Maandag 02 december
Vandaag geen wekker, maar gewoon uitslapen en om 07:00 uur ontbijten. Direct daarna de rekening vereffenen bij Juan en dan op naar de ferry. In Moyogalpa nemen we nog een laatste smoothie bij ‘The Cornerhouse’ en om 09:00 uur vertrekken we dan met de ‘Isla de Ometepe 3’ naar San Jorge. De overtocht verliep voorspoedig, maar het was al verrot heet in de zon op dit vroege uur.
In het haventje van San Jorge nemen we een ‘taxi collectivo’ en laten we ons naar het busstation brengen. Daar staat onze ‘chickenbus’, zoals ze hier heten, al te wachten. Wij hebben nog een zitplaats, maar dat kan niet iedereen zeggen wanneer we om 11:15 vertrekken. De bus is volgepropt er is zelfs een chicken aan boord. Met z’n koppie uit een plastic zak weet de kip behoorlijk wat herrie te maken. De bus stopt onderweg bij elke halte of bij iedereen die z’n hand opsteekt en het is ongelooflijk hoeveel mensen er in zo’n oude Amerikaanse schoolbus passen.
Net na 13:00 uur rijden we Granada binnen en worden we losgelaten op het lokale busstation. Het lijkt alsof je een bakoven binnenstapt; niet normaal! We wandelen door de hoofdstraat op weg naar ons hotel, maar na 5 minuten besluiten we toch een taxi aan te houden; we leggen het af door de hitte.
Ons hotel is een omgebouwd koloniaal huis en erg gezellig, met zelfs een mini-zwembad. Ze zijn er net de kerstboom aan het optuigen. We gooien de spullen op de kamer en gaan bij Kathy’s swaffelhuis (of zoiets) lunchen.
De middag gebruiken we om Granada te verkennen, maar het valt niet mee met de enorme hitte hier. Bovendien voelen onze benen aan alsof we een Jan Vetman-training achter de rug hebben.
We zoeken, waar mogelijk, de schaduw op en gaan al snel weer ergens zitten voor een versnapering.
Tegen het eind van de middag zitten we op de trappen voor Iglesia de la Merced weer eens bij te komen, wanneer we plots een aanhoudende sirene horen. De mensen om ons heen springen op en kijken de Calle Real Xalteva in; blijkbaar is daar wat gebeurd. Wij lopen ook die kant op en zien inderdaad dat er een ambulance met sirene onze kant op komt, maar wel heel erg langzaam. Als we wat beter kijken zien we achter de ambulance een hele optocht met vlaggen, katholieke beelden en dansmariekes.
Het is blijkbaar een optocht ter ere van het katholieke festival ‘Inmaculada Concepsion’ of ‘La Purisma‘, dat deze week plaatsvindt. Met onze camera’s in de aanslag wachten we op wat er gebeuren gaat.
Het blijkt uiteindelijk een enorme optocht te zijn van allerlei kerkelijke groepen die allemaal hun eigen dansje doen en muziek ten gehore brengen; een enorme ongeorganiseerde bende, maar wel erg leuk!
Wanneer de optocht bijna voorbij is en wij terug lopen naar ons hotel, komen we langs de kathedraal en wie zien we daar: Sinterklaas. Dus lieve kindertjes in Nederland, wees nog niet gevreesd er kan jullie op dit moment niets gebeuren want hij loopt hier rond. De Goedheiligman zal waarschijnlijk morgen met het vliegtuig uit Managua naar Nederland vertrekken zodat hij nog net op tijd is om daar zijn verjaardag te vieren.
Dinsdag 03 december
Vandaag onze eerste hele dag in Granada. Er is in deze stad en omgeving zat te doen, maar we willen persé naar de vulkaan Massaya omdat dit de meest actieve vulkaan is van de regio. Bovendien kun je met de auto tot aan de krater komen, dus geen klauterpartij in de hitte hier.
In de Lonely Planet lezen we dat in elk land met enige gezondheidsregels het verboden zou zijn om zo dicht bij een rokende vulkaan te komen, maar hier is men daar wat soepel in.
Diana ritselt een taxi van het type ‘sloopbak’ en spreekt een mooi prijsje af voor de rit incl. een uur bij de vulkaan. We rijden eerst richting de plaats Massaya en komen langs de afslag Laguna de Apoyo. Hier willen we eigenlijk ook nog heen; misschien morgen.
Een paar kilometers na Massaya slaan we linksaf naar de vulkaan. Het is een soort national parc, dus we moeten entree betalen en krijgen als beloning een soort all-inclusive armband. De taxichauffeur schrijft zich in bij het visitors-centre en daarna vervolgen we onze weg omhoog richting de enorme rookpluim die we al van verre kunnen zien. Ook onze neus vertelt ons dat we in de buurt komen, want de zwavellucht is goed te ruiken. Wanneer onze taxi hortend en stotend de parkeerplaats oprijdt, blijken we het tweede stel toeristen te zijn, dus dat is lekker rustig. In de reglementen staat dat je de auto met de neus naar de uitgang moet parkeren, zodat je snel weg kunt zijn bij een uitbarsting. We vragen ons af of dat veel verschil maakt, maar alle beetjes kunnen helpen. Onze chauffeur is er blijkbaar zo van overtuigd dat er vandaag niets gebeurd, dat hij de regel aan z’n laars lapt.
We lopen naar de rand van de vulkaan en zien van dichtbij de enorme rookontwikkeling uit de krater; fascinerend! We lopen over een netjes aangelegde trail wat verder omhoog om het allemaal nog wat beter te kunnen zien. Van het hoge punt zien we bovendien de vulkaan Momotombo zien liggen. Deze vulkaan ligt bij Leon, onze volgende bestemming. Nadat ons uurtje erop zit klimmen we weer in de taxi en gaan terug naar Granada.
In Granada laten we ons afzetten bij de Iglesia de la Merced waar we gisteren ook al waren. Vanaf 11:00 uur kun je nl. de klokkentoren in om van het uitzicht over Granada te genieten. Het is de ene dollar entree meer dan waard.
Hierna is het weer tijd voor een drink-momentje. De temperatuur bereikt nu al weer een tropische waarde, dus we moeten terugschakelen. Tijdens onze break besluiten we om ‘s-middags naar Las Isletas te gaan. Dit zijn 365 eilandjes (het kunnen er een paar meer of minder zijn) die ontstaan zijn door een eruptie van de vulkaan Mombacha.
We huren weer fietsen en gaan op pad.
Wanneer we bij het Lago de Nicaragua zijn aangekomen merken we al snel dat dit in het hoogseizoen een tourist-trap van jewelste is. Om de 100m probeert iemand een boottochtje naar de eilandjes aan ons te slijten. We trappen stoïcijns door totdat we aan het einde van de weg gekomen zijn. Ook hier weer een mannetje met een geplastificeerd vel papier met foto’s van het boottochtje langs de eilanden. We zeggen dat we alleen wat komen drinken en dat helpt want hij laat ons met rust.
Terwijl we aan het water zitten bedenken we dat het veel leuker is om in een kayak tussen de eilandjes door te varen dan in een motorboot. We gaan dus op zoek naar de verhuurder van die dingen. Diana onderhandelt weer stevig over de prijs en even later zitten hebben we een zwemvest aan en zitten we in een rode plastic kayak.
We gaan samen met een gids want we willen hier de (water-)weg niet kwijtraken.
We varen tussen de eilandjes door en krijgen biologieles van onze gids: vis zus, vogel zo, boompje hier, plantje daar, allemaal fantastisch. We varen een uurtje rond en dan is het weer tijd om aan land te gaan. Kayaks weer ingeleverd en gelukkig is alles redelijk droog gebleven (behalve de t-shirts onder het zwemvest).
We trappen de fiets weer aan en gaan terug naar Granada.
Woensdag 04 december
Vandaag onze laatste dag in Granada en die begint zwaar bewolkt. We nemen de tijd voor het heerlijke ontbijt van Casa San Francisco en besluiten dat we vandaag de markten van Granada en Massaya gaan bezoeken en misschien is er dan nog tijd voor Laguna de Apoyo over.
De bewolking was van korte duur, want wanneer we naar de Mercado Municipal lopen breekt het wolkendek alweer open. Op de markt kan Diana zich weer helemaal uitleven met het fotograferen van de lokale bevolking. Ze zijn hier gelukkig nog niet verpest dat ze na elke foto de hand ophouden, anders was het een duur ochtendje geworden. Er rijdt rond de markt een karretje rondt met een Maria-beeld dat wordt begeleidt door een huisorkestje.
Wanneer een marktkoopman een donatie doet, wordt het Maria-beeld recht voor de marktstal opgesteld en speelt het dweilorkest een paar minuutjes een hoem-pa-pa-nummer. Grappig om te zien hoe alle stalletjes een beurt willen krijgen; het zal wel geluk brengen. We hebben helaas geen tijd om hier een diepgaand onderzoek naar te doen want we willen de bus naar Massaya nemen.
Om in Masaya te komen nemen we de zgn. UCA-bus. Dit zijn, in tegenstelling tot de chickenbus, kleinere, comfortabelere bussen die ook minder vaak stoppen. Het is een gelijk een goede oefening voor morgen, want ook dan zullen we met de UCA-bus naar Managua gaan.
De rit gaat in dezelfde richting als gisteren naar de vulkaan, dus we weten ongeveer waar de bus zou moeten stoppen. Tot onze verbazing maakt de bus geen stop bij het busstation van Massaya (wat we wel verwacht hadden), maar maakt het, op verzoek, alleen een stop aan de grote weg . Wanneer we aan mede-reizigers vragen wanneer we eruit moeten voor de markt in Massaya blijken we al te ver te zijn. We gaan er bij de volgende stop alsnog uit en nemen een taxi naar de markt. Dat ging nog net goed.
De markt in Massaya is gelijktijdig het busstation voor de chickenbussen. Je kunt je voorstellen dat dit een grote chaos is. Voor ons wel weer handig want we vragen even waar de bus naar Laguna de Apoyo vertrekt en we kunnen vervolgens gelijk het marktwezen van Massaya onderzoeken; lekker efficient. De markt is veel ‘armoediger’ dan in Granada. De koopwaar staat onder eenvoudige stalletjes uitgestald op de grote zandvlakte waar bussen af- en aanrijden. Stof en uitlaatgassen doen toch wat afbreuk aan het effect van al die verse produkten.
Onze chickenbus naar Lago Apoyo vertrekt om 10:40 uur en we stappen tijd in om eens een goede zittplaats voorin te hebben. Deze bus brengt ons helemaal naar de waterrand van het kratermeer, waar de meeste bussen niet verder gaan de kraterrand. De rit duurt bijna een uur, maar dat komt vooral omdat de chauffeur elke 50m een bushalte ziet. Wanneer we uitstappen vragen we de chauffeur wanneer er weer een bus terug gaat en dat blijkt pas om 16:40 uur te zijn. Daar moeten we dus nog wat op verzinnen, want zo lang willen we niet blijven.
Bij het water aangekomen valt het op hoe weinig faciliteiten er zijn. Slechts een paar restaurant-achtige gebouwtjes en verder niets. Geen strandstoelen, boten of andere watersport-produkten; dat moet hier nog ontdekt worden.
We gaan bij een restaurant met uitzicht over het kratermeer zitten en bestellen er wat te eten. De chickenwings met rijst en gebakken banaan smaken heerlijk en nadat we een boertje hebben gelaten besluiten we toch maar om terug naar Granada te gaan en omdat hier geen taxi’s komen is lopen de enige optie.
Het is maar zo’n 2km naar de kraterrand, maar het is wel een hele steile weg omhoog. Als snel zijn we erachter dat dit geen goede keuze was, maar we lopen door. Elke auto die langskomt proberen we aan te houden, maar pas na 40 minuten hebben we geluk en stopt er een taxi die ons het laatste stukje naar boven rijdt.
Aan de kraterrand kijken we nog even naar het meer en misschien is het vanaf hier nog wel mooier dan beneden. We zien zelfs Granada en Las Isletas liggen vanaf dit hoge punt.
Terug aan de grote weg houden we een bus aan en luttele minuten later staan we weer bij het Parque Central in Granada. We lopen naar het Garden Cafe en bestellen een smoothie om onze dorst te lessen, daarna door naar ons hotel waar we de rest van de middag aan het mini-zwembad gaan liggen; heerlijk!
Donderdag 05 december
Na het vurrukkulukke ontbijt in ons hotel lopen we even naar het postkantoor om een paar kaartjes op de bus te doen. Volgens de vrouw bij het postkantoor zouden ze er met 2 a 3 weken moeten zijn. Resultaten uit het verleden hebben wel duidelijk gemaakt dat ze ook wel eens niet aankomen, dus afwachten maar.
Nadat we bij het hotel met de creditcard gezwaaid hebben lopen we naar het UCA-busstation, maar zover zullen we niet komen want een tegemoet rijdende UCA-bus begint al te toeteren als we worden gespot. We springen in de bus, proppen onze rugzakken naast de stoel en zijn op weg naar Managua. Dit ritje duurt nog geen anderhalf uur en wanneer we op het busstation in Managua aankomen staat er een bus naar Leon op het punt van vertrekken. We proppen de rugzakken dit keer onder de achterbank en gaan de bus in. Dat was een mooie snelle buswissel.
Anderhalf uur later zijn we in Leon op het busstation, waar we buskaartjes kopen naar Chinandega. Hier hebben we even tijd voor een sanitaire stop, maar dan is het alweer inladen en gaan. Dit keer staan de grote rugzakken op onze benen en hebben we de kleine rugzakken onder de oksel. Iets minder comfortabel allemaal, maar het ritje duurt maar drie kwartier.
In Chinandega nemen we een taxi naar het hotel en de hele verplaatsing heeft nog geen 4 uur in beslag genomen; niet gek!
‘s-Middags verkennen we Chinandega. Het is een druk stadje dat maar op 30km van de grens met Honduras ligt. We lopen over de markt, bewonderen de mooie kerken en nemen een hapje en een drankje. We zijn echter niet voor Chinandega deze kant op gekomen. Morgen wordt in de oude inheemse hoofdstad Tezoatega (tegenwoordig La Vieja) het zilver gepoetst ter ere van Maria’s onbevlekte ontvangenis, en daar moeten we al vroeg opdraven.
Omdat we horen dat er ook vandaag al van alles te doen is in La Vieja, nemen we een taxi er naartoe. Wanneer we naar de kathedraal lopen zien we een enorme bedrijvigheid; er worden honderden plastic stoeltjes neergezet, een podium wordt opgebouwd en de verlichting wordt in orde gebracht. Er is vanavond een soort zang- en dansavond als onderdeel van de feestweek die gaande is. Helaas begint dit pas om 20:00 uur, dus wij gaan weer terug naar Chinandega omdat we nog moeten eten.
We kiezen een soort gaarkeuken-achtig etablissement uit en kiezen onze warme hap uit de bakken die uitgestald staan. De borden gaan vervolgens nog even in de magnetron en wonder-boven-wonder smaakt het maaltje heerlijk. Met dank aan grootmoeders in de keuken.
Vrijdag 06 december
Vandaag was het een mooie dag om naar de kerk te gaan, dus na het ontbijt in de taxi naar de Iglesia van El Viejo. Vandaag was een belangrijke dag voor de gelovigen, want er werd een dienst ter ere van La Purisma gehouden.
Toen we bij de kerk aankwamen zagen we dat er een enorme rij mensen staan van de traptreden buiten de kerk, tot aan het altaar; allemaal in afwachting van hun hostie en/of de zegen van de priester.
We lopen wat in en om de kerk, maar hebben al snel in de gaten dat dit nog wel even gaat duren. Tot overmaat van ramp is de batterij van Diana’s camera leeg aan het raken.
We besluiten terug te gaan naar het hotel want 11:00 uur is de check-uit tijd van het hotel en dan zal het hier nog niet afgelopen zijn. We gaan met een stampvolle chickenbus terug naar Chinandega. Bij het hotel gaat er een andere batterij in de camera en gooien we onze bagage bij het hotel in bewaring. Nog even snel een cappuccino bij de buurman en dan weer terug naar El Viejo.
Inmiddels is de mis in de overvolle kerk gestart en het gezang van de gemeente wordt ondersteund door een orkest dat lijkt op dweilorkest Kleintje Pils dat altijd bij de schaatswedstrijden in Heerenveen te horen is; best gezellig!
Steeds wanneer er weer een lied wordt ingezet in de kerk worden buiten eigengemaakte vuurpijlen afgestoken. Dat gebeurt hier niet lullig uit een fles, maar uit de blote hand. Misschien een aanrader voor de komende nieuwjaarsviering. Je moet de pijl bij het kruitdeel beetnemen en op het juiste moment lostlaten…….
Het lukt ons op een gegeven moment zelfs om backstage te gaan en dat zonder persaccreditatie. Zo kunnen we een deel van de preek van heel dichtbij volgen. Daar zien we overigens van heel dichtbij de oplossing voor de hele zwarte pieten discussie in Nederland: een zwarte sinterklaas!
Als dan eindelijk de wat langdradig preek ten einde is, worden er buiten de kerk een paar rituelen in gang gezet.
Ten eerste wordt al het koper- en zilverwerk dat een jaar ongepoetst is gebleven naar buiten gebracht en worden er kleine poetslapjes uitgedeeld. Iedereen kan een stukje van dit heilige zilver poetsen. Op deze manier spaart de kerk mooi wat schoonmaakkosten uit. Het valt wel op dat vooral kleine kinderen met de lapjes aan de gang gaan en dat riekt dan weer naar kinderarbeid. De gebruikte poetsdoekjes worden de gelovigen als ware relikwieën behandeld en verdwijnen snel in de tas.
Het tweede ritueel lijkt op een soort massale doop-actie, waarbij de gelovigen wel hun eigen water mee moeten nemen. De priesters (of andersoortige geestelijken) lopen met een metalen kroontje in de hand langs de menigte, dopen het kroontje in de emmer water die de gelovige heeft meegenomen en tikt dan even met het natte kroontje op het hoofd. Gezien het grote aantal mensen met een emmertje (of fles) water, wordt er veel waarde gehecht aan deze doop.
De menigte rondom de kerk is inmiddels enorm geworden en voor is dit het moment om naar Leon te gaan. Eerst de tassen opgehaald bij ons hotel in Chinandega en dan met zo’n saunabus naar Leon.
In Leon checken we in bij ons hotel en de kamer daar is niet mis; behalve een slaapkamer en badkamer hebben we een keuken annex TV-kamer, een veranda met een hangmat en vanaf deze veranda is het slechts een paar meter naar het ruime zwembad. Hier kunnen we het wel even volhouden.
Om het schuldgevoel af te kopen, gaan we morgen weer een vulkaan beklimmen, dat dan weer wel.
Zaterdag 07 december
Vanochtend om 08:00 uur werden we opgehaald door Ronaldo, de gids van Tierra Tours die ons mee zou nemen naar de vulkaan Cerro Negro. We gingen eerst nog even langs het kantoortje van Tierra Tours om de trip te betalen en een vrouw uit Litouwen op te halen die deze tour ook had geboekt.
We gingen eerst nog langs de markt voor wat fruit en water en dan ruim een uur hobbelen over een stoffige weg, naar de zwarte vulkaan.
Bij de vulkaan aangekomen krijgen we onze uitrusting uitgedeeld, een rugzak met knie- en elleboogbeschermers, handschoenen, beschermende bril, een XXL-overall en natuurlijk het belangrijkste onderdeel van de uitrusting: een oversized plank laminaat. Op dat laatste ding zouden we weer naar beneden gaan!
Maar eerst anderhalf uur door los lava-gesteente omhoog ploeteren; gelukkig maakten de uitzichten alles goed. Hoe hoger we kwamen, hoe meer het landschap maan-achtige trekjes ging vertonen. Verschillende kleuren bruin-rood gesteente afgewisseld met stroken witte as en hier en daar een pluimpje rook als waarschuwing dat de vulkaan nog leefde.
Helemaal boven hebben we nog even de krater ingekeken en konden we voelen dat de ‘grond’ hier heet aanvoelt; hier ga je het niet lang uithouden op je blote voeten!
Na wat plaatjes te hebben geschoten gingen we op weg naar de zijde van de vulkaan waar wij per laminaat-plank zouden gaan afdalen. Eerst even de ‘piste’ verkennen en het traject visualiseren dan onze uitrusting aan.
Geen fraai gezicht, maar zonder deze uitrusting zou het fijne lava-grind je aardig kunnen opschuren.
Volgens Ronaldo is de hellingshoek zo’n 40 graden en volgens ons is dat vergelijkbaar met een donkerrode piste. Groot verschil met skiën is dat je deze helling in een rechte streep afdaalt, terwijl je bij skiën af en toe een bochtje zou maken. Remmen konden we door onze hakken in het lava-grind te plaatsen, maar dan weer niet te diep want dan wordt je gelanceerd.
We gaan naar de startplek van deze dodenrit en één voor één beginnen we aan de afdaling van 726m. De beschermende kleding is niet voor niets want af en toe sprint er wat fijn grind op tegen het gezicht in de oren.
De hakjes blijven het grootste deel van de afdaling in het grind, zodat we alledrie heel gecontroleerd beneden komen. Dat was gaaf om te doen en met de kennis van de piste die we nu hebben opgedaan, denken we dat we het een volgende keer zeker sneller gaan.
We ontdoen ons van de uitrusting en kloppen de zwarte stof uit onze kleding en de steentjes uit ons haar. We eten een paar bananen en spoelen het laatste restje stof uit de mond met een flesje water.
Dan gaan we weer terug naar Leon, een fantastische ervaring rijker.
‘s-Middags houden we een soort siesta; beetje lezen en af en toe het zwembad in. In de avond begint vanaf 18:00 uur de festiviteiten voor La Griteria en dat willen we natuurlijk niet missen.
We zijn al vroeg bij de kathedraal en er is al een enorme drukte. Veel kraampjes waar eten wordt bereid en mensen die zenuwachtig in de rondte lopen. De kathedraal is veelkleurig verlicht en er staan een aantal metershoge poppen voor de trappen. Er lopen straatventers rond met het meest kleurrijke, cadmium-houdende, speelgoed dat je maar kan bedenken.
Om 18:00 uur wordt dan de klok geluid en worden er massaal vuurwerkpijlen afgestoken en dit keer geen knallers zoals in Chinandega, maar prachtig siervuurwerk. De poppen voor de treden van de kathedraal doen een soort dansje en de menigte is uitgelaten. Even verderop lopen mannen rond met een soort keukentafel boven het hoofd waarop vuurwerk is gebonden. Ze lopen als gekken heen weer waarbij het vuurwerk de menigte in wordt geschoten; beetje gevaarlijk, dus daar zijn we uit de buurt gebleven. Na een uurtje gaat ‘de storm’ wat liggen en voor ons is dat een mooi moment om even wat te eten. We gaan naar bar/restaurant Bar Baro (leuk bedacht) en bestellen een hap. Ondertussen wordt op een tweetal tv-schermen de wedstrijd Ajax-NAC uitgezonden door ESPN2. Wat een dag!
Wanneer we na het eten naar ons hotel lopen, komen we nog een tafereel tegen dat bij deze feestavond hoort. Bij diverse huizen zijn zelfgemaakte altaartjes bij de voordeur gezet. De feestende mensen lopen langs deze huizen en schreeuwen “Quien causa tante alegria?” waarop wordt geantwoord “La concepsion de Maria”. Vrij vertaald: “Wie brengt er zoveel vreugde” met het antwoord “De conceptie van Maria”. Vervolgens krijgen de feestgangers wat snoep. Het lijkt dus wel wat op St. Maarten, maar dan wordt er iets meer werk van gemaakt. We blijven nog een paar keer staan om zo’n tafereel te aanschouwen en het is vooral grappig dat ook volwassenen met zo’n zak snoep rondlopen.
Vanaf onze veranda horen we de muziek spelen en wat verdwaalde vuurpijlen knallen; het was nog lang onrustig in Leon.
Zondag 08 december
Omdat we vanwege de festiviteiten nog niet de gelegenheid hadden gehad om Leon te verkennen, gingen we vanochtend maar eens op pad. Net als de zondag op Ometepe was het ook hier behoorlijk uitgestorven op zondag. Bij een paar marktstalletjes werd nog geprobeerd wat te verkopen, maar de meeste van de inwoners van Leon leken in de kerk te zitten. Op onze tocht door Leon kwamen we minstens lang 5 kerken en die waren goed bezet (zoals je mag verwachten van vrome gemeenschap katholieken).
In vergelijking met Granada staat de stad wat minder strak in de lak, maar voelt het wel authentieker, minder toeristisch aan. De straten doen vrolijk aan door de vele geschilderde gevels en ook het grote aantal kerken geeft de stad sfeer.
Tegen elfen hadden ween groot deel van stad gezien en was het tijd voor goede (en dus dure) cappuccino en deze was z’n geld waard. Onder het genot van dit bakkie vroegen we ons af of het wel slim was om nog een dag in Leon te blijven, nog een dag bij het luxe hotel met veranda, schommelstoelen en zwembad of was het tijd om weer eens ineen bus vol met zwetende mensen plaats te nemen. Dat was natuurlijk geen moeilijke keuze. We zouden vandaag nog verder gaan Esteli.
Na de cappuccino gingen we terug naar het hotel om onze spullen te pakken. Nog even op de schommelstoelen onder de veranda de mail checken en dan op weg naar het busstation.
De bus zou om 12:40 uur vertrekken, maar toen we om 12:20 uur op het busstation aankwamen was de bus al overvol en stond op het punt van vertrekken. We stapten uit de taxi en toen de chauffeur in de gaten kreeg dat we naar Esteli wilden, werden onze rugzakken al uit de taxi gerukt en boven op de bus gegooid; veel keus hadden we dus eigenlijk niet. We wurmden ons de bus in en toen we nog maar net halverwege het gangpad, klem ingesloten stonden tussen andere reizigers begon de bus al te rijden. We hoefden niet bang te zijn dat we tijdens de rit zouden vallen, want we konden geen kant op. Maar ach, wat is nou tweeënhalf uur als het zo gezellig is. Er zat weer van alles in de bus, van krijsende baby’s, tot krasse knarren. We hadden zelfs het geluk dat er films afgespeeld werden in deze chickenbus; hoeveel luxe heeft een mens nodig?
Rond 15:00 uur arriveerden we zonder kleurscheuren in Esteli en dat mag met de rijstijl van de buschauffeur best een wonder heten. We laten ons door een taxi bij het b&b van Esther afzetten, maar er blijkt niemand thuis. We hadden ook niet afgesproken vandaag al te arriveren, maar we hoopten dat ze er zou zijn. We hebben nog een uurtje bij haar b&b rondgehangen, maar besloten toen maar naar down-town Esteli te gaan; op zoek naar een kamer en in de buurt van wifi, hopend op een mailtje van Esther. We komen bij hospedaje Luna terecht en gaan zitten bij het tegenover gelegen cafe Luz. Daar is wifi beschikbaar, dus de laptop op tafel, drankje en een hapje erbij en de mail in de gaten houden. Uiteindelijk lukt het ons om 18:00 uur haar telefonisch te bereiken. Ze was vandaag naar Jalapa geweest in het noorden van Nicaragua en had net weer bereik met haar telefoon. Het was nog wel anderhalf uur rijden naar Esteli, dus we spreken af om rond 20:00 uur bij haar b&b te zijn.
We bestellen de warme hap bij Luz en gaan tegen 19:30 uur op zoek naar een taxi. Wanneer we uit de taxi stappen komt Drentse Esther ons al tegemoet. We gooien onze bagage op de gezellige slaapkamer en drinken met Esther een baco aan de tuintafel. We kletsen over reizen, Nederland en Nicaragua en wanneer onze glazen leeg zijn gaan we naar bed, want morgen nemen we een vroege bus naar Somoto.
Vandaag geen wekker, maar gewoon uitslapen en om 07:00 uur ontbijten. Direct daarna de rekening vereffenen bij Juan en dan op naar de ferry. In Moyogalpa nemen we nog een laatste smoothie bij ‘The Cornerhouse’ en om 09:00 uur vertrekken we dan met de ‘Isla de Ometepe 3’ naar San Jorge. De overtocht verliep voorspoedig, maar het was al verrot heet in de zon op dit vroege uur.
Net na 13:00 uur rijden we Granada binnen en worden we losgelaten op het lokale busstation. Het lijkt alsof je een bakoven binnenstapt; niet normaal! We wandelen door de hoofdstraat op weg naar ons hotel, maar na 5 minuten besluiten we toch een taxi aan te houden; we leggen het af door de hitte.
Ons hotel is een omgebouwd koloniaal huis en erg gezellig, met zelfs een mini-zwembad. Ze zijn er net de kerstboom aan het optuigen. We gooien de spullen op de kamer en gaan bij Kathy’s swaffelhuis (of zoiets) lunchen.
De middag gebruiken we om Granada te verkennen, maar het valt niet mee met de enorme hitte hier. Bovendien voelen onze benen aan alsof we een Jan Vetman-training achter de rug hebben.
We zoeken, waar mogelijk, de schaduw op en gaan al snel weer ergens zitten voor een versnapering.
Het blijkt uiteindelijk een enorme optocht te zijn van allerlei kerkelijke groepen die allemaal hun eigen dansje doen en muziek ten gehore brengen; een enorme ongeorganiseerde bende, maar wel erg leuk!
Dinsdag 03 december
Vandaag onze eerste hele dag in Granada. Er is in deze stad en omgeving zat te doen, maar we willen persé naar de vulkaan Massaya omdat dit de meest actieve vulkaan is van de regio. Bovendien kun je met de auto tot aan de krater komen, dus geen klauterpartij in de hitte hier.
In de Lonely Planet lezen we dat in elk land met enige gezondheidsregels het verboden zou zijn om zo dicht bij een rokende vulkaan te komen, maar hier is men daar wat soepel in.
Diana ritselt een taxi van het type ‘sloopbak’ en spreekt een mooi prijsje af voor de rit incl. een uur bij de vulkaan. We rijden eerst richting de plaats Massaya en komen langs de afslag Laguna de Apoyo. Hier willen we eigenlijk ook nog heen; misschien morgen.
Een paar kilometers na Massaya slaan we linksaf naar de vulkaan. Het is een soort national parc, dus we moeten entree betalen en krijgen als beloning een soort all-inclusive armband. De taxichauffeur schrijft zich in bij het visitors-centre en daarna vervolgen we onze weg omhoog richting de enorme rookpluim die we al van verre kunnen zien. Ook onze neus vertelt ons dat we in de buurt komen, want de zwavellucht is goed te ruiken. Wanneer onze taxi hortend en stotend de parkeerplaats oprijdt, blijken we het tweede stel toeristen te zijn, dus dat is lekker rustig. In de reglementen staat dat je de auto met de neus naar de uitgang moet parkeren, zodat je snel weg kunt zijn bij een uitbarsting. We vragen ons af of dat veel verschil maakt, maar alle beetjes kunnen helpen. Onze chauffeur is er blijkbaar zo van overtuigd dat er vandaag niets gebeurd, dat hij de regel aan z’n laars lapt.
Hierna is het weer tijd voor een drink-momentje. De temperatuur bereikt nu al weer een tropische waarde, dus we moeten terugschakelen. Tijdens onze break besluiten we om ‘s-middags naar Las Isletas te gaan. Dit zijn 365 eilandjes (het kunnen er een paar meer of minder zijn) die ontstaan zijn door een eruptie van de vulkaan Mombacha.
Wanneer we bij het Lago de Nicaragua zijn aangekomen merken we al snel dat dit in het hoogseizoen een tourist-trap van jewelste is. Om de 100m probeert iemand een boottochtje naar de eilandjes aan ons te slijten. We trappen stoïcijns door totdat we aan het einde van de weg gekomen zijn. Ook hier weer een mannetje met een geplastificeerd vel papier met foto’s van het boottochtje langs de eilanden. We zeggen dat we alleen wat komen drinken en dat helpt want hij laat ons met rust.
Terwijl we aan het water zitten bedenken we dat het veel leuker is om in een kayak tussen de eilandjes door te varen dan in een motorboot. We gaan dus op zoek naar de verhuurder van die dingen. Diana onderhandelt weer stevig over de prijs en even later zitten hebben we een zwemvest aan en zitten we in een rode plastic kayak.
We varen tussen de eilandjes door en krijgen biologieles van onze gids: vis zus, vogel zo, boompje hier, plantje daar, allemaal fantastisch. We varen een uurtje rond en dan is het weer tijd om aan land te gaan. Kayaks weer ingeleverd en gelukkig is alles redelijk droog gebleven (behalve de t-shirts onder het zwemvest).
We trappen de fiets weer aan en gaan terug naar Granada.
Woensdag 04 december
De bewolking was van korte duur, want wanneer we naar de Mercado Municipal lopen breekt het wolkendek alweer open. Op de markt kan Diana zich weer helemaal uitleven met het fotograferen van de lokale bevolking. Ze zijn hier gelukkig nog niet verpest dat ze na elke foto de hand ophouden, anders was het een duur ochtendje geworden. Er rijdt rond de markt een karretje rondt met een Maria-beeld dat wordt begeleidt door een huisorkestje.
Om in Masaya te komen nemen we de zgn. UCA-bus. Dit zijn, in tegenstelling tot de chickenbus, kleinere, comfortabelere bussen die ook minder vaak stoppen. Het is een gelijk een goede oefening voor morgen, want ook dan zullen we met de UCA-bus naar Managua gaan.
De rit gaat in dezelfde richting als gisteren naar de vulkaan, dus we weten ongeveer waar de bus zou moeten stoppen. Tot onze verbazing maakt de bus geen stop bij het busstation van Massaya (wat we wel verwacht hadden), maar maakt het, op verzoek, alleen een stop aan de grote weg . Wanneer we aan mede-reizigers vragen wanneer we eruit moeten voor de markt in Massaya blijken we al te ver te zijn. We gaan er bij de volgende stop alsnog uit en nemen een taxi naar de markt. Dat ging nog net goed.
Onze chickenbus naar Lago Apoyo vertrekt om 10:40 uur en we stappen tijd in om eens een goede zittplaats voorin te hebben. Deze bus brengt ons helemaal naar de waterrand van het kratermeer, waar de meeste bussen niet verder gaan de kraterrand. De rit duurt bijna een uur, maar dat komt vooral omdat de chauffeur elke 50m een bushalte ziet. Wanneer we uitstappen vragen we de chauffeur wanneer er weer een bus terug gaat en dat blijkt pas om 16:40 uur te zijn. Daar moeten we dus nog wat op verzinnen, want zo lang willen we niet blijven.
Bij het water aangekomen valt het op hoe weinig faciliteiten er zijn. Slechts een paar restaurant-achtige gebouwtjes en verder niets. Geen strandstoelen, boten of andere watersport-produkten; dat moet hier nog ontdekt worden.
Het is maar zo’n 2km naar de kraterrand, maar het is wel een hele steile weg omhoog. Als snel zijn we erachter dat dit geen goede keuze was, maar we lopen door. Elke auto die langskomt proberen we aan te houden, maar pas na 40 minuten hebben we geluk en stopt er een taxi die ons het laatste stukje naar boven rijdt.
Terug aan de grote weg houden we een bus aan en luttele minuten later staan we weer bij het Parque Central in Granada. We lopen naar het Garden Cafe en bestellen een smoothie om onze dorst te lessen, daarna door naar ons hotel waar we de rest van de middag aan het mini-zwembad gaan liggen; heerlijk!
Donderdag 05 december
Na het vurrukkulukke ontbijt in ons hotel lopen we even naar het postkantoor om een paar kaartjes op de bus te doen. Volgens de vrouw bij het postkantoor zouden ze er met 2 a 3 weken moeten zijn. Resultaten uit het verleden hebben wel duidelijk gemaakt dat ze ook wel eens niet aankomen, dus afwachten maar.
Nadat we bij het hotel met de creditcard gezwaaid hebben lopen we naar het UCA-busstation, maar zover zullen we niet komen want een tegemoet rijdende UCA-bus begint al te toeteren als we worden gespot. We springen in de bus, proppen onze rugzakken naast de stoel en zijn op weg naar Managua. Dit ritje duurt nog geen anderhalf uur en wanneer we op het busstation in Managua aankomen staat er een bus naar Leon op het punt van vertrekken. We proppen de rugzakken dit keer onder de achterbank en gaan de bus in. Dat was een mooie snelle buswissel.
In Chinandega nemen we een taxi naar het hotel en de hele verplaatsing heeft nog geen 4 uur in beslag genomen; niet gek!
We kiezen een soort gaarkeuken-achtig etablissement uit en kiezen onze warme hap uit de bakken die uitgestald staan. De borden gaan vervolgens nog even in de magnetron en wonder-boven-wonder smaakt het maaltje heerlijk. Met dank aan grootmoeders in de keuken.
Vrijdag 06 december
Vandaag was het een mooie dag om naar de kerk te gaan, dus na het ontbijt in de taxi naar de Iglesia van El Viejo. Vandaag was een belangrijke dag voor de gelovigen, want er werd een dienst ter ere van La Purisma gehouden.
We lopen wat in en om de kerk, maar hebben al snel in de gaten dat dit nog wel even gaat duren. Tot overmaat van ramp is de batterij van Diana’s camera leeg aan het raken.
We besluiten terug te gaan naar het hotel want 11:00 uur is de check-uit tijd van het hotel en dan zal het hier nog niet afgelopen zijn. We gaan met een stampvolle chickenbus terug naar Chinandega. Bij het hotel gaat er een andere batterij in de camera en gooien we onze bagage bij het hotel in bewaring. Nog even snel een cappuccino bij de buurman en dan weer terug naar El Viejo.
Inmiddels is de mis in de overvolle kerk gestart en het gezang van de gemeente wordt ondersteund door een orkest dat lijkt op dweilorkest Kleintje Pils dat altijd bij de schaatswedstrijden in Heerenveen te horen is; best gezellig!
Steeds wanneer er weer een lied wordt ingezet in de kerk worden buiten eigengemaakte vuurpijlen afgestoken. Dat gebeurt hier niet lullig uit een fles, maar uit de blote hand. Misschien een aanrader voor de komende nieuwjaarsviering. Je moet de pijl bij het kruitdeel beetnemen en op het juiste moment lostlaten…….
Als dan eindelijk de wat langdradig preek ten einde is, worden er buiten de kerk een paar rituelen in gang gezet.
In Leon checken we in bij ons hotel en de kamer daar is niet mis; behalve een slaapkamer en badkamer hebben we een keuken annex TV-kamer, een veranda met een hangmat en vanaf deze veranda is het slechts een paar meter naar het ruime zwembad. Hier kunnen we het wel even volhouden.
Om het schuldgevoel af te kopen, gaan we morgen weer een vulkaan beklimmen, dat dan weer wel.
Zaterdag 07 december
We gingen eerst nog langs de markt voor wat fruit en water en dan ruim een uur hobbelen over een stoffige weg, naar de zwarte vulkaan.
Bij de vulkaan aangekomen krijgen we onze uitrusting uitgedeeld, een rugzak met knie- en elleboogbeschermers, handschoenen, beschermende bril, een XXL-overall en natuurlijk het belangrijkste onderdeel van de uitrusting: een oversized plank laminaat. Op dat laatste ding zouden we weer naar beneden gaan!
Na wat plaatjes te hebben geschoten gingen we op weg naar de zijde van de vulkaan waar wij per laminaat-plank zouden gaan afdalen. Eerst even de ‘piste’ verkennen en het traject visualiseren dan onze uitrusting aan.
Volgens Ronaldo is de hellingshoek zo’n 40 graden en volgens ons is dat vergelijkbaar met een donkerrode piste. Groot verschil met skiën is dat je deze helling in een rechte streep afdaalt, terwijl je bij skiën af en toe een bochtje zou maken. Remmen konden we door onze hakken in het lava-grind te plaatsen, maar dan weer niet te diep want dan wordt je gelanceerd.
We gaan naar de startplek van deze dodenrit en één voor één beginnen we aan de afdaling van 726m. De beschermende kleding is niet voor niets want af en toe sprint er wat fijn grind op tegen het gezicht in de oren.
We ontdoen ons van de uitrusting en kloppen de zwarte stof uit onze kleding en de steentjes uit ons haar. We eten een paar bananen en spoelen het laatste restje stof uit de mond met een flesje water.
Dan gaan we weer terug naar Leon, een fantastische ervaring rijker.
‘s-Middags houden we een soort siesta; beetje lezen en af en toe het zwembad in. In de avond begint vanaf 18:00 uur de festiviteiten voor La Griteria en dat willen we natuurlijk niet missen.
Om 18:00 uur wordt dan de klok geluid en worden er massaal vuurwerkpijlen afgestoken en dit keer geen knallers zoals in Chinandega, maar prachtig siervuurwerk. De poppen voor de treden van de kathedraal doen een soort dansje en de menigte is uitgelaten. Even verderop lopen mannen rond met een soort keukentafel boven het hoofd waarop vuurwerk is gebonden. Ze lopen als gekken heen weer waarbij het vuurwerk de menigte in wordt geschoten; beetje gevaarlijk, dus daar zijn we uit de buurt gebleven. Na een uurtje gaat ‘de storm’ wat liggen en voor ons is dat een mooi moment om even wat te eten. We gaan naar bar/restaurant Bar Baro (leuk bedacht) en bestellen een hap. Ondertussen wordt op een tweetal tv-schermen de wedstrijd Ajax-NAC uitgezonden door ESPN2. Wat een dag!
Vanaf onze veranda horen we de muziek spelen en wat verdwaalde vuurpijlen knallen; het was nog lang onrustig in Leon.
Zondag 08 december
Tegen elfen hadden ween groot deel van stad gezien en was het tijd voor goede (en dus dure) cappuccino en deze was z’n geld waard. Onder het genot van dit bakkie vroegen we ons af of het wel slim was om nog een dag in Leon te blijven, nog een dag bij het luxe hotel met veranda, schommelstoelen en zwembad of was het tijd om weer eens ineen bus vol met zwetende mensen plaats te nemen. Dat was natuurlijk geen moeilijke keuze. We zouden vandaag nog verder gaan Esteli.
Na de cappuccino gingen we terug naar het hotel om onze spullen te pakken. Nog even op de schommelstoelen onder de veranda de mail checken en dan op weg naar het busstation.
We bestellen de warme hap bij Luz en gaan tegen 19:30 uur op zoek naar een taxi. Wanneer we uit de taxi stappen komt Drentse Esther ons al tegemoet. We gooien onze bagage op de gezellige slaapkamer en drinken met Esther een baco aan de tuintafel. We kletsen over reizen, Nederland en Nicaragua en wanneer onze glazen leeg zijn gaan we naar bed, want morgen nemen we een vroege bus naar Somoto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten