Oman week 1

Grotere kaart weergeven

Vrijdag 5 november

De Henny-taxi was weer mooi op tijd. Om 06:30 uur draaide de Suzuki Alto de oprijlaan aan de Laan van Kerschoten op.
Nadat de tassen in de auto gepropt waren, gingen we op weg naar Apeldoorn CS. Het was guur op het station en omdat er bij spoor 1 geen gelegenheid is om te schuilen, stonden we op een donker perron, in de wind en de motregen te wachten op de Schiphol-trein. De trein was bijna op tijd en uiteindelijk begonnen we met een 5-tal minuten vertraging aan de eerste etappe naar Muscat.

Ondanks blad op de rails en tegenwind arriveerden we mooi op tijd op Schiphol. Roltrap op, langs Hema en La Place, nog een roltrap op en we stonden al bij Balie 11.Het inleveren van onze bagage ging ook voorspoedig (wat wil je ook met maar 24kg) en om 08:45 uur waren we klaar om door de douane te gaan. Toen we in de rij voor de douane stonden te wachten, bleek dat wij niet de enige topatleten waren die vandaag een vlucht moesten halen; naast ons stond Hilda Kibet met een instapkaart naar New York: de marathon van New York natuurlijk!
Even later kwamen we haar weer tegen bij de foodcorner; nooit gedacht dat het voor een top-atleet verantwoord is om 's-ochtends om 09:00 uur een Big-Mac te nemen (zitten natuurlijk wel heel veel vitaminen in zo'n blaadje sla en tomaat); moeten wij ook maar eens proberen.
Om te voorkomen dat we wegens smaad worden aangeklaagd, moet ik er bij zeggen dat ik door de drukte niet helemaal goed kon zien wat ze nam, het kan ook een soepje geweest zijn.

Omdat er weer eens onduidelijkheid was over de passagiers aan boord van onze Airbus 330, gingen we ongeveer 30 minuutjes te laat de lucht in, maar door een iets kortere verwachte vliegtijd zouden we op tijd in Abu Dhabi aankomen.
Aan boord weer het vaste tafereel: tijdschriftje lezen, filmpje gluren, paar nootjes, wc bezoeken, vegetarische maaltijd met noedels naar binnen werken en regelmatig de oogjes dicht.
Enfin, 6 uurtjes later, 19:49 uur lokale tijd zet Piet Loot de A330 voorzichtig, met een snelheid van 250km/u, aan de grond. Buiten is het 28 graden, maar wij worden verzocht in het vliegtuig te blijven zitten; over een uurtje gaan we alweer verder.....
Daar was gelukkig niets aan gelogen; binnen het uur hingen we al weer in de lucht en 45 minuten later stonden we aan de grond in Muscat. Ruim binnen de 8 uur naar onze vakantiebestemming, zo dichtbij zijn we nog niet vaak geweest.

Nadat we ons visum hadden gekocht en de bagage opgehaald stond er een jonge Omani in een witte jurk met een bordje met de tekst: Peterson, Villa Shams. Kon niet missen dat zijn wij!
Na 20 minuten rijden over een 6-baans snelweg arriveerden we bij ons verblijf voor de komende 4 nachten. Frau Hilde bracht ons naar de kamer en wij doken gelijk ons bed in; het was hier inmiddels 23:30 uur.

Zaterdag 6 november

Na een goede nachtrust had Frau Hilde een heerlijk eigengemaakt ontbijt klaarstaan: eigengemaakt brood, eigengemaakte jam, eigengemaakte jus, eigengemaakte eitjes en eigen gekochte Nutella.
Het smaakte allemaal heerlijk en na de tandjes gepoetst te hebben gingen we op weg naar downtown Muscat. Bij de kamerprijs is een auto inbegrepen, dus we stapten in onze witte Toyota Yaris Sedan en gingen op weg.
Frau Hilde had ons verteld dat je voor het museum gratis kan parkeren en dat hoef je deze twee Nederlanders niet twee keer te zeggen.
Omdat het 's-ochtends om 09:30 uur al niet uit te houden van de hitte zijn we na het ritje van 15 minuten in een auto zonder airco gelijk een coffeeshop met airco ingedoken.

