Om 11:30 uur vertrekken we weer naar het busstation van Viazul voor de rit naar de zuidkant van Cuba. Bij Viazul hetzelfde verhaal, bagage netjes ingecheckt en op tijd vertrokken met 2 chauffeurs aan boord. Enige aanmerking zou kunnen zijn dat de chauffeurs tíjdens het rijden van plek verwisselen, maar het gaat wel goed.
Binnen de 4 uur die voor deze rit staat, arriveren we in Cienfuegos en omdat het geplande hotel te duur is (we blijven backpackers hè) zijn we maar weer in een vlakbij gelegen casa particular getrokken waar we dit keer een eigen huisje hadden, maar helaas nog niet onder de zon want ook hier is het zwaar bewolkt en door de regen die deze middag was gevallen stonden de wegen blank en moeten we soms door enkelhoog water baden.'s Avonds gaan we met de paard en wagen taxi naar de stad om een hapje te eten. We gaan uiteindelijk binnen bij een lokale gelegenheid waar de gerechten in de peso nacional zijn geprijsd. Deze peso is de munteenheid waar de lokale cubaan alles mee betaalt, terwijl wij met de convertible (CUC) moeten betalen en om even te verduidelijken hoe de verhouding ligt: er gaan 25 pesos in één CUC.
Het kost in zo'n restaurant dan echt helemaal niets; een karbonade, een cordon-bleu achtige verschijning, wat rijst, een komkommersalade, sapje en een biertje voor maar liefst 3 euro en dat is dan inclusief de fooi. Zo kunnen we het wel even volhouden.
Terug naar de casa nemen we een fietstaxi en bij ons huis aangekomen nemen we nog even een drankje bij de overbuurman. Dan gaan we naar bed en hopen dat het weer morgen beter is zodat we het koloniale centrum van Cienfuegos kunnen gaan ontdekken.
De weergoden lijken ons gunstig gezind vandaag, want de lucht is weer fantastisch blauw gekleurd. We eten ons ontbijtje bij de dame des huizes en gaan dan eerst even naar Punta Gorda, de uiterste punt van Cienfuegos, om daar de baai van Cienfuegos te bewonderen. De palmen komen met dit weer in ieder geval beter tot hun recht en het water waar we gisteren tot aan de enkels in stonden is magischerwijs verdwenen.
Na even uitgewaaid te zijn op de Punta lopen we naar het centrum van Cienfuegos. Deze middelgrote stad heeft een mooi koloniaal hart waar veel kleurrijke huizen in goede staat verkeren. Natuurlijk is er ook nog veel te restaureren maar nu de geldkraan van Unesco opengaat zal dat wel goedkomen.
We lopen naar het parque José Marti en nadat we dit statige plein hebben bewonderd en vastgelegd nemen we een bakkie Cubaanse koffie. Zonder het in de gaten te hebben maakt een oud Cubaans mannetje een karikatuur tekening van Diana en die moeten jullie echt zien wanneer we weer thuis zijn.
Na de koffie halen we de bustickets voor de trip naar Trinidad. We hebben besloten het programma iets te wijzigen. Omdat het duiken bij Rancho Luna vanwege de vele wind erg onzeker is gaan we vanuit Trinidad wat proberen te regelen, maar of dat duiken wordt weten we nog niet maar vandaar uit zijn er veel mogelijkheden voor dagtochten.
In de namiddag nemen we plaats op een terrasje vlakbij onze casa, met uitzicht op de baai van Cienfuegos en blijven daar net zolang tot de zon ondergaat.´s Avonds nog maar eens naar het lokale restaurant waar we gisteravond ook waren. We vinden het inmiddels al heel normaal dat de helft van wat er op de kaart staat er niet is. Een gemiddelde bestelling opnemen gaat in de restaurants in Cuba als volgt:
Diana: doe mij maar jugo de pina
Ober: sorry hebben wij niet
Diana: doe mij maar jugo de naranja
Ober: sorry hebben wij ook niet
Diana: doe dan maar naranja
Ober: maar wij hebben wel cola
Rob: doe mij dan maar een cervesa bruja
Ober: sorry hebben wij niet
Rob: doe dan maar weer een cervesa polar
Ober: no problema
Diana: doe maar witte rijst bij de kip
Ober: sorry geen witte rijst
Diana: doe dan maar van die lokale rijst
Ober: oké
Rob: doe er ook maar een koolsalade bij
Ober: de koolsalade is op maar we hebben wel komkommersalade
Rob: oké doe maar
De Hanos in Cuba heeft zijn zaakjes nog niet helemaal voor elkaar maar alles went en ondanks alles smaakt het steeds prima. Na het eten nog een bakkie Cubaanse koffie bij cafe Palantino en vervolgens wandelen we de 2,5 km over de boulevard naar onze casa. Het was een prachtige dag.
De bus naar Trinidad zou vandaag pas om 12:40 uur vertrekken, dus hadden we 's ochtends nog wat tijd om door de straatjes van Cienfuegos te slenteren, even de mail te checken en nog een paar van die lekkere kopjes koffie achterover te slaan.
De bus vertrok met een 10-tal minuutjes vertraging maar toch arriveerden we mooi op tijd in Trinidad. Helaas zat ons 1e keus casa vol, maar iets verderop vonden we een goed alternatief.
Trinidad is weer een stuk kleiner dan Cienfuegos en het doet hier allemaal nog wat authentieker aan met z'n keien-straatjes. Door het stralende weer doen de felle kleuren op de mooie koloniale gevels pijn aan de ogen.We informeren naar de mogelijkheid voor dagtochtjes in de omgeving maar besluiten morgen eerst naar Playa Ancon te gaan.
's Avonds eten we bij een restaurant waar wederom muziek gespeeld wordt. Het zal erg kaal zijn als we straks in Nederland gaan eten zonder deze lokale sterren.
's Ochtends ruilen we eerst van Casa; als je maar lang genoeg volhoudt kom je uiteindelijk wel in de casa waar je graag wil. Hierna weer eens geld wezen wisselen, de koers is inmiddels wat verbeterd dus dat is in het voordeel van de "big spenders". Terug naar de casa kregen we een prive-optreden van 5 oude knarren die een stukje Buena Vista Social Club naspelen. Het klinkt fantastisch, ze hebben een tip verdiend.
Vandaag gaan we dus naar het strand. Om 11:00 uur nemen we de shuttlebus naar Playa Ancon en daar aangekomen zien we dat het water er toch heerlijk azuurblauw uitziet, dat hadden we tot op heden nog niet zo gezien. We lopen eerst naar de duikschool en horen daar toevallig een Nederlands stel praten over hun eerste duik die ochtend. We raken aan de praat en horen dat het duiken hier niet zo super is: weinig vis en niet al teveel koraal.
We besluiten maar een Duitse kuil te graven en gaan op onze handdoek liggen. Het duiken moet maar wachten tot er een betere locatie komt.
Het nietsen op het strand bevalt best ..... voor een uurtje of twee. We laten ons met de shuttle van 3 uur weer terugbrengen naar Trinidad en boeken daar gelijk een uitstapje naar Topes de Collantes, een berggebied met veel watervallen. Daarna slenteren we lekker door Trinidad en de camera blijft maar klikken. We genieten van de zonsondergang op het dak van een museum en gaan dan een hapje eten. Onderweg halen we nog een pot aardbeienjam omdat de gebakken eieren bij het ontbijt zo langzamerhand toch een beetje beginnen te vervelen.
We eten 's-avonds voor de verandering eens bij een pizzeria. Als we het drinken willen bestellen blijkt dat ze alleen maar bier hebben, dat maakt de keus eenvoudig. Terwijl we zitten te wachten op de pizza lopen er honden het restaurant binnen één ervan gaat uitgebreid in de plantenbak, ín het restaurant zitten schijten, zo te zien kan hij wel een diarree-remmer gebruiken. Smakelijk eten!
Het eten smaakt overigens voor geen meter, en we zijn al snel weer gevlucht uit deze zogenaamde pizzeria. Aan de overkant zit een El Rapido (snackbar) waar we een halve liter ijs bestellen om het tekort aan calorieën goed te maken.
Als we voor het slapen gaan nog even een douche nemen merken we dat we ook deze keer weer verbrand zijn, we zijn ook geen zonne-mensen.
Vanochtend moesten we om 8:45 uur op de hoek van Zequera en Meseo zijn omdat daar ons uitstapje naar Topes de Collantes zou beginnen. Uiteindelijk worden we om 9 uur naar parque de Cespedez gebracht omdat daar de tot toeristen-vervoerder omgebouwde truck voor ons klaar staat. We zijn met z'n vieren vandaag, samen met nog een Nederlands stel.
Het zou een ritje worden van zo'n 3 kwartier en door het enorme stijgingspercentage van de smalle weg rijdt de chauffeur vrijwel het hele stuk in de kleinste versnelling; veel harder dan stapvoets gaat het niet . De dieselwalmen slaan in de open bak waarin wij zitten. Heerlijk, dat doet weer denken aan die goede oude diensttijd.
Aangekomen bij het informatiecentrum stond onze gids ons al op te wachten.
De gids vertelt ons dat we een hike gaan maken naar de Carboeni waterval, een rondje van zo'n 6 km. Maar eerst gaan we naar een koffiehuis voor een bakkie verse leut. Na dit heerlijke bakkie starten we met de toch naar de waterval. Het eerste deel gaat vnl. bergafwaarts en onderweg staan we even stil om een paar bijzondere vogels te bewonderen. De kolibries zijn hier in de meerderheid. Na 1,5 uur bereiken we de 62 meter hoge waterval. Altijd weer een spectaculair gezicht. Na de fotoshoot kunnen we onderaan de waterval nog even zwemmen in een poel waar het water zich verzameld. Helaas is het water maar een paar cm. koud. Na de verfrissende duik gaan we weer vol goede moed op weg, dit keer bergopwaarts. Om 14:00 uur zijn we weer terug bij de truck die ons vervolgens naar onze lunchstop brengt. Na de lange wandeling en de verfrissende duik smaakt deze lunch extra lekker. Na de lunch klimmen we weer in de truck voor de terugtocht over de achtbaan van asfalt.Bij terugkomst in Trinidad maar weer even naar het busstation om tickets naar Camagüey te halen. We hadden het gisteren ook al geprobeerd maar toen was de kassa die de tickets moest uitspugen kapot. Ook nu blijkt de kassa nog niet te werken maar we kunnen de kaartjes gelukkig reserveren.
We strijken neer op het terras van bar Daiquiri en nemen een hard verdiende mojito.
Dat gaat er in als ketellapper.
's Avonds eten we bij restaurant Trinidad Colonial waar weer veel lekkers op de kaart staat. Jammer genoeg hebben ze de helft niet in huis maar er blijft gelukkig genoeg over.
Op onze laatste dag in Trinidad gaan we al weer vroeg op pad. Eerst postzegels halen en dan euri's wisselen. Dat laatste lukt niet bij de Cadeca waar we meestal wisselen, dus moeten we op zoek naar een andere bank.
Na het wisselen gaan we nog even een paar overzichtsfoto's van Trinidad maken. Vanaf een toren bij een voormalige villa van een suikerbaron hebben we bij het zachte ochtendlicht een ideale geschuttoren. Hierna gaan we terug naar onze casa, schrijven nog wat kaarten, trekken vervolgens de zwemkleding aan en gaan de middag weer in onze kuil op het strand liggen. Wat hebben we het toch zwaar.'s Avonds eten we bij een paladar, een privewoning waar eten wordt geserveerd. De bediening is een beetje John Cleese-achtig en we zitten gezellig op een patio met een multivrucht met rum. Het eten smaakt super.
Als we terug zijn in onze casa pakken we alvast de rugzakken want we moeten morgen al om 7:00 uur op het busstation zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten