky Tower |
Vanaf de Love rivier zien we de contouren van de 85 Sky Tower al zien, dus we besluiten er niet met de metro heen te gaan, maar te voet. De 85 Sky Tower is een van de meest iconische gebouwen van Kaohsiung. Het gebouw is 347,5m hoog en z'n typische 2-benige structuur is gebaseerd op het Chinese teken 'gāo' wat 'hoog' betekent. Het was het hoogste gebouw van 1997 tot 2003 toen de Taipei 101 gereed was. Beide gebouwen zijn overigens door dezelfde architect ontworpen.
 |
| Spring-Autumn Pavilion |
Hierna springen we weer in de metro en gaan we naar de noordkant van de stad waar we de Lotus Pond willen zien. De Lotus vijver is een van de populairste attracties van Kaohsiung, maar omdatdeze vijver slechts 1,5 km lang en 500m breed is, een ideaal uitstapje voor toeristen met beperkte tijd. De vijver wordt omringd door een handvol prachtige monumenten, tempels en pagoda's en bij deze monumentjes staan beelden van draken, tijgers of roofvogels waar een gemiddelde eigenaar van een Chinees restaurant een moord voor zou doen. De meters hoge, fel gekleurde beelden zijn te kitsch voor woorden, maar al-met-al vermaken we ons hier opperbest.
 |
| Op naar Tainan |
We lopen driekwart van het rondje rond de vijver en komen langs het Dragon-Tiger paviljoen, het Spring-Autumn paviljoen het Beiji Xuantian Shang Di paviljoen en de Tianfu tempel, waarna we terug lopen naar het metrostation. Wij hebben onze portie Kaohsiung wel gehad en gaan terug naar het hotel om onze bagage op te halen. We zijn om 16:30 uur weer bij het hotel dus kunnen dus met gemak de snelle trein van 17:00 uur naar Tainan halen.
02 december 2015
Toen we gisteren met de taxi van het treinstation naar ons hotel reden, schrokken we een beetje van de drukte die we onderweg zagen. We dachten dat Tainan een klein en vooral rustig, zelfs ingeslapen stadje zou zijn. Niets is minder waar: overal felle reclames, gekkenhuis in het verkeer en heel veel hoge kantoorgebouwen. Toen we vanochtend met de fietsjes van het hotel een rondje door de stad gingen maken, waren we de eerste honderden meters vooral bezig aan het drukke verkeer te wennen.
Gelukkig ging het toertje dat we uit de LP hadden gepikt over het algemeen via rustiger wegen, maar om bij de Confucius tempel te komen moesten we nog wel even een grote rotonde over met onze fietsjes. 'Go with the flow' is het beste advies en dat deden wij dan ook. Ongeschonden haalden we de Confucius tempel, waar we onze fietsjes parkeerden en op slot zetten.
 |
| Confucius tempel |
Historisch Tainan is een stad van oude monumenten, heerlijk eten en vooral tempels. Er worden in Tainan meer goden aanbeden en meer festivals gehouden dan in een andere stad in Taiwan. Veel hiervan is het gevolg van de voormalige status als hoofdstad van het land. Tainan is meer dan 200 jaar de hoofdstad geweest.
De Confusius tempel is een mooi gebouw, maar er is helemaal niets te doen. De tempel lijkt er alleen nog te zijn voor toeristen want delen van de gebouwen op het terrein zijn in gebruik als museum. Confucius tempels staan bekend om het feit dat ze de rust, sierlijkheid en waardige schoonheid van de traditionele Chinese cultuur uitstralen en dat is hier goed gelukt, maar het is niet helemaal ons kopje thee, dus we houden het snel voor gezien. Doe ons maar een tempel waar de lokale bevolking z'n 'ding' nog doet.
 |
| Wufei tempel |
De volgende stop in de route is de Great South Gate. De enige oude stadspoort waar ook nog een stuk van de verdedigingsmuur intact is. Je moet het gezien hebben, maar langer dan 5 minuten kun je je er niet vermaken. De volgende stop is de Wufei tempel die is opgericht ter ere van de 5 bijvrouwen van koning Ning Jin. Voordat Ning Jin zelfmoord pleegde omdat, na de overgave van Koxinga's kleinzoon, alle hoop voor de Ming dynastie was vervlogen, hingen de dames zichzelf op aan een dakbalk in het paleis. Mooi verhaal, maar de tempel en het omringende parkje zijn al net zo doods als de bijvrouwen en koning Ning Jin.
 |
| Leuke outfit |
We vragen ons af of het nog wat gaat worden met het tochtje uit de LP, maar we hijsen onszelf weer op de fietsjes en rijden via de Wufei weg naar de Kaishan weg om zo Koxinga's Shrine te komen. Op de Wufei weg zien we dan ineens een tempeltje verscholen aan de linkerkant. Het is niet zo druk, maar de beelden in de tempel zijn wel heel bijzonder. De vrouw die toezicht houdt op de tempel wenkt ons en wijst naar de achterkant van de tempel. Wij lopen naar achteren en daar staat een tiental grote poppen die waarschijnlijk bij optochten of andere rituelen gebruikt worden. Ook de rest van dit tempeltje is de moeite waard met mooie beelden en prachtige versieringen.
 |
| Bwah Bwey |
Wanneer we op de Kaishan weg rijden zien we ineens nog een klein tempeltje. We stoppen weer en zien al snel dat dit het type tempel is waar we echt warm voor lopen. Er gebeurt van alles; mensen zijn (nep)geld aan het verbranden als offer, steken wierookstokjes aan, doen 'bwah bwey' (gooien met maanvormige houten blokjes) om de beste werkwijze voor iets te bepalen en zeggen een gebedje op. Heel sfeervol allemaal.
 |
| Koxinga's Shrine |
De volgende stop is dan Koxinga's Shrine. Koxinga is een Ming regeringsgetrouwe die er na 9 maanden vechten voor heeft gezorgd dat de Nederlanders Taiwan verlieten. Helaas heeft hij niet lang van dit succes kunnen genieten, want een half jaar later was hij dood. Koxinga's Shrine is ook vooral een museum, dus er gebeurt weinig op het terrein. De gebouwen zijn niet veel bijzonders en misschien is hoogtepunt wel de tuin om de gebouwen heen.
Van Koxinga's Shrine gaat het naar de tegenover gelegen Lady Linshui's tempel, dan de Dongyue tempel en iets verder de City God tempel. Allemaal bezienswaardigheden waarvoor we eigenlijk het slot niet op de fiets hadden hoeven doen, maar misschien worden we zo langzamerhad een beetje tempel-moe.
 |
| Altar of Heaven |
De fietstoer brengt ons vervolgens naar een achteraf steegje waar de tempel met de mooie naam Altar of Heaven staat. Hier is het weer lekker druk, dus we parkeren onze fiets bij de zij-ingang en gaan snel naar binnen. Er worden net consultjes afgenomen waarbij gelovigen slechte geesten of anderszins ongewenste zaken laten verdrijven. De priester neemt geen halve maatregelen, want behalve het prevelen van onverstaanbare gebeden slaat hij af en toe met een zweep voor de gelovige, wat zo'n harde knal geeft dat de hele tempel opschrikt. Het is grappig dat een tempel die zo druk bezocht wordt, 300 jaar geleden is neergezet als een tijdelijke tempel.
 |
| Interessant! |
Voorlaatste stop van onze fietstocht is bij de Chihkan Towers. Deze plek markeert de plek waar ooit Fort Provintia stond. Het fort is in handen geweest van vele heersers nadat de Nederlanders het in 1653 hadden gebouwd. Er zijn nog delen van muren te bezichtigen die destijds door de Nederlanders vakkundig zijn gemetseld. In 1661 heeft Koxinga dit fort veroverd op de Nederlanders, nog voordat hij de Nederlanders defintief versloeg. Het eerste van de twee torens is in 1875 gebouwd.
 |
| Datianhou Tempel |
Aan de Yongfy weg vinden we dan onze laatste stop op deze toer: de Datianhou tempel. Deze matsu tempel heeft ooit gediend als paleis voor koning Ning Jin (die dooie van hierboven), de laatste koning van de Ming dynastie. Dit is een levendige tempel waar vooral goede zaken worden gedaan door de verkopers van tempel-prullaria, zoals nepgeld, wierookstokjes, chips, koekies en andere zaken die geofferd kunnen worden. We hebben inmiddels wel aardig in de gaten welke stappen worden doorlopen voordat er iets wordt geofferd, maar vinden het ongepast om dit als een vakantiestuntje uit te voeren.
Na dit culturele rondje door Tainan is het tijd voor een stevige lunch. Het is inmiddels 13:30 uur en we willen 's-middags nog even naar Anping, de plek waar de zee en stad ooit bij elkaar kwamen.
 |
| VOC |
Anping is ook de plek waar de Nederlanders van de VOC het eerste fort bouwden in 1624, Fort Zeelandia, en het is ook de plek waar Koxinga de Nederlanders 38 jaar later versloeg. Het enige wat nu nog overeind staat van het oude fort zijn een tweetal buitenmuren. Er is een klein museum ingericht waar we even een kijkje nemen en we zien dat er heel veel Nederlandse inbreng is in het museum.
Na ons korte bezoekje aan Anping gaan we terug naar ons hotel en genieten daar van het gratis ijs, dat je de hele dag door kan eten.