Nadat we weer een normale lichaams-temperatuur hadden, gingen we op weg naar de vismarkt aan de overkant van de straat.
We waren eigenlijk al te laat voor het echte spektakel, maar het was toch wel de moeite waard. De vissers probeerden hun bijzonder vangst, van Merlijn-achtige tot garnalen en van Hamerkophaai tot inktvis, te slijten. Hier gaan we zeker nog een keer op een vroeger tijdstip heen.
We begonnen inmiddels al wel weer oververhit te raken, maar toch gingen we gelijk door naar de overdekte souq. Deze souq was eigenlijk veel te netjes; alles was keurig aangeveegd, de winkeltjes op orde, geen geschreeuw en al helemaal niet over de koppen lopen. Dit hebben we in andere landen wel eens gekker meegemaakt.
Het valt in Muscat sowieso op dat alles zo aan kant is. Geen afval op de stoepen, geen geschooier, gebouwen allemaal spic-en-span, trottoirs netjes betegeld, historische gebouwen strak in de lak, etc. Het lijkt wel nep!
We zijn inmiddels wel weer toe aan een versnapering en dat is gelijk een goede test om het prijsniveau te checken.
Bij de souq zijn een paar busladingen collega-toeristen gedropt die zich lijken te hebben verzameld op een terrasje dat speciaal voor hen is gemaakt; geen Omani te zien. Wij lopen iets verder naar een 'restaurantje' waar alleen een paar Omani zitten en zoeken daar een tafeltje. We bestellen een colaatje en twee falafel-sandwiches, en laten ze goed smaken. De schade is 1 OR, omgerekend €2; dat kunnen we wel een tijdje volhouden.
Na deze snack gaan we op weg naar Old Muscat, een wandeling van 3km. Waarom neem je dan niet de auto zul je denken............waarom wel? Het zijn in totaal maar 6km, normaal gesproken lopen we op een zaterdagochtend minimaal het dubbele.
Langs de kustweg zijn diverse kitcherige bezienswaardigheden te bewonderen, maar niet één komt in aanmerking voor een foto.

Old Muscat is nog sterieler dan Mutrah waar we vanochtend waren en hier zijn bovendien geen hotels of winkels te vinden. We bezoeken het paleis van de Sultan en bewonderen het nabij gelegen Ministerie van Financiën (doet ons denken aan iemand die in Nederland bij dezelfde instantie 'werkt'). Ook hier ziet het oude fort er weer uit alsof het vorige week is opgeleverd.
We genieten nog van onze lunch in Old Muscat, voordat we weer aan de wandeling terug naar Mutrah beginnen.

Terug in Mutrah mijden we onze collega-toeristen weer en gaan eigenwijs tussen de locals zitten. Een lekker koud biertje zou nu een perfecte beloning zijn, maar helaas doen ze in Oman niet aan alcohol. Op een elektronisch billboard zien we dat het 33 graden is: wat een hitte!
Modezaken doen ze ook niet aan. Elke man loopt in een witte jurk met op z'n hoofd meestal een kuma en de vrouwen worden in zwarte kledij gerold. Wel lekker als voor de rest van je leven weet wat je de volgende dag aan moet.
Rond 16:00 uur besluiten we de Yaris weer aan te trappen en na slechts één verkeerde afslag te hebben genomen arriveren we heelhuids bij ons onderkomen.

Op advies van Frau Hilde zouden we 's-avonds op een groot winkelcentrum gaan eten. 'Is niet moeilijk om te komen' zei Frau Hilde.' Twee keer links, voorbij de eerste rotonde en dan nog eens links. Je kan ook aan de rechterkant van de grote weg eten, maar daar is het wat meer basic, met van die witte tuinsetjes', zei ze ook nog. Het is ons toch weer gelukt de verkeerde afslag te nemen, want wij zaten 's-avonds gezellig op zo'n wit tuinsetje in een restaurant waar de afgelopen 23 jaar de ramen niet meer gewassen zijn. De ambiance mag dan geen voldoende scoren, het eten was heerlijk!
We waren toch een beetje chagrijnig dat we het grote winkelcentrum niet hadden gevonden, dus na het diner hebben we ons TomTom-gevoel gevolgd en zijn er toch gekomen. Niet te geloven wat je hier op zo'n winkelcentrum ziet: de duurste auto's staan uitgestald, winkels met te luxe horloges, maar ook veel winkels met makelij uit China; voor een handjevol Rial kunnen we onze rugzakken volproppen. Hebben we niet gedaan, maar wel een overheerlijke cappuccino genomen. De heerlijke bakkies waren overigens wel duurder dan het 'diner'.
Even later het gas van onze Yaris weer ingetrapt op weg naar Villa Shams van Frau Hilde.

Zondag 7 november

Voor een zondagochtend waren we al vroeg uit de veren, want we wilden nog een keer naar de vismarkt. Om 07:10 uur zaten we al weer in ons gebakkie op weg naar Mutrah.
De vissers waren op dit tijdstip de vis nog aan land aan het brengen en dat was een mooi tafereeltje; er lagen een paar grote hamerkophaaien bij, die we graag onderwater tegen waren gekomen. In de markthal was beduidend meer vis dan gisteren, maar van enige hectiek was geen sprake.
Na nog een paar foto's van de corniche in het mooie ochtendlicht te hebben gemaakt, gingen we weer terug naar Villa Shams voor ons ontbijt.
Met Frau Hilde nog een paar dingen besproken over de rest van onze trip. Ze regelt voor ons de 4wd waar we dinsdag mee de bergen in gaan, ze had nog een adresje in Sur om te slapen en nog een telefoonnummer van iemand die een nachtje in de woestijn kan regelen. We willen ook nog een goede kaart hebben en daarvoor verwijst ze ons naar Carrefour, een mega-supermarkt die op 10 minuutjes rijden ligt.

We zijn er gisteren ook achter gekomen dat de ferry naar Khasab niet langer twee keer week gaat, maar slechts één keer. We hebben ons schema dus gelijk al een beetje om moeten gooien en gaan op woensdag 24 november naar Khasab, waar we dan een extra dagje gaan duiken. Bovendien gaan we een dag eerder naar Dubai. We worden er dus niet echt slechter van.

Onze eerste bestemming vanochtend is het buro van de Ferry Company, want we willen onze tickets wel graag vastleggen, nu er maar één ferry in de week gaat. Helaas zijn we weer slecht voorbereid, want als we aan de balie staan vraagt de medewerkster om onze paspoorten en die liggen nog op de hotelkamer. Gelukkig kunnen we wel een reservering doen en dan gaan we vanavond nog een keer langs om ze te betalen.

Van het kantoortje gaan we naar de moskee van Sultan Qabous. Het is een half uurtje rijden vanaf Mutrah en ook bij de moskee is alles weer toppie-oppie in orde. Mooie ruime parkeerplaatsen, geen entree betalen en een fantastisch onderhouden moskee, of eigenlijk een mega-moskee. Sultan Qabous heeft niet op een paar Rial gekeken. Eén ding had de Sultan vergeten en dat is de kiosk met de huur-hoofddoekje. Nu moest Diana een blouse om haar hoofd draaien om de moskee in te mogen.
Na een rondje door de moskee en over de bakplaten er omheen, waren we wel toe aan verfrissing; het is nog geen 11:30 uur, maar we zijn nu al gaar.
Een colaatje doet toch wonderen, want even later zijn we al weer op weg naar de auto om deze naar de Carrefour te sturen. Net als de rest in Muskat zijn de snelwegen tip-top in orde. Brede 4- en 6-baans snelwegen slingeren kris-kras door het land.

Even later rijden we de parkeergarage bij de Carrefour in en lopen het grote gebouw in. Airco alom, dus het ziet er naar uit dat we hier wel even blijven.
We kopen een wegenkaart en een koeltas voor onderweg en eten iets verderop een quarterpounder bij de grote gele M.
Inmiddels zijn we voldoende gekoeld om weer op pad te gaan. We willen nog even naar Ruwi, net als Old Muscat en Mutrah, één van de 7 stadswijken van Greater Muscat. Ruwi wordt wel 'little India' van Oman genoemd i.v.m. de vele eetgelegenheden en winkels die hier zijn. Het valt ons allemaal een beetje tegen en we besluiten terug te gaan naar Mutrah om daar op een terrasje een lekkere koude verse sinaasappelsap te drinken.

Na dit shot vitaminen, scheuren we terug naar onze uitvalsbasis om de paspoorten op te halen. We moeten nog steeds de tickets voor de ferry bevestigen en we hebben daar de paspoorten voor nodig. Volgens de medewerker van het kantoortje zijn ze van 08:00 uur tot 20:00 uur open, dus we kunnen de hele dag langs komen.......maar niet heus.......
Staan we om 17:00 uur bij het kantoor van NFC is het kantoor gesloten. Nog een beetje tegen de deur geschopt, maar geen reactie. Dan maar weer even aan de corniche (boulevard) zitten.
Een uur later nog een keer die kant op, maar nog steeds gesloten. Schoppen tegen de deur hielp dit keer wel, want de deur werd geopend. De medewerker verontschuldigde zich; hij was even gaan eten.
Uiteindelijk de hele papierwinkel in orde gemaakt en wij met de tickets voor de ferry weer naar de corniche om een hapje te eten. We zitten urenlang naar de elektronische Gerrit Hiemstra te kijken en zien dat de temperatuur niet onder de 29 graden wil zakken; wat moeten wij toch afzien.

Maandag 8 november

Vandaag stond er niet veel op het programma. Er waren nog een aantal categorie B bezienswaardigheden en we moesten een paar boodschapjes doen voor de dag van morgen. We zouden wel zien vandaag.

Frau Hilde vertelde ons dat het Off-Road boek waar we naar op zoek waren, maar dat overal uitverkocht was, nog wel te krijgen was in het Radisson Blu hotel, dus daar zouden we vanochtend eerst heen gaan.
Na het ontbijt eerst nog even de mail gecheckt omdat we natuurlijk het e.e.a. te regelen hadden i.v.m. het gewijzigde ferry-schema. Het hotel in Khasab waar we al een aantal dagen geboekt hadden zat helaas vol dus we moeten wat anders zien te vinden. Een paar hotels gemaild en afwachten maar weer.

Dan gaan we eerst maar op zoek naar het Radisson Blu hotel. Frau Hilde had ongeveer aangegeven waar het zou zijn, dus op goed geluk gingen we links af.
Het viel gelukkig mee; maar één keer hoeven te vragen in ons beste Arabisch. Pittig hotelletje overigens, want de kamerprijzen beginnen bij 150 Rial, ex ontbijt (had ik al gezegd dat de Rial gelijk is aan 2 Euro?). Dit hotel is zelfs duurder dan de de wintersport-hotels die Diana en Charissa uitzoeken.
Het is boek dat we zoeken ligt daar wel in het kioskje, dus dat is in ieder geval gelukt.
We trappen de bak weer aan en gaan naar Mutrah omdat we daar het museum nog willen bezoeken. We parkeren de auto daar voor de deur en nemen eerst een bakkie cappuccino in het café waar we al eerder een consumptie genuttigd hadden. Het museum is leuk opgezet, met allerlei interactieve onderdelen waaronder quizjes. Het leukste was wel het grote wiel waar je aan kon draaien en waardoor je de wereldkaart door de miljoenen jaren heen kon zien veranderen; erg leerzaam (?).
Na dit bezoekje aan het museum zijn we doorgecrosst naar het Al Bustan hotel. Dit hotel is de creme de la creme van Oman. Ooit in opdracht van de Sultan himself gebouwd om een conferentie te houden voor alle Arabische wereldleiders en nu kan een gemiddelde toerist hier ook een kamertje boeken. Hoewel.......................de kamers beginnen hier bij 250 Rial ex ontbijtje, dus voor ons zal het er deze vakantie niet van komen.
Na een zuinig glaasje cola vertrekken we weer en gaan we een stukje scenic road verkennen, zodat we alvast een idee krijgen van de omgeving waar we morgen door zullen rijden. Het ziet er fantastisch uit, maar de kleine Yaris kan de heuvels maar nauwelijks aan.
Via de buitenom route gaan we terug naar Mutrah en genieten daar van een welverdiende lunch. Valt niet mee zo'n dagje niksen.
Aan het eind van de middag gaan we even terug naar het hotel om de rit van morgen uit te werken; we willen niet gelijk bij de eerste rotonde de verkeerde kant op gaan. We gaan gelijk even de Yaris aftanken en dat doe je hier, in tegenstelling tot Nederland, voor de lol. Een litertje regular kost 0,12 Rial; nog geen kwartje dus!
Met ons Off-Road boek en de wegenkaart van Oman mag het morgen eigenlijk niet fout gaan. We maken wat aantekeningen zodat we ongeveer weten waar we links of rechts moeten gaan.
Hierna gaan we opnieuw terug naar Mutrah voor een hapje en brengen nog een bezoekje aan de soeq.
Na wat oefenen met de Yaris, zijn we klaar voor onze eerste echte rit.

Dinsdag 9 november
We zaten al vroeg aan het ontbijt omdat we vandaag op tijd wilden vertrekken; we wisten nl. niet hoeveel tijd we nodig zouden hebben om in Ibra te komen.
Gelukkig was onze 4wd gisteren al gebracht, dus dat gaf geen extra wachttijd.
Na het ontbijt hebben we onze witte Toyota Landcruiser Prado eerst even gecontroleerd op beschadigingen, maar er was niets te vinden. Dat kon ook bijna niet met maar 2950km op de teller.

Na de rekening te hebben voldaan vertrokken we richting Qurayyat. De snelweg is een genot; nieuwe asfalt en bijna geen auto's te zien. We waren als snel bij Qurayyat en vandaar gingen we richting Fins, waar we de bergweg op moesten.

Al snel werd duidelijk dat dit geen makkie zou worden. De weggetjes zijn wel erg steil. We genieten van de uitzichten en maken hier en daar een foto en filmen wat. We vorderen maar langzaam en na zo'n 7 kilometer wordt het echt slecht. De ondergrond is hier erg los en de hellingen worden nog steiler. Je kunt bovenop de helling niet meer zien waar je naar toe rijdt, zelfs niet als je gaat staan en zo hoog mogelijk door de voorruit probeert te gluren. Net of je in het voorste karretje van de achtbaan zit, vlak voordat het over de eerste helling gaat. Het wordt een beetje 'op goed geluk'. De auto begint ook steeds meer te 'glijden' op de losse ondergrond. Na ongeveer 10 kilometer wordt het echt te gek; de helling is bijna niet meer te doen en de lucht van gebakken koppelingsplaten doet ons besluiten om te keren. Dit is te gevaarlijk en bovendien willen we niet terug hoeven lopen omdat de auto het begeeft.
Voorzichtig keren we om en gaan we terug naar Fins. Gelukkig hebben we al wel voldoende kunnen genieten van de prachtige onherbergzame omgeving.
Terug bij de snelweg gaan we richting Sur en bij het plaatsje Tiwi gaan we van de snelweg af om te lunchen. Tiwi heeft misschien 50 inwoners, maar gelukkig ook een 'restaurant'. We bestellen twee broodjes kip en een sapje. Dat sapje blijkt bij aankomst een oranje bananen-milkshake te zijn, maar smaakt heerlijk.
Nu we niet over het Salmah plateau naar Ibra kunnen, moeten we er omheen. Scheelt zeker 200km, maar zien wel iets van de prachtige kustlijn. Zo af en toe twijfelen we of we niet gewoon aan het strand zullen gaan liggen.
Na een lange rit zijn we tegen vieren in Ibra, maar dan nog een hotel vinden. De Omani zijn vriendelijke en willen je graag helpen, maar ze spreken niet allemaal even goed Engels. Uiteindelijk komen we bij het Ibra Hotel, maar de receptionist raadt ons aan een ander hotel te zoeken omdat er in zijn hotel tot diep in de nacht veel lawaai zal zijn. We vragen niet eens hoe dat komt en gaan op zoek naar het volgende hotel. Het wordt uiteindelijk Nahar Tourism Oasis. Eerst een lange oprijlaan en dan zien we aantal kermisattracties (?); wat zal dit nu weer zijn.Het lijkt een grote kale zandvlakte waar hier en daar huisjes staan. Diana vraagt aan de receptionist of hij nog kamers heeft en die zegt dat hij vol zit. Na een beetje zeuren blijkt hij ook nog kamers te hebben waar normaal gesproken alleen de locals in verblijven. We gaan even kijken en hoewel er geen ster voor dit hotel is te geven besluiten we toch maar te blijven; veel meer is er toch niet in Ibra.
's-Avonds bij het eten zien we wie al de andere 18 huisjes bezet houden: een stuk of 40 Amerikaanse (?) kinderen met een paar begeleiders. It's our lucky day!
Het eten gaat in buffetvorm en smaakt voortreffelijk. Als om 19:00 uur de kinderen terug naar hun huisjes gaan keert de rust terug en nemen we nog een bakkie thee. Wel grappig zo'n gratis voorstelling tijdens het avondeten.

Woensdag 10 november

Om 07:00 uur gaat de wekker al weer want we willen vandaag op tijd naar de markt. Even snel een ontbijtje naar binnen werken en op weg. Oh ja, we laten de bedrijfsleider van dit pretpark nog wel even het desertcamp bellen zodat we vanmiddag niet voor niets de woestijn in rijden. Hij zal straks even bellen en we horen het wel als we straks nog even terugkomen.
De souq is zo gevonden: volg de Ibra-meute! We parkeren onze Prado vlak bij een internetcafé; dat kan nog wel handig zijn als we straks even het net op willen. Zo vreemd dat hier geen free wifi beschikbaar is.......

We lopen eerst over de lapjesmarkt. Het is enorm druk en we struikelen bijna over de vrouwen die iets leuk proberen te vinden. Het lijkt erop dat dit de voormalige vrouwen-souq is, maar ze zijn niet zo streng meer. Hier zien we ook regelmatig vrouwen met van die snavelmaskers lopen; het ziet er leuk uit, maar als even later een verkoopster zo'n masker aan Diana aanbiedt, slaat ze beleefd af.
We lopen wat verder het dorp in op zoek naar meer handel en iets verderop komt de geur van geitenkeutels ons al tegemoet. Bij een enorme hal wordt het vee verhandeld. Vooral het verhandelen van het kleinvee is een leuke belevenis. Zo'n 50 mannen zitten in een grote cirkel en binnen in deze cirkel loopt degene die iets te verkopen heeft met zijn geit of schaap in het rond om de mannen er omheen tot een koop over te halen.
We blijven hier even hangen want het is echt grappig om te zien hoe de 'baasjes' hun beestjes aanprijzen terwijl de beestjes alleen maar weg willen van deze show.
Op weg naar de auto zien we ook de lokale wapenhandelaar. Z'n assortiment gaat van geweer tot aardappelschilmesje en de kopers keuren alles tot in het kleinste detail.

Terug bij de auto drinken we wat bij een coffeeshop en lopen het eerder genoemde internetcafe binnen. De verbinding is prima. We versturen een paar mailtjes en checken of het in Nederland nog steeds regent (en dat doet het). Dan rijden we terug naar ons hotel annex pretpark om te horen of het desertcamp gereserveerd is.
Gelukkig heeft hij het telefoontje gepleegd en heeft hij doorgegeven dat we vanmiddag komen. Op weg naar de woestijn dus.
We tanken nog even bij de Shell (geen airmiles) en gaan op weg. Omdat er een enorm ongeval is gebeurd op de hoofdweg, waar het halve dorp voor is uitgelopen, moeten we via de berm en ventweg rijden, maar met enige vertraging rijden we dan toch naar Al Mintrib waar we moeten afslaan voor onze tocht door het zand.
Als we in Al Mintrib zijn besluiten we daar gelijk te gaan lunchen. We zoeken weer een coffeeshop, wat ongeveer hetzelfde is als een snackbar in Nederland, en bestellen wat te eten. We zien op een tafeltje naast ons een Omani een bordje patat met mayo (!) eten en dat bestellen wij er ook nog snel bij. We willen nog even goed eten voordat we de woestijn in gaan; je weet maar nooit waar en hoe lang je stil komt te staan.

Aan het begin van de woestijn biedt een lokale 'gids' aan voor ons uit ter rijden zodat hij ons evt. kan helpen mocht het mis gaan. Na de ervaring gisteren in de bergen is het vertrouwen in de Prado zover gezakt dat we z'n diensten graag afnemen (en afnemen betekent natuurlijk betalen).
Her rijden door de woestijn gaat boven verwachting makkelijk. Je moet even wennen aan het continue schuiven van de auto, maar dan gaat het wel. Halverwege laat onze 'gids' nog even een flinke teug lucht uit onze banden lopen, zodat we beter op het zand blijven staan als we straks echt een duin op moeten. Ook die echte duin levert geen probleem op en even later arriveren we in 1000 Nights Desert Camp. Het had net zo goed 1001 Nights Desert Camp kunnen heten, want het ziet er allemaal fantastisch uit: mooie tenten met bedden, ruim restaurant, gratis drinken, biljarttafel, zwembad, lounge-hoek en heel veel woestijn.
Aan het eind van de middag wandelen we de woestijn-duinen in en ook hier zien die er imponerend uit. Je kunt je heel goed voorstellen dat je hier de weg kwijt kunt raken.
Bij het laatste daglicht gaan we terug naar het Camp om ons gereed te maken voor het buffet.
Nadat we eerst een soepje hadden weg geslurpt, moesten we even mee naar buiten om ons vlees op te graven. In Nederland hebben we een stoofpannetje, maar hier hebben ze een stoofgat in de grond. Ze wikkelen een lam in bananenbladeren, leggen dat in een gat in de grond, berg zand er overheen en na 24 uur heb je een heerlijk stukje vlees.
We gaan al vroeg naar onze tent want dit is onze kans om weer eens ouderwets te kamperen.

Donderdag 11 november
De tent begon al vroeg op temperatuur te komen, dus uitslapen was er niet bij. Om 07:15 uur gingen we al weer op weg naar het restaurant.
Tijdens het ontbijt hoorden we een meisje een Sinterklaas-liedje zingen; het was Myrthe, dochter van een Nederlands stel, die ook vanuit Oman de Sint wilde pleasen.
Na het ontbijt nog even de tandjes poetsen en toen mochten we weer het zand in. Als je er een beetje aan gewend bent geraakt dan is het wel gaaf om te doen. Op de terugweg namen we een iets afwijkende route waarin we een heuvel van ongeveer 50 meter af moesten: op goed geluk!
Onderweg maken we nog een paar fotostops en glijden af en toe wat van het rechte pad. Als we een uurtje later in Al Mintrib zijn gaan we eerst naar de lokale Kwik-Fit om onze banden weer op spanning te laten brengen.

Onze volgende stop is Wadi bani Khalid. Deze wadi is bekend om z'n mooie waterbaden en prachtige omgeving. Wanneer we hoofdweg afslaan rijden we gelijk het desolate gebergte tegemoet. De bergen variëren van wit naar bruin en van rood naar grijs je krijgt de indruk dat hier niets kan leven. Als we de eerste hellingen over zijn en dichter bij de wadi komen wordt het alsmaar groener. Palmbomen en struiken in overvloed waar er nog geen 5 minuten geleden geen grasspriet was te bekennen.
Uiteindelijk houdt de weg op en is er een parkeerplaats waar we onze auto parkeren. Vanaf hier lopen we naar de baden.
Het is nog rustig en als we bij een paviljoentje aankomen nemen we daar eerst wat te drinken.
We moeten daarna nog even verder over wat rotsen klauteren naar een klein watervalletje en een bad met helder turquoise water. Het ziet er idyllisch uit en het water is bovendien veel warmer als we verwacht hadden; we begrijpen goed waarom dit zo'n populaire plek is voor de Omani.
Even later besluiten we toch maar op weg naar Sur te gaan. We rijden dezelfde mooie weg weer terug en slingeren ons in een half uur naar de hoofdweg.

Om 13:30 uur zijn we in Sur en rijden naar het hotel dat Frau Hilde ons geadviseerd had. Het is nieuw, de kamers ruim en vooral niet duur dus we checken in.
We gaan 's-middags nog wel even Sur in, maar net als in de andere plaatsen houden de Omani tussen 13:00 uur en 16:00 uur een siësta, dus er valt niet veel te beleven. We gaan even bij een coffeeshop aan zee zitten en genieten van het uitzicht.
's-Avonds eten we bij een restaurant dat duidelijk zichtbaar gesponsord wordt door Pepsi. Het eten is heerlijk en ze proberen er echt iets van te maken.