Madagascar 2012 weergeven op een grotere kaart
Maandag 15 oktober
De herfstvakantie was weer begonnen en dat leverde ons een volle trein op; tot Amerfoort moesten we staan. Op Schiphol aangekomen kwamen we erachter dat de recessie nog lang niet hard genoeg heeft toegeslagen; nog nooit hebben we zo’n lange rij voor de security-check gezien. Gelukkig waren wij op tijd, dus geen zweetvlekken omdat we onze vlucht zouden missen.
Dit was onze eerste keer met Air-France dus we hadden onze review-formulieren al in de aanslag. We vertrokken mooi op tijd en de piloot riep in z’n beste ‘allo-allo’ Engels dat we met 55 minuten in Parijs zouden zijn. Ondanks zo’n speed-flight kregen we toch een drankje met nootjes geserveerd; plusje!
Ook op de Charles de Gaulle airport is alles goed geregeld. Via de rolband naar de shuttle-trein en in een paar minuten stonden we in het Ibis-hotel. Snel ingecheckt en de spullen op de kamer (eigenlijk meer een hok) gegooid. Vanuit de kamer zagen we vliegtuigen opstijgen; dat is weer eens wat anders dan zeezicht.
Daarna gingen we in omgekeerde volgorde terug naar de luchthaven om daar wat te drinken, maar dat viel tegen want er was geen bar of restaurant te vinden. Dan maar weer terug naar het hotel en daar in de bar gaan zitten met een biertje en wat pinda's.
's-Avonds in het restaurant van het hotel gegeten waarna we naar de kamer zijn gegaan. Morgen op tijd ontbijten en dan op naar Madagascar.
Dinsdag 16 oktober
Om 07:30 uur stonden we alweer naast het bed. Even snel douchen en vervolgens naar het ontbijtbuffet. Dat heerlijke Franse ontbijtje ging er wel in.
Tegen negenen sprongen we bepakt en bezakt in de airport-shuttle, op weg naar pier 2F. Onderweg zagen we dat we onze bagage bij check-in balie 10 konden droppen en ook dat ging allemaal erg soepel. Daarna snel richting gate L34, maar daar leek toch een hobbeltje op de weg te komen. Voor de paspoort controle stond een rij die kon concureren met de rij waar we gisteren op Schiphol in stonden. Gelukkig kozen we dit keer de juiste rij (in tegenstelling tot wat we meestal bij AH doen) en dan snel door naar de security-check. Hier geen rijen, maar we moesten ons wel half uitkleden om zonder piep door het poortje te komen. Om 09:45 uur stonden we aan de gate; een kwartiertje voordat ze zouden beginnen met boarden.
Toen we onze plekken hadden ingenomen, vertelde de captain dat de vluchttijd 9:25 uur zou bedragen en dat viel ons een uurtje mee. Helaas raakten we dit uurtje al wachtend in het vliegtuig weer kwijt omdat die zelfde captain het nodig vond om 325 passagiers te laten wachten op een paar passagiers die niet op tijd waren opgestaan vanochtend. Laten we ons maar niet druk maken, dat is slecht voor de bloeddruk.
De service aan boord was belabberd. Kort na het opstijgen werd er een warme lunch geserveerd en vlak voor het dalen een koude hap, de tussenliggende 7 uur moest je zelf maar je drankjes gaan halen. Het gaat niet zo goed met Air France, dus ze moeten blijkbaar wat aan de kosten doen. Het was wel heel toepasselijk dat ze Madagascar 3 in het film-assortiment hadden gestopt; dat maakte weer wat goed.
Met dank aan de uitslapers landden we dus een half uurtje later dan verwacht op Ivato airport, waar we vervolgens drie kwartier in de rij konden gaan staan, in afwachting van ons visum. Daarna nog drie kwartier wachten op onze bagage en om tegen middernacht gingen we op zoek naar ons vervoer. In de aankomsthal zagen we uiteindelijk een bordje met de naam van ons hotel: Sakamanga. Samen met de man die dit bordje vast hield zijn we op weg gegaan naar ons hotel in Antananarivo,
Bij het hotel aangekomen haalden we onze bagage uit de kofferbak en liepen naar het hotel, maar de chauffer wilde toch eerst nog even afrekenen. Wij in ons beste Frans vertellen dat dit allemaal al betaald is door onze reisorganisatie, maar daar dacht hij anders over. Een hele discussie verder en een lang verhaal kort gemaakt, kwam het erop neer dat deze grapjas niet door Mora-travel was gestuurd maar dat hij gewoon een bordje met de naam van ons hotel bij zich had.............
We hebben de chauffeur geadviseerd dat hij z'n geld maar bij onze reisagent moest gaan halen en hoewel hij dat niet het gewenste antwoord vond, zijn wij ruim na enen naar ons bed op zoek gegaan in de wetenschap dat we morgenochtend om 06:15 weer zouden worden opgepikt om naar het taxi-brousse station te gaan.
Woensdag 17 oktober
Na een nachrust van amper 4 uur, waarvan het eerste uur nog verpest werd door een overdosis adrenaline, zaten we om 05:45 uur weer fris en fruitig aan het ontbijt. Snel wat naar binnen werken, want om 06:15 uur zou onze chaperonne ons naar het station brengen.
Dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn, want toen Diana om 06:45 uur de receptionist maar eens met de reisagent liet bellen bleek dat zij een heel ander programma voor ogen had. Nadat de vebinding opeens werd verbroken, werd even later al weer even plots teruggebld met de melding dat onze chauffeur onderweg was. Dat begrepen we niet helmaal want vandaag hadden we nog geen chauffeur nodig, maar we zouden zometeen wel even om uitleg vragen.
Een uur later dan verwacht kwam onze reisagent vrolijk binnen lopen met de melding dat de auto met chauffeur klaar stond. Hoewel we nog even probeerden uit te leggen dat we vandaag met de taxi-brousse naar Ambositra zouden gaan en pas overmorgen voor het eerst met de auto met chauffeur zouden reizen, gaven we ons al snel over omdat het met de beperkte nachtrust die wij hadden gekregen waarschijnlijk beter in een ruime auto zit dan opgepropt in een taxi-brousse. Dat avontuur gaan we (als het goed is) aan het eind van onze vakantie nog meemaken. Dat was trouwens niet de enige wijziging op ons programma: de lieverd vertelde ook nog doodleuk dat de treinrit van Sahambavy naar Manakara niet door zou gaan omdat de trein 'mechnical problems' heeft. Op onze vraag of dat zaterdag niet verholpen zou zijn, kon hij geen zinnig antwoord geven. Het zou wel verdomd jammer zijn!
De rit verliep voorspoedig en onderweg waren we best blij dat we op dat moment niet in de taxi-brousse zaten te zweten. De omgeving was schitterend, waarbij vooral de rode grond opvalt (ze noemen Madagascar natuurlijk niet voor niets het 'Rode Eiland'), maar ook de bergen om ons heen mochten er wezen. Enig minpuntje zijn de vele plekken met verschroeide aarde als gevolg van de houtskool-industrie en de vraag naar meer landbouwgrond.
Na een korte lunch-stop in Antsirabe arriveerden we uiteindelijk om 14:00 uur in Ambositra waar we een 4-persoonskamer betrekken in Hotel L'Artisan.
's-Middags verkennen we Ambositra en we stellen vast dat er vrijwel geen blanken te bekennen zijn. We merken vooral aan de grappige reacties van de kinderen dat ze niet veel vazaha's gewend zijn. We doen vandaag niet zoveel meer en komen wat bij van de razende start van onze vakantie. Morgen gaan we de omgeving maar eens in.
Donderdag 18 oktober
Vandaag hebben we ons slaaptekort van gisteren een beetje ingehaald en om 08:00 uur zaten we te smullen van een authentiek Mallagasisch stokbroodje (?).
Na het ontbijt kwam Jean, onze chauffeur, een beetje zenuwachtig naar ons toe en vroeg of we misschien toch naar Antoetra wilden om dan een wandeling te maken naar de dorpjes in de omgeving. Dat doen alle toeristen en z'n 'baas' had hem dat zo ongeveer ook opgedragen. Wij hebben hem gerust gesteld dat hij niet hoefde te vrezen voor z'n baan en dat wij over het algemeen net iets anders proberen te doen dan de andere toeristen.
Niet veel later gaan we terug naar ons hotel waar alweer een dans/zang uitvoering wordt gegeven en dat terwijl wij toch altijd hotels zonder entertainment uitzoeken.
's-Middag maken we dan toch maar gebruik van onze chauffeur en laten ons naar het plaatsje Sandrandahy brengen. Volgens de boeken is het plaatsje niet echt de moeite, maar de rit er naar toe wel. Met drie kwartier zijn we in dit door god verlaten dorp en de rit heeft ons een beetje teleurgesteld. Natuurlijk waren er een paar mooie vergezichten, maar vooral de vele platgebrandde stukken natuur zijn shockerend. Ze hebben hier blijkbaar niet in de gaten dat ze hun eigen wereld en toekomst aan het vernielen zijn.
Terug in Ambositra gaan we de pinautomaat maar eens proberen en dat gaat boven verwachting makkelijk. Met een dik pak geld gaan we weer terug naar het hotel om de ariary's op te bergen.
We kunnen dan de verleiding niet langer weerstaan en trekken een zak drop open. Dit blijkt even later niet zo'n verstandige keus te zijn geweest als Diana een kroon in de hand heeft. Gelijk maar even een mailtje naar de tandarts sturen.
We hadden inmiddels ook een mail van Monique van Mora-Travel waarin ook zij aangaf dat de trein die ons naar Manakara moet brengen al een tijdje buiten gebruik is en dat het er toch naar uitziet dat we iets anders moeten bedenken. Wanneer we 's-avonds nog even met Jean praten, wordt dit ook nog eens bevestigd door een collega-chauffeur.
Tijdens het eten zoeken we in de Lonely Planet en de Trotter naar alternatieven, maar we worden beperkt door de rest van het programma. Uiteindelijk lukt het ons om een aangepast programma te bedenken en nu maar hopen dat deze wijzigingen nog kunnen worden doorgevoerd. We gaan dit morgenvroeg aan Jean voorleggen.
Vrijdag 19 oktober
Vandaag lieten we Ambositra achter ons en gingen op weg naar Sahambavy. Dus niet naar Fianarantsoa zoals in ons programma staat. Het Lac hotel in Sahambavy was dan wel onze eerste keus, maar dat was toen we nog dachten dat we met de trein naar Manakara zouden gaan; het treinstation ligt nl. tegenover dit hotel. Nu we niet met de trein kunnen hadden we net zo goed (of misschien beter) in Fianarantsoa kunnen slapen, maar goed laten we ons daar maar niet druk om maken (bloeddruk!).
Onderweg maken we een paar fotostops. Bij één daarvan staat een aantal kinderen waarvan we een paar banaantjes kopen. Diana geeft de kinderen ook nog wat potloden; zo komen we daar ook nog eens vanaf. We moeten vandaag voor het eerst stoppen bij één van de vele politiecontroles. Gelukkig zijn alle papieren in orde en mogen we doorrijden.
Ongeveer 25 km voor Fianarantsoa stoppen we nog even in het plaatsje Ambohimahasoa om een colaatje te scoren. In dit dorp zien we ook de televisieploeg van TF1 weer rijden die ook al bij ons in het hotel in Ambositra zat; er zal tóch wel wat te zien zijn in Madagascar.
We geven de laatste slokken cola aan de kinderen die zich inmiddels om ons heen hebben verzameld en geven hen ook wat potloden. Voor vandaag zijn we los.
Even later worden we staande gehouden door de Gendarmerie; ze moeten ons wel hebben vandaag, maar opnieuw is alles in orde.
Tegen 12:30 uur slaan we op de RN7 links af naar Sahambavy. Het is nu nog maar 15 km, maar wel 15 erg lastige kilometers. Er is niet veel asfalt meer te vinden voor onze chauffeur en we hangen het overgrote deel van de 15 kilometers met onze rechterschouder tegen het raam.
We lopen eerst door de theefabriek. Hier vinden de eerste handelingen met de net geplukte thee plaats. Helaas kunnen ze oms niets laten zien, want de stroomvoorziening heeft het begeven. Dat maakt ons niet zoveel uit, want wij zijn veel meer geinteresseerd in de theeplantage en de mensen die er aan het werk zijn. Omdat er elke dag op een ander deel van de plantage geplukt wordt, moeten we eerst op zoek naar de plukkers. Gelukkig zijn we met de auto, want anders hadden we dat niet gered voor zonsondergang; wat een uitgestrekte hellingen met thee!
Bij de theeplukkers aangekomen stappen we uit de auto en zeggen tegen Jean dat we even wat gaan rondlopen. Al snel is er wat contact met de plukkers, maar communiceren zit er niet in; de taalbarriere is te dik. Wanneer Diana pepermuntjes begint uit uit te delen wordt het al snel een dolle boel. De 'bonbons' vinden gretig aftrek. Even later rijden we naar de andere kant van dit deel van de plantage en daar lopen we ook nog een klein stukje de plantage in richting de plukkers. Je voelt je erg nietig wanneer je op zo'n uitgestrekte vlakte met theeplantjes staat.Wanneer we geen pepermuntjes en waterflesjes meer hebben gaan we terug naar het hotel. Hier laten we Jean even bellen met het kantoor in Tana. We leggen hem uit hoe wij denken dat een aangepast programma eruit zou kunnen zien en hij overlegt dit met hen. Even later zegt hij dat ze om 17:00 uur terug bellen. Wij gaan de rest van de middag maar met een boekje in de tuin aan het meer zitten: het is een straf!
Tegen vijfen zoeken we een plekje in de buurt van de receptie zodat we in de buurt zijn wanneer de telefoon gaat. Uiteindelijk besluiten we om 17:30 uur maar om zelf te bellen, maar dat is hier wat ingewikkelder dan het lijkt. Jean belt dus met het kantoor en vraagt ze terug te bellen op het telefoonnummer van het Lac hotel. Dat duurt 10 minuten, maar als Jean dan weer iemand aan de lijn heeft wordt het gesprek al snel weer afgebroken. Vervolgens ging Jean op zoek naar mobiel dat een abonnement heeft bij Orange, want hij heeft een abonnement bij Telmar en blijkbaar kunnen geen telefoongesprekken tussen de twee providers plaatsvinden. Uiteindelijk kan Jean de telefoon van de kok lenen en belt daarop met het kantoor in Tana. Na een minuten lang durend gesprek is de uitkomst datr we morgen naar Soatanana gaan maar dat er nog niets is uitgezocht voor het verblijf in Andringitra Natioal Parc. De rest horen we morgen in Soatanana waar Jean weer bereik heeft met Telmar.
Voor de meeschrijvers die de draad inmiddels wel kwijt zijn: we gaan morgen naar Soatanana in plaats van Manakara. Van daar gaan we naar Ranomafana en vervolgens pakken we ons schema weer op. Wat we volgend weekend zullen doen zal waarschijnlijk morgen duidelijk worden.
Ook het eten in dit hotel is van goede kwaliteit. Na de keuken van Ethiopie maakten we ons een beetje zorgen om het eten in Madagascar, maar dat is geheel ten onrechte geweest. Diana kiest vanavond bijvoorbeeld voor een menu d'enfant dat bestaat uit een doorgebakken tartaartje, een paar patatjes en wat groenten. Als toetje krijgt ze crepes!
Zaterdag 20 oktober
Na het ontbijt te hebben genoten in het restaurant van het Lac hotel, pakten we onze zakken en liepen naar de Landcruiser. Jean was de bak nog aan het wassen, dus het werd iets later maar wel in een blinkende auto.
Om 08:15 uur gaan we dan richting Fianar. Ook hier zien we onderweg weer de provisorisch gemaakte karretjes met piepkleine wieltjes waar een enorme lading hande op wordt gegooid. Bergop moeten ze wel met 4 man duwen, maar bergraf springen ze allemaal op de kar en gaan met een noodvaart naar beneden terwijl met een stukje hout wordt geprobeerd de voorwieltjes te sturen: levensgevaarlijk!
Na een klein uurtje parkeerde Jean de auto achter het Soratel hotel. We hadden gelezen dat daar gratis wifi beschikbaar was. Helaes pindakaas (verkrijgbaar bij de Aldi) dat ging dus niet door. Wij de straat op, op zoek naar een cybercafe. Een paar straten verderop vonden we die, maar dat was geen succes;de verbinding was zo traag als.......
Dan nog maar even een bezoekje brengen aan de markt van Fianar. Helaas waren we hier gisteren niet, want dat is dé marktdag, maar ook vandaag zou er nog wel wat moeten zijn. We parkeerden de auto bij het Zomatel hotel (de oplettende volger zal gelijk zien dat dit het hotel is waar we eigenlijk vannacht zouden slapen) en gingen de naast gelegen markt.
Ondanks dat het niet de echte markt-dag is, vermaken we ons prima. Als je niet beter zou weten zou je denken dat dit een volledige markt is.
We lopen nog wat rond, delen hier en daar wat plaatjes uit aan kinderen (hoewel de volwassenen ze ook wel willen hebben) en gaan vervolgens naar het Zomatel om nog wat te drinken voordat we op weg gaan naar Soatanana. Wanneer we daar zitten komen we tot de ontdekking dat ze daar flitsend snel wifi beschikbaar hebben. Eerst dus maar even wat foto's op de blog geplaatst.
Net na twaalven vertrekken we dan richting Soatanana. We kopen in Fianar nog even een paar stokbroodjes en verlaten de stad dan aan de westzijde.
Jean rijdt het dorpje van 500 inwoners binnen, maar nu nog even op zoek naar onze slaapplaats. Onderweg spreken we toevallig Mme. Veronique aan en zij blijkt van onze komst op de hoogte te zijn. Ze stapt in de auto en wijst ons de weg naar het huis van de president van het dorp. Ja, je leest het goed de president van het dorp, maar met minder doen wij geen zaken.
Jean wil de president even spreken want met hem zou onze slaapplaats geregeld zijn. De president komt even snel uit een huwelijks-aftrap en vertelt doodleuk dat hij nergens vanaf weet. Jean weer bellen met Tana, hij zal even later teruggebeld worden, wordt inderdaad teruggebeld met de opmerking dat men vergeten is de president te bellen, gaan ze alsnog doen ze bellen gauw terug, hij wordt weer terug gebeld, ........jullie kennen het ritueel nog. Voorlopig geen nieuws.
Op dat moment komt het bruidspaar met gevolg de presidentswoning uit, om op weg te gaan naar het stadhuis voor de ceremonie. Mme Veronique vraagt ons of we het leuk vinden om mee te gaan en dat laten we ons geen tweede keer vragen. Wij lopen dus achter de grotendeels in het wit geklede stoet aan. Inmiddels heeft Mm. Veronique gebeld met Dominique of hij het niet leuk vindt om een paar toeristen te ontmoeten en even later staan we handen te schudden met Dominique. Dominique blijkt een oud-leerling van Mm. Veronique te zijn die zelf Franse les geeft op de school in Soatanana. Dominique studeert inmiddels Engels op de universiteit van Tamatave en kan dus mooi als tolk fungeren.
De tocht naar het stadhuis duurt ongeveer een half uurtje en gaat door de stad, langs de kerk, tussen de schoolgebouwen door. Daar aangekomen blijkt dat wij toch een ander beeld hadden gevormd van een stadhuis, zelfs in Madagascar. Een gemiddeld clubuis in Apeldoorn is sfeervoller en ziet er beter uit, zelfs nadat de gemeentelijke subsidiekraan is dicht gedraaid,
Na de dienst lopen we terug naar het huis van de president en leggen onze spullen in een bijgebouwtje van zijn huis. Je merkt dat het uiteindelijk toch goed is gekomen dankzij wat heen-en-weer gebel.
Denk nu niet dat dit bijgebouwtje superdeluxe zal zijn, want met een paar tralies in de ramen zou het een redelijke gevangenis zijn.
Er wordt ons gevraagd wat we willen eten en we gaan op safe door te kiezen voor een vegetarische rijst en/of spaghetti. We hebben inmiddels wel trek en hier kan bovendien niet veel mis mee gaan. Toch duurt het nog een uurtje om dit eenvoudige maal op tafel te zetten, maar gelukkig smaakt het wel lekker.
Na de gesprekken met Dominique zijn we inmiddels wel tot de ontdekking gekomen dat we hier in een soort Jehova-achtige commune terecht zijn gekomen, maar het mag de pret niet drukken. Ons bed wordt opgemaakt en we krijgen een emmer als toilet.
Rond 21:00 uur leggen we ons op de met stro gevulde matros en onder het genot van het geluid van de gezangen dat van buiten komt proberen we de slaap te vatten.
Zondag 21 oktober
We hadden redelijk geslapen op de met stro gevulde matrassen, hoewel Rob de laatste uren niet meer wist hoe hij moest liggen; dit type matras gaat het thuis toch niet worden.
De grote dag was uiteindelijk aangebroken; op de dag des Heeren gaan wij een mis van deze commune meemaken. Rond 08:00 stonde we klaar om op pad te gaan. Wij dachten dat we naar de kerk zouden gaan, maar Mme. Veronique nam ons mee op een rondje door het dorp met heeeeeeeel veel handen schudden; het leek erop dat ze ons met alle 523 inwoners wilde laten kennismaken. Nadat deze kennismaking met het dorp erop zat, gingen we op weg naar het huis van de president omdat daar de processie zou starten. Langzaam aan loopt de vlakte voor zijn huis steeds voller en de liederen klinken luid tussen de muren.
Als om 09:15 uur eindelijk de president het er ook naar heeft, gaat de stoet op gang. Enkele honderden, in wit geklede mensen lopen luid zingend door de straten van Soatanana naar de kerk. Wij lopen ergens midden tussen de menigte en zijn goed te herkennen aan onze niet-witte kleding. Het is zo'n 400 meter lopen naar de kerk en zelfs zo vroeg in de morgen is de hitte niet te harden; onze shirtjes worden er niet frisser op.Bij de kerk aangekomen gaat de meute naar binnen en ieder zoekt zijn plek; de volwassenen zitten beneden, terwijl de jongens links-boven zitten en de meisjes rechts-boven. Wij zitten, samen met nog een vijftal toeristen dat vanochtend hier heen is komen rijden, midden boven op de VIP-tribune en hebben duidelijk de beste plekken.
Net na elfen is de mis afgelopen en gaat we met z'n allen weer terug naar het huis van de president. De laatste stop is bij het heilige huis, waar de president ons weer probeert over te halen om te blijven lunchen. Wij hebben, op aangeven van onze chauffer, verteld dat we niet later dan 12:00 uur weg willen dus die lunch houden we tegoed.
Als laatste worden we uitgenodigd om onze voeten te laten wassen. Dit is een goed gebruik bij gasten van de commune. Er wordt ons verteld dat dit voor het eerst door Jezus bij Petrus werd gedaan toen Petrus bij hem een happie kwam eten. Toen Petrus destijds vroeg waar Jezus mee bezig was zij hij dat hij dit bij al zijn gasten deed om zo een deel van hem te worden. Petrus schijnt toen nog gezegd te hebben dat hij net gedoucht had, maar dat z'n voeten nog wel een keer gewassen mochten worden en zo is een gewoonte geboren. Dit verhaal kende Rob natuurlijk wel, maar hij gaat ook elke week langs de kerk.
Vlak voor twaalven geeft Jean gas en stuiven we het terrein van de president weer af op weg naar Fianar. We hebben afscheid genomen van iedereen die daar zo goed voor ons is geweest en waren graag gebleven, maar ons schema liet dat niet toe................
Mme. Veronique begeleidt ons nog tot de rand van het dorp en met drie vette kussen nemen we ook van haar afscheid. Ondanks de basic omstandigheden hadden we dit nooit willen missen.
De terug is net zo hobbelig als de heenweg al zijn we wel een kwartierje sneller in Fianar. Daar zet Jean ons bij het Zomatel hotel af zodat wij weer on-line kunnen en bovendien een vette hap bestellen. Na een uurtje pikt hij ons weer op en gaan we richting Ranomafana. Onderweg zie we geleidelijk de natuur om ons heen veranderen. De begroeing wordt dichter en het lijk hier wat op een regenwoud zoals het vroeger overal op het eiland bestond.
We krijgen bij hotel Chez Cristo weer een schattig Centerparcs huisje toegewezen, maar de grote 'trekker' is hier het terras dat uikijkt op het omringende woud en de Namorona rivier. Morgen gaan we het Nationaal Park Ranomafana bezoeken waar we hopen voor het eerst oog-in-oog komen te staan met een lemur.
Daarvoor moeten we wel weer vroeg op pad, want de beestjes zijn van nature erg lui en blijven niet de hele ochtend op de toeristen wachten.
Maandag 22 oktober
Vandaag al weer om 06:30 uur naast ons kribbetje omdat we vroeg in Nationaal Park Ranomafana wilden zijn. De beessies houden ook niet van de warmte dus je moet er vroeg bij zijn. Even snel een ontbijtje en dan met Jean weer op weg. Het park ligt op een kwartiertje rijden van ons hotel en onderweg pikken we onze gids op. Een gids is verplicht gesteld in dit park en de 25 euro die dit kost is een enorme aanslag op ons dagelijkse budget.
Bij de ingang van het park moeten nog wat formaliteiten geregeld worden, maar na betaling van het eerder genoemde bedrag, gaan we dan op pad.
Het park is beroemd om de Golden Bamboo Lemur en daar gaan we dus zeker naar op zoek. Met een beetje geluk vinden we onderweg ook nog wat andere exemplaren van de lemur-familie.Wat het weer betreft zitten we vanmdaag goed want het is zonnig en normaal gesproken heb je hier jaarlijks 300 regendagen.
We zijn er al snel achter dat de gids z'n geld makkelijk verdient. Hij leidt ons over de makkelijke paden en laat het speurwerk over aan de Animal-spotters. Deze jongens lopen vooruit op zoek naar de lemuren en bellen de gids wanneer ze iets gevonden hebben.
Dan komt Diana er achter dat lemuren vinden één ding is, maar een goede foto ervan maken een ander ding. De beesten zitten op minimaal vijf meter hoogte, deels verdekt achter de bladeren waarbij schaduw en zonlicht het beeld beinvloeden. Tel daarbij op dat we net tientallen meters door onbegaanbaar regenwoud hebben moeten klimmen en je hebt de ideale situatie voor een bewogen foto en een hoge bloeddruk voor de fotograaf. Uiteindelijk lukt het toch om een paar acceptabele foto's van de GBL te maken en dan gaan we er weer snel vandoor, de rest van de toeristen achter ons latend.
We gaan verder door dit jonge regenwoud en niet veel later gaan er weer wat signalen heen-en-weer; er is weer wat gespot. Het blijkt de Sportive Lemur te zijn. Dit nachtbeestje zou zich verderop schuil houden in een holte in een boom. Wij weer achter de spotter aan tussen struiken en bomen door, halsbrekende toeren uithalend om uiteindelijk op 6 meter hoogte in een boomholte een pluisje te onderscheiden; that's it! Het is een nachtdier, dus het slaapt overdag en de kans is klein dat het voor óns een dansje zal maken. Fotootje gemaakt en weer glijdend terug naar het hoofdpad waar de gids netjes staat te wachten. Wat een wereldbaan.
Daarna maken we nog een uitstapje voor een paar Red Belly Lemuren en zien nog een tweetal Brown Lemuren, maar beide soorten zijn erg moeilijk in beeld te krijgen.
het laatste belletje van de spotter gaat over een paar zwart-wit gevlekte lemuren die zijn gespot. Opnieuwe glibberen we het regenwoud in en vinden het viertal dat relatief laag in de bamboe hangt. Het is vandaag erg warm en je ziet dat ze al behoorlijk sloom zijn. We kijken even toe hoe deze lemuren elkaar aan het vlooien zijn en zien ze af en toe met hun vertederende, bolle oogjes onze kant op kijken. Na weer de nodige foto's te hebben gemaakt, gaan we terug naar onze gids. We zien er steeds gehavender uit na de regenwoud-bezoekjes en als we niet uitkijken krijgen we een nekhernia van het omhoog turen..
De score voor vandaag is erg goed, want normaal gesproken heb je meer tijd nodig om alle dieren te vinden die wij hebben gezien, volgens de gids. Daarop gaan we terug naar de entree van het park, waar Jean op ons staat te wachten. We zijn uiteindelijk bijna vijf uur onderweg geweest en de hitte heeft ons ook niet ongemoeid gelaten als je naar de vlekken op onze t-shirts kijkt.
Om twee uur nemen we plaats op een bankje in de schaduw bij het hotel en bewegen de rest van de middag zo min mogelijk. Het is te warm om veel meer te doen dan een bladzijde van de NG Magazine omslaan of een Droptopper uit de zak te halen. Pas tegen vijfen komen we weer een beetje in beweging en dan voornamelijk om de hoeveelheid vocht weer op peil te brengen.
's-Avonds eten we weer in het restaurant en deze avond gebeurt wat de eigenaresse gisteren al voorspelde: geen electriciteit na 17:00 uur. Daar zaten we dan in het pikdonker. Snel werden de kaarsen aangestoken en even later was het restaurant verlicht door een tiental kaarsen en dat was een enorme vooruitgang in vergelijking met de 100 watt spaarlampen die hier normaal gesproken de keet verlichten. Een romantisch diner bij kaarslicht, wat wil je nog meer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten