We hebben wederom geluk want we kunnen mee op de bus van 10:00 uur. Waar we gewend waren in de Viazul bus vooral tussen de toeristen te zitten, zaten we dit keer alleen maar tussen Cubanen. Dit lijkt weer eens op het openbaar vervoer zoals we dat op onze reizen gewend zijn.
Voor de rest een standaard busritje; een vrouw kotst in het middenpad en sproeit daarbij Rob z'n linkervoet onder, op de tv boven het gangpad wordt een waardeloze vechtfilm van Jean Claude van Damme vertoond die nog is nagesynchroniseerd in het Spaans ook en de buschauffeur jaagt met 100 km per uur over de landweggetjes.
In Ciego de Avila laten we ons afzetten bij hotel Santiago Havana, en hoewel de naam anders doet vermoeden had dit hotel net zo goed in Dnjepropetrovsk kunnen staan. Het ultieme voorbeeld van een Russisch staatshotel. Diana kiest een kamer uit en het is een schoonheid in zijn eenvoud. Shutters voor de ramen, maar dan het type dat je in een gevangenis zou verwachten, de muren netjes strak als in de isoleercel en meubeltjes die zo bij Leen Bakker vandaan kunnen komen. Tot onze verbazing geen bloedvlekken in de lakens en over de wc bril zo'n papieren strip met "disinfected" erop, maar daar geloven we niets van. In de kamer naast ons zit een gezin met kinderen. Natascha en Iwan spelen er lustig op los, maar geen brullende vader die een fles wodka door de kamer smijt zoals je misschien zou verwachten. De kamerdeuren zien er nogal beschadigd uit. De één lijkt te zijn behandeld met agent-orange en de ander heeft net een modderbad gehad.
Wat zullen we hier heerlijk slapen........................................................ als het hotel niet op de kruising van 2 drukke wegen had gestaan. Gillende remmen, knetterende uitlaten, toeterende gekken en stammende stereo's maken het lastig om in slaap te komen. Dan doe je toch even de ramen dicht, dachten we, maar die hadden ze dus niet in dit hotel.
Donderdagochtend gaan we op zoek naar de beste (en vooral goedkoopste) rit naar Cayo Coco. We vinden uiteindelijk een taxichauffeur die ons voor zo'n 50 euro naar ons resort wil brengen. We gaan al om 10 uur op weg en hopen dat ze niet zo moeilijk doen over een early check-in. Als we even voor 11 uur aan de balie staan zien we op een bordje staan dat de check-in tijd 16:00 uur is. We doen tocht een poging en ze doen hier dus helemaal niet moeilijk, althans niet over de check-in. Er is nog wel iets te regelen met de rekening, want hoewel wij denken 2 dagen geleden via internet geboekt en betaald te hebben vragen ze ons toch om te betalen. Bovendien wordt ons euro special offer omgerekend naar CUC tegen een heel slechte wisselkoers waarmee het helemaal geen special offer meer is. Uiteindelijk wordt verteld dat het wordt opgenomen met het hoofdkantoor, dus dit wordt vervolgd.
We krijgen dus wel ons gele bandje om en behoren nu officieel tot de carnivoris alcoholicus ammariles, oftewel de vretende, zuipende geelband. Om te bewijzen dat we er ook echt bijhoren gaan we naar het beachcafe en bestellen 2 vleesspiezen, een salade en een pina colada. We gaan ook nog even langs bij de duikschool maar daar horen we dat er de afgelopen dagen niet is gedoken vanwege de sterke wind. De medewerker vraagt ons om morgenochtend terug te komen om te kijken of het dan wel mogelijk is.De hotelkamer is overigens fantastisch, maar het hotel kan aan de buitenkant wel een likje verf gebruiken. Deze hotels hebben verder niet zoveel te maken met Cuba. Hier is alles in overvloed terwijl we in Cuba hebben gemerkt dat het allemaal erg beperkt is. Het is net of we hier in een andere wereld terecht zijn gekomen.
's Middags liggen we heerlijk aan het strand en genieten zo af en toe van een sapje. Gelukkig hebben we de Columbus nog die we van John en Charissa hebben meegekregen. Kunnen we ons alvast oriënteren op de vakantie van volgend jaar.
's Avonds bij het buffet schamen we ons een beetje en hebben we medelijden met de rest van het land als we de volle bakken met voer zien. Als je bijv. in Trinidad een gemengde salade nam kreeg je 6 schijfjes komkommer en 5 schijfjes tomaat, hier liggen bakken vol met komkommer en tomaat, maar ook witte kool, rode kool, eieren, uitgebakken spek, meerdere soorten sla, selderij, kidneybeans, kappertjes, wortels, paprika, gegratineerde stokbroodjes, croutons, zilveruitjes, verschillende soorten dressings, verschillende soorten olijfolie, meerdere soorten azijn en dan hebben we het alleen nog maar over het saladebuffet waarvan we waarschijnlijk ook nog dingen vergeten zijn. Dan is er een bakplaat waar 4 verschillende soorten vlees en vis worden gebakken, een bakplaat voor een oosterse maaltijd, een oven voor pizza en nog veel meer pasta's en is er nog een buffet met allerlei vleeswaren als rosbief, parmaham. chorizo etc. Dan is er nog een buffet met warme groente en natuurlijk het ijsbuffet met verschillende soorten ijs en allerlei taartjes. Teveel om op te noemen dus. Het is niet zo gek dat Cayo Coco alleen maar toegankelijk is voor toeristen, als de rest van Cuba dit ziet komt er vast een volksopstand.
Ondanks de grote tegenstellingen hebben geelband 014172 en 014173 het nodige tot zich genomen. We blijven Hollanders hè, we hebben ervoor betaald. Behalve dat alles in overvloed aanwezig is smaakt het ook voortreffelijk. Klein nadeel van deze 4 dagen is dat Berry ons zeker 1,5 jaar moet afbeulen om weer op gewicht van 21 oktober te komen.
Vrijdag begint ongeveer waar we donderdag waren opgehouden, met eten. Dit keer een ontbijtbuffet waar we geen opsomming van zullen geven want dat kost teveel tijd. Een paar uurtjes later is er dan een lunchbuffet dat bijna een kopietje is van het buffet van gisteravond.
Vandaag overigens weer geen duiken, dus pakken we een bedje op strand. Geeft Rob mooi de gelegenheid om de biografie van Che Guevara eens te lezen, maar of hij die 479 pagina´s deze vakantie doorkomt is nog maar de vraag.
Zaterdag kunnen we dan eindelijk duiken. We maken 2 duiken maar merken dat de invloed van het weer nog zichtbaar is. Het zicht is niet meer dan 15 meter. Het ontvangstcomité onderwater was wel van formaat, eerst een baars van bijna 1 meter lang die ons minuten lang bleef volgen, waarna we een ontmoeting hadden met een behoorlijk agressieve murene van wel 2 meter lang. Verder was er veel waaierkoraal en het gebruikelijk zeebanket. Hoewel we vanochtend wakker werden van de regen hebben we vanmiddag na het duiken nog lekker op het strand liggen bakken.´s Avonds eten we bij Don Diego een á lá carte restaurant want dat hebben ze hier ook nog. Ook hier is het eten fantastisch maar wel in een heel andere ambiance dan bij het buffet.
Het is zondag en dat is alweer onze laatste dag in Cayo Coco. We leggen dit plekje eerst nog even vast op de gevoelige chip want dat zouden we bijna vergeten. We liggen tot 2 uur weer aan het strand want dan slaat het weer om; het begint hard te waaien en niet veel later is de zon verscholen achter een dik pak wolken. We gaan nog maar even op een terrasje zitten en proberen wat informatie te krijgen over de treinverbinding vanuit Moron. Lokale Cubanen raden het ons echter af omdat deze trein stopt bij elk dorpje, ieder huis en verder voor iedereen die z'n hand opsteekt en dan gaan we er vanuit dát er een trein komt.
´s Avonds eten we weer á lá carte bij een Italiaans restaurant want die hadden we nog niet gehad.
Wanneer we maandag wakker worden zien we dat het nog steeds bewolkt is, het lijkt erop dat we het verblijf hier goed gepland hebben want we moeten straks geen uitchecken. Maandag, dat betekent ook dat het minder dan een week is voordat................
We gaan even geld wisselen (dit is waarschijnlijk de meest voorkomende zin in dit blog) en dan naar de receptie om onze schuld hier af te lossen. Dit loopt allemaal niet zoals we wensen. We worden eerst van een kastje naar een muur gestuurd, vervolgens weer terug naar het kastje, om weer naar een andere muur gestuurd te worden. Eind van het verhaal is dat de medewerker aan de receptie ons wel begrijpt maar dat hij de telefonische orders uit Havana moet opvolgen. Dit is typisch een voorbeeld hoe het gaat bij een centralistisch, communistisch model, maar hoe vaak gaat het in Nederland ook niet zo. Beslissingen nemen op de werkvloer is in Cuba in ieder geval ten strengste verboden.
Om 12:30 uur gaan we met de taxi terug met de taxi naar Ciego de Avila om daar de bus naar Santa Clara te pakken. Dat geeft ons nu nog wel de gelegenheid om een laatste gratis Cuba Libre te nemen. Dan nemen afscheid van de Engelsen en Canadezen die de hoofdbewoners van dit hotel zijn. Vooral ´s avonds was dit genieten wanneer ze hun veel te dikke lichamen in prachtige avondkleding hadden gestoken. Bloemetjesgordijnen en glimmende jurken, het leek net of ze helemaal klaar waren om aan boord te gaan van de Titanic.
Onze taxi brengt ons naar het busstation van Ciego de Avila waar we de bus nemen naar Santa Clara. Santa Clara is gelegen aan de voet van het Escambray gebergte en onze busrit voert ons langs dit gebergte afgewisseld met eindeloze suikerrietvelden. We zijn weer terug in het echte Cuba.
In Santa Clara trekken we in het enige hotel van de stad, mooi gelegen aan het centrale plein. Het voelt hier een stuk kouder aan dan de voorgaande weken in Cuba. Of dit te maken heeft met de overgang naar het koude seizoen of dat het komt dat Santa Clara zo dicht bij het gebergte ligt zullen we de komende dagen wel achter komen.
´s Avonds eten we bij een restaurant waar de drankober wel heel nadrukkelijk probeert dure drankjes te slijten. Ook al hebben we al meer dan 3x gezegd dat we een water en een bier willen, ze blijft vragen of we misschien een Mojito willen. Erg komisch allemaal.
Dinsdagochtend laten we ons eerst door een bicitaxi afzetten bij het Che-monument.
Santa Clara wordt ook wel Che-city genoemd omdat hier alles in het teken staat van de man die hier in 1959 de belangrijkste slag tijdens de revolutie won. Behalve dit monument vind je hier het mausoleum waar zijn stoffelijke resten in 1987 zijn herbegraven, na te zijn overgebracht uit Bolivia. Che is nl. net als ons in Bolivia in een hinderlaag gelopen. Ook vind je in Santa Clara de geblindeerde trein die dictator Batista met honderden soldaten op hun had afgestuurd.Op de weg terug naar het hotel vraagt Diana aan een taxichauffeur voor een ritje naar Remedios. Zijn prijs is goed dus we besluiten direct in zijn gammele Lada, vol met benzinedampen te stappen om ons naar het kleine plaatsje te laten brengen. Remedios zou net zo iets moeten zijn als Trinidad, waar we 4 dagen zijn geweest, maar dit valt toch wel een klein beetje tegen. Remedios is een leuk gehucht maar veel langer dan 3 uur heb je er niet nodig.
Terug in Santa Clara checken we onze mail en zoeken op internet naar een hotelletje in Havana, maar dat gaat niet zo makkelijk als je tenminste een normale prijs wilt betalen.
's Avonds eten we in het restaurant van het hotel op de 10e verdieping. De ober wordt het slachtoffer van el guerillero de las cuentas, oftewel de rekening guerillero (=Diana) die het direct in de gaten heeft als een ober probeert zijn zakgeld aan te vullen. Het is elke keer weer hetzelfde als we een rekening krijgen en het is vooral leuk om te zien hoe paniekerig ze reageren als ze gesnapt worden.
Woensdag gaan we eerst ons hotel in Havana boeken. Beetje boven het budget, maar vooruit je mag je zelf wel eens verwennen. Hierna zijn naar het treinstation gegaan om het toch nog maar eens te proberen. De trein naar Havana gaat helaas pas om half 4 dus dat wordt te laat. Als de bus vol blijkt te zijn kan het een alternatief zijn.
De rest van de dag slenteren we wat door de straten van Santa Clara, we zoeken het monument van de geblindeerde trein (el tren blindado) dat de plek markeert waar Che met 18 man een zwaar bewapende en gepantsterde trein met 350 man van dictator Batista versloeg, we wandelen nog wat door de winkelstraten en verbazen ons toch weer over de vreemd gevulde etalages. Er ligt een helm, een spijkerbroek, een borstel en een stekkerdoos. We maken er wat foto's van want dit is nog heel erg Cuba.
Aan het eind van de middag genieten we op een bankje in de zon van de drukte rondom het parque Vidal. Op de achtergrond zingt een gitarist wat Cubaanse levensliederen. Dit is een erg gezellig plein waar het steeds erg druk is met Cubanen i.p.v. alleen maar toeristen.'s Avonds eten we in een restaurant dat in een prachtig groot koloniaal pand is gevestigd. Hier ontdekken de eerste kerstverlichting. In dit restaurant hebben ze maar 1 menukaart. Deze gaat van tafel naar tafel zodat iedereen zijn beurt moet afwachten, ach overal is wel wat, maar de rekening is wel in 1 keer in orde en dat mag wel vermeld worden. Als we daarna nog een bakkie espresso nemen in onze favoriete koffieshop, komt daar ook een zwerver aan een tafeltje zitten. Deze zwerver stinkt zo enorm naar braaksel, diarree, en pies dat een medewerker van de koffieshop hem begint te sprayen met een wc-verfrisser. Omdat dit ook nog niet helpt wordt hem uiteindelijk vriendelijk doch dringend verzocht de koffieshop te verlaten. Wij besluiten even later maar hetzelfde te doen want de spuitbus had nog niet echt geholpen.
Donderdagochtend hebben we de wekker gezet want we mogen de bus naar Havana niet missen. Havana, waar we ruim 4 weken geleden onze trip naar Cuba ook zijn begonnen. We hebben nog 2 dagen in deze fantastische swingende stad.
De rit met de rijdende koelkast verloopt voorspoedig al doet de pieslucht uit de wc achter in de bus vermoeden dat er elk moment iets kan ontploffen. In Havana nemen we een taxi naar het mooie statige hotel Sevilla, waar we een ruime kamer krijgen toegewezen.
We gaan wat lunchen in Havana Vieja en genieten van de gezellige drukte en muziek op elke hoek van de straat. Heerlijk om hier nog 2 dagen te mogen zijn.
We merken wel dat het iets koeler is dan toen we hier een maand geleden begonnen; het koude seizoen zal dus echt wel aangebroken zijn. Koud is dan overigens wel betrekkelijk, want de temperatuur zal toch nog wel boven de 20 graden liggen.
We kiezen Hanoi voor ons avondeten (het restaurant). Behalve dat we hier voor het eerst een soort nasi eten, komt er weer een nieuw hoofdstuk bij het rekeningen verhaal. Dit keer maken ze het wel heel bont: we krijgen een rekening die zo'n 25% te hoog is en nadat we zeggen dat de rekening niet klopt, loopt de ober naar achteren en is 2 seconden later al terug met een volledig nieuwe en correcte rekening. Ze maken er blijkbaar gelijk 2, proberen het met de hoogste en als het niet lukt ligt de juiste al klaar. Komisch!
Zaterdag 21 november (Rene is vandaag jarig) lopen we over de Malecon van Havana Vieja naar Vedado. De Malecon is een 8 km. lang zeemuur en tijdens zware storm slaan de golven hard tegen en over deze muur. Tussen de muur en de 1e gebouwen ligt een 4-baans weg. Tijdens onze wandeling naar Vedado hadden we zo mooi de gelegenheid wat Amerikaanse sleeën te spotten. Vedado is een buitenwijk waar vooral hotels, restaurants en het uitgaansleven te vinden is, maar de belangrijkste historische sites zijn in Havana Vieja en Havana Centro.In Vedado drinken we wat bij hotel Nacional en daarmee volgen we in de voetsporen van Winston Churchill, Frank Sinatra, Lucky Luciano en Errol Flynn. Op de terugweg slaan we spontaan ergens af en zigzaggen terug naar het Capitolio. Dit gebouw is een kopie van het Capitool in Washington maar dan met veel meer detail. Hierna gaan we wat eten in Havana Vieja en daarna lopen we ook kriskras door deze wijk. Niet meer op zoek naar de highlights maar gewoon door straatjes waar je geen toeristen ziet. Aan het eind van de middag drinken we wat op een terrasje en het valt ook hier op hoeveel westerse (oude) mannen met een jonge Cubaanse op stap zijn. Het is een bekend probleem en ook zeker niet gewenst door de Cubaanse overheid maar er wordt niet veel tegen gedaan. Deze Cubaanse schonen zijn ook zeker niet verlegen en als man alleen heb je soms sneller een vrouw dan een biertje op tafel.
Het is zover: zondag 22 november, de onvermijdelijke terugvlucht naar Amsterdam, dus nemen we afscheid van Cuba. Het Cuba van muziek en dans, sigaar en suikerriet, Fidel en Che, Chevrolet en Buick, Escambray en Sierra Maestra, Viazul en Astro, maar vooral van het fantastische vriendelijke cubaanse volk!
