Myanmar 4

Na een taxirit van 50 minuten komen we aan bij de luchthaven van Heho. Een gemiddeld treinstation in een klein dorp in Nederland heeft meer faciliteiten, maar goed. We liepen naar de houten incheckbalie waarachter een medewerker van Bagan Air stond. Toen we vroegen waar en hoe we moesten inchecken kwam hij met het voorstel een vlucht eerder te nemen. Wij vonden het best en na nog een tweetal houten balies gepasseerd te zijn zaten we opeens al in de wachtruimte. Zo moet Schiphol er 100 jaar geleden ook hebben uitgezien. Op nog geen 50 meter van de landingsbaan zaten we te wachten op onze vlucht.
Strak op tijd kwam het 70 persoons propellorvliegtuig voorbij suizen. Een paar minuten later liepen we over de landingsbaan en zochten een plek in het vliegtuig. Je hebt hier geen toegewezen stoelnummers dus waar het vrij is ga je zitten. De vlucht verliep soepel en binnen een half uur waren we in Mandalay. We moesten zeker zolang wachten tot onze bagage er was en nog eens 2x zolang in een taxi om bij het hotel te komen. We waren net op tijd in het hotel om de laatste vrije kamer in te pikken net voor de neus van 2 duitsers.

Op onze eerste dag in Mandalay gaan we in alle vroegte naar de jetty waar we met de ferry naar Mingun zouden gaan. Helaas klopte onze reisbeschrijving niet en waren we een uur te vroeg. Toen we eiteindelijk om 09:00 uur vertrokken zaten ook Martha en Anna, de 2 spaanse dokters, aan boord. Ook zij waren na Inle deze kant opgekomen.
Na een uurtje dobberen bereikten we Mingun.
Grootste attractie hier is de nooit afgebouwde pagode. Het had de grootste van de wereld moeten worden maar nadat de regerend koning stierf is de pagode nooit afgebouwd. Ondanks dat is het een indrukwekkend bouwwerk.
Behalve deze kolos stonden er nog een aantal kleinere pagodes waaronder die op de kaft van de Lonely Planet staat. Ook hangt hier de op twee na grootste bell ter wereld.
Na de lunch ging de boot weer terug naar Mandalay waar wij gelijk doorgingen naar het paleis van Mandalay.
Dit paleis wordt omgeven door ruim 2 kilometer lange muren terwijl het koninklijke complex maar een klein gedeelte van het totale oppervlakte beslaat. Deze koninklijke gebouwen is ook het enige wat je hier als toerist mag bezoeken. Het was er vreemd genoeg erg stil, weinig toeristen, geen personeel of bewaking. De gebouwen lagen er mooi bij met hun goudgekleurde daken en donkerrode muren.
Na hier een uurtje rondgelopen te hebben besloten we naar Mandalay Hill te gaan. Hier wilden we van de zonsondergang genieten, maar het was nog een hele klim naar boven. De beklimming van deze heuvel nam uiteindelijk nog 1 uur in beslag. Nat bezweet kwamen we boven, want ook vandaag was het weer boven de 30 graden. We waren wel op tijd om te kunnen genieten van een dieprode zonsondergang.
Naar beneden ging een stuk vlotter en om 18:00 uur waren we bij het hotel.
's Avonds aten we, net als gisterenavond, bij Mann. Dit restaurant zou in nederland absoluut gesloten worden door de smaakpolitie maar het eten is er voortreffelijk. Vanavond aten we o.a. een portie loempia's voor 60 eurocent en dan krijg je 25 heerlijke loempia's voorgeschoteld met een voortreffelijk sausje erbij. Ook de sweet-and-sour chicken is om je vingers bij af te likken.
Hebben we ons vorig jaar verbaasd over de chinezen, dit jaar zijn het de italianen.
Deze Armani toeristen komen met veel branie deze lokale gelegenheden binnen en verwachten dat alles hen naar de zin wordt gemaakt. De hond van de baas liet echter precies weten hoe er over dit soort mensen gedacht wordt want hij piste naast hun tafel en liep weg alsof er niets aan de hand was.

De volgende dag hadden we een taxi geregeld. Geen blauwe mini-mazda maar een comfortabele Carina. Onze chauffeur leuk een beetje op een japanse kamikaze piloot uit een lachfilm. Stekels op z'n hoofd, dikke nek, 1.50 meter lang en erg goede ogen, want om door zijn brillenglazen te moeten kijken moet je wel héle goede ogen hebben. Belangrijkste was dat hij erg vriendelijk was en precies deed wat we hem vroegen.
Hij bracht ons eerst naar Amarapura en de U bein brug. De U bein brug is inderdaad zo mooi als men zegt. Vooral de lokale activiteit op deze brug maakt het interessant. Na hier een keer heen- en-weer gelopen te hebben gingen we naar het klooster van Amarapura om ook hier een lunch bij te wonen. Hoewel het klooster groter is en meer monniken huist dan dat in Bago, was het ritueel in Bago puurder. Daar was het alsof je stiekum stond mee te kijken bij de lunch, hier was het net of de leeuwen in een dierentuin hun dagelijkse portie biefstuk kregen en dan doel ik vooral op het gedrag van de toeschouwers en niet van de monniken.
We hebben het maar gelaten voor wat het was en zijn daarna doorgegaan naar Ava of eigenlijk Inwa zoals het tegenwoordig heet. Eerst met een veerbootje in 5 minuten de rivier over en daarna in een paardekar het complex rondgereden. De 2 kloosters waren de moeite waard: de ene om zijn prachtige gebeeldhouwde gevels, de andere om de teakhouten uitvoering.
Hierna gingen we voor de lunch naar het dorpje Sagaing vlakbij Sagaing Hill wat onze volgende stop zou zijn.
Het was een echt bamar lunch, veel groente, wat saus, rijst en een kip curry. Het smaakte voortreffelijk.
Na deze uitgebreide lunch gingen we door naar Sagaing Hill. We beklommen deze heuvel niet, zoals gisteren, te voet maar werden door onze taxichauffeur omhoog gereden; wat een luxe vakantie.
Vanaf de top van Sagaing Hill zie je dat deze heuvel vol ligt met stupa's en pagode's.
Na er hier een paar van bezocht te hebben was het tijd om ons op te maken voor de zonsondergang bij de U bein brug.
Na een keer over de brug geslenterd te zijn vonden we de ideale plek. Hier hebben we gewacht tot de zon in het water zakte.
's Avonds hebben we weer gegeten in onze stamkroeg waarna we nog even de weblog hebben bijgewerkt. Omdat we de volgende ochtend alweer vroeg weg moesten met de boot naar Bagan hebben we alvast de tassen ingepakt en de wekker gezet.

De volgende ochtend werden we gewekt door de telefoon; de taxi was er al. Ik had de wekker verkeerd gezet...................... snel aangekleed, spullen gepakt en naar de boot. Op de boot werd je ingecheckt en kreeg je je stoelen aangewezen. Het zijn een soort vliegtuigstoelen. Op het bovendek staan luie stoelen van bamboe maar die waren allemaal al bezet.
De boot vertrekt een half uur te laat voor een tocht van 9,5 uur.
Op de boot was een soort restaurantje waar je wat kon eten en drinken. Prijzen in dollars en dat waren we niet gewend.
De boottocht was niet zo heel bijzonder of het moet bij de tussenstops zijn geweest waar mensen tot hun middel in het water staan om een paar banaantjes te verkopen aan de reizigers. Voor de rest slingerde de boot zich over de meanderende Ayeryarwadi rivier.
Naarmate we dichter bij Bagan kwamen werd de lucht donkerder en een half uur voor aankomst regende het zelfs op deze, volgens de LP, droogste plek van Myanmar. Snel met de taxi naar ons hotel en weer ingecheckt, hopen dat het morgen droog is.