Donderdag 4 december
Het was vannacht weer beestenweer. Stortbuien en onweer zorgden er regelmatig voor dat er geen elektra was, met als gevolg dat de airco ermee ophield en wij dus lagen te zweten in bed. 's-Ochtends was alle ellende voorbij en scheen de zon, alsof er niets gebeurd was. Grote plassen in de tuin bij ons guesthouse bewezen dat we het niet gedroomd hadden.
Onze kano terug naar Ban Nakasang zou pas om 11:00 uur vertrekken dus we konden op ons gemakkie ontbijten. Na het ontbijt lopen we nog even door de hoofdstraat van Don Det en drinken daar nog een lekker bakkie Lao koffie. Diana krijgt er zelfs een klodder slagroom op!
Tegen elven lopen we naar het strandje waar de boten vertrekken en we zien dat we niet de enigen zijn. Er staan uiteindelijk zo'n 30 tot 40 vnl. backpackers te wachten op de overtocht. Iets na elven schreeuwt er dan iemand iets en aan de beweging van de meute te zien gaan de boten vertrekken. Kaartjes laten zien en met z'n tweeën op een houten bankje plaatsnemen. Klaar voor de overtocht van 15 minuten.
Hoewel wij als één van de eersten in een bootje zitten, gaan we als laatste weg. We zitten niet op hete kolen, want onze bus vertrekt pas om 12:00 uur vanuit Ban Nakasang. Op het water is wederom genoeg te zien. Her en der schieten de boten voorbij met hun knetterende buitenboordmotortjes, zien we vissers die netten uitgooien en zijn we weer getuige van een training van boten die deelnemen aan de bootrace van zaterdag. We kijken nog een laatste keer naar een aantal van de 4000 eilanden en zetten dan voet aan wal in Ban Nakasang.
We gooien de rugzakken op en wandelen richting het busstation. Ook hier is het nog steeds beknellend warm en zweten we uit elke porie. Er staan meerder bussen te wachten, van grote tot kleine. Onze chauffeur pikt ons uit de meute backpackers en wijst ons waar ons busje staat. Zo doet hij dat ook met 8 andere toeristen en dan kunnen we tegen twaalven eindelijk plaats nemen in het gekoelde busje. Tien kilometer verderop pikken we nog een tweetal toeristen op bij Don Kong en dan rijden we in één ruk naar Pakse
Wanneer we in Pakse aankomen regent het, en niet zo'n beetje ook. Bij een aantal dubieus aandoende kantoortjes worden eerst een aantal toeristen eruit gegooid die vanmiddag nog doorgaan met de bus naar Bangkok (succes!). Wij zijn als laatste aan de beurt. Eerst springt Diana aan de hoofdstraat eruit om op hotel-jacht te gaan en daarna brengt de chauffeur Rob even naar de pinautomaat waar hij voor de laatste keer een miljoentje pint om de treintickets naar Bangkok die door Pakse Travel zijn gereserveerd, te kunnen betalen.
Wanneer Rob weer in de hoofdstraat aankomt blijkt Diana de laatste kamer bij Alisa Guesthouse te hebben kunnen bemachtigen voor 15.000 kip (15 euro). Het is inmiddels 15:00 uur en we hebben wel een lunch verdiend. Wanneer we bij Daolin zitten zien we verschillende backpackers meerdere keren voorbij komen, op zoek naar een goedkoop hotelletje. Het lijkt erop dat het druk is in Pakse en dat de meeste hotels vol zitten. Het is maar goed dat Diana bij aankomst direct op jacht is gegaan. Na de lunch slenteren we eerst nog wat door Pakse, maar bedenken ons dan dat we nog een hotel in Bangkok moeten boeken. Omdat de meeste terrasjes aan de hoofdstraat vol zitten met internettende toeristen, is de internetverbinding zo traag dat het niet lukt om daar een boeking voor elkaar te krijgen. We besluiten naar het hotel te gaan waar we een paar dagen geleden sliepen. Daar is het heerlijk rustig en is de boeking zo geregeld. We slapen vanavond bij Alisa, morgen in de trein, maar dan nemen we het zaterdag van in het Eastin Grand Hotel Sathorn*****.
's-Avonds eten we bij Champady waar veel Laotiaanse gerechten op de kaart staan. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we 'de keuken' van dit land kunnen proeven. We bestellen een tweetal schotels met typische Laotiaanse ingredienten. Het maal wordt begeleid door sticky rice en een grote fles Beerlao. Het smaakt weer voortreffelijk. Na dit laatste avondmaal lopen we naar Kafe Kolua en nemen tot besluit nog een Coffee Lao. Daar moeten we het voorlopig maar mee doen.
Vrijdag 5 december
Vandaag was de uitgelezen dag om eens voor Sinterklaas te spelen. We geven hier en daar een aalmoes aan een zwerver of gehandicapte op deze verjaardag van de goedheiligman. Vandaag is ook de laatste dag in Laos, want vanmiddag om 13:00 uur vertrekt ons busje naar Thailand. Eerst gaan we op zoek naar een ontbijtje, want dat is niet inclusief bij ons hotel van 15 euro. Aan niets is meer te merken dat er gisteren zo'n bak regen is gevallen. Onder de strak blauwe lucht valt het om 07:30 uur al niet mee om in de zon te lopen.
Na het ontbijt gaan we even terug naar het hotel om onze tassen in te pakken en daarna lopen we voor de allerlaatste keer naar de pinautomaat. We moeten het hotel nog betalen en wat proviand voor in de trein kopen. Onderweg bezoeken we de Wat Luang. Best een mooie tempel met prachtige details, een mooie Boeddha en veel monniken op het terrein. Voor de laatste keer speuren we naar leuke plaatjes rond de tempel.
Nadat we hebben gepind is het tijd voor een bakkie. We gaan weer op weg naar Kafe Kaluad, want de cappuccino is daar heerlijk volgens Diana. Onderweg worden we steeds aangesproken door tuk-tuk chauffeurs die proberen een ritje te slijten. Wanneer we zeggen dat we vandaag naar Bangkok moeten, bieden ze hun tuk-tuk aan als VIP vervoer naar Bangkok. Dat aanbod slaan we maar af.
Rond twaalf uur werken we nog een BLT naar binnen en dan dan halen we de tassen op en gaan op weg naar Pakse Travel waar ons busje zal vertrekken. Ook dit keer gaan we weer keurig op tijd weg. We moeten nog een paar andere toeristen ophalen en dat blijken de twee Italianen te zijn die we bij onze allereerste busrit in Laos hebben ontmoet en waarmee we onze eerste sorngtsaew hebben gedeeld. Hij gaf toen aan dat hij van plan was om drie weken in Laos rond te reizen zodat hij nog een weekje naar het strand in Thailand kon, maar Laos was zo boeiend dat hij de vier weken hard nodig had.
Het busritje verloopt voorspoedig en rond 14:00 uur worden we 'uitgestempeld' bij het douanekantoortje van Laos. Onze reis door Laos is hiermee officieel afgesloten. We lopen een paar honderd meter verder naar het douanekantoor van Thailand, waar we een tweetal formulieren moeten invullen om een visum voor Thailand te krijgen. Daarna naar de douaneambtenaar van Thailand om ook hier ons paspoort te stempelen. Dan de bagage op de band om even te checken of we geen illegale dingen invoeren en dan staan we in Thailand. Zo gepiept!
Het eerst wat we zien is een meer dan levensgrote poster van de koning. Het is nl. koningsdag in Thailand. Het jaar 2014 zal dus de boeken ingaan als het jaar waarin wij twee keer koningsdag hebben gevierd. Aan de Thaise zijde van de douaneformaliteiten staat onze chauffeur al te wachten. We worden met z'n vieren opnieuw in een busje gepropt en voor we het weten rijden op het gladde asfalt van een 4-baansweg. Thailand is echt een ander wereld. De wegen, de huizen, de bussen, het ziet er allemaal minder gammel uit. Of het ook beter is laten we maar in het midden.
Rond 15:30 uur zijn we in Ubon waar onze chauffeur de treintickets ophaalt bij een reisbureau en een half uurtje later worden we gedropt bij het treinstation van Ubon. Onze trein gaat pas om 18:30 uur, dus we hebben nog wel even tijd om ergens wat te eten. Wanneer we in de omgeving van het station wat zoekende bewegingen maken, worden we aangesproken door iemand van de toeristen-hulpdienst (of zoiets). Hij vertelt dat hij toeristen zo goed mogelijk wil helpen, maar uiteindelijk blijkt dat hij vooral met ze op de foto wil; vooruit maar weer, even lachen! We gaan wat eten bij een kraampje in de buurt van het station en daarna lopen we nog even naar een nabij gelegen winkelstraat waar we nog een bak koffie op de kop tikken.
Terug op het station blijkt onze trein inmiddels op het perron te staan. We zoeken wagon nummer 8 op en zetten onze spullen bij de stoelen 18 en 20. Het ziet er niet allemaal super-de-luxe uit, maar de kussens zijn lekker zacht, dus een het zal wel lukken om hier een paar uurtjes te pitten. We nemen plaats in de gekoelde wagon en lezen een tijdschriftje in afwachting van het vertrek. Precies om 18:30 uur (dus het kan wel meneer NS) zet de trein zich schokkend in beweging. Onze bijna 12 uur durende rit is begonnen. 
Al snel nadat we zijn vertrokken komt de bedopmaakdienst langs. De bovenste bedden worden naar beneden geklapt en ook de stoelen worden omgetoverd tot bed. Lakentjes erop, kussen in een sloop en een dekentje erover. Welterusten! Of er heel veel van slapen terecht komt valt overigens nog te bezien. In het reisschema van de trein zagen we nl. dat er bij 20 stations gestopt wordt voordat we bij Bangkok CS zijn. Om 19:30 stoppen we bij stationnetje nummer 2, etc, etc, etc, ...............
Zaterdag 6 december
We maken lang niet alle stationnetjes mee, want de oogjes gaan uiteindelijk vanzelf dicht. Iets na vijven worden we wakker omdat de bedopmaakdienst deze keer de bedden af komt halen. Precies op schema rijden we om 05:50 uur het Hua LamPong treinstation van Bangkok binnen. We nemen een taxi naar het hotel waar we het ontbijtbuffet aanvallen. Als hongerige wolven storten we ons op het uitgebreide aanbod. Tegen achten kunnen we dan toch al op onze kamer waar we eerst onder de douche springen om de treinlucht af te spoelen.
Het hotel is via een loopbrug met een stationnetje van de skytrain verbonden dus dat is lekker makkelijk. We nemen de skytrain naar de Chao Praya rivier waar we weer een veerboot nemen om bij het Grote Paleis uit te komen. We stappen uit bij Tha Tien pier, maar voordat we naar het paleis lopen, nemen we een veerbootje om aan de andere kant van de rivier te komen om daar de Wat Arun te bekijken. Deze tempel zag er vanaf het water indrukwekkend uit dus dat moeten we zien.
Hoewel Wat Arun één van de bekendste bezienswaardigheden van Thailand is, kunnen wij ons niet herinneren dat we hier vorige eeuw zijn wezen kijken. Het is een fantastische tempel, met heel veel mooie details en beelden, maar ook met heel erg steile trappetjes en heel veel toeristen. Ook dit is heel anders aan Thailand. Het aantal toeristen dat we alleen vanochtend al hebben gezien overtreft het aantal toeristen dat we in heel Laos hebben gezien. Op de Wat Arun zaten ze dus in alle hoeken en gaten.
Na het bezoek aan deze tempel nemen we de veerboot weer naar de andere kant van de rivier en gaan op weg naar het Grote Paleis. De wegen rondom het paleis zijn vol met grote touringcars die steeds een lading toeristen uitspugen. Wanneer we dichter bij de ingang van het paleis komen neemt het aantal toeristen schrikbarend toe. We lopen rijen dik over de stoep en het gras; het zijn er duizenden. Gelukkig hebben we het paleis vorige eeuw wel gezien. Dus wij gaan op weg naar de shopping-malls.
Hoewel we gedacht hadden wel even naar het winkelgebied te lopen, besluiten we na een half uurtje toch maar een tuk-tuk aan te houden. Ook hier is het domweg te warm voor zoveel inspanning. De tuk dropt ons in de buurt van Siam square en daar duiken we als eerste het grote en bekende MBK Center in.
Er is van alles te krijgen; dure merkhorloges, nep merkhorloges, souvenirs, McFlurry, bergen nepkleding, telefoons, sportschoen van onduidelijke herkomst en ga zo maar door. We slenteren hier een tijdje rond en lopen dan naar het volgende gekoelde warenhuis waar het ritueel zich herhaald. Je ziet zoveel mega-warenhuizen om je heen dat je je goed kunt voorstellen dat je meerdere dagen nodig hebt om alles te zien. Een reserve creditcard is ook geen overbodige luxe.
Wanneer we er genoeg van hebben nemen we de skytrain terug naar het hotel en nemen we daar plaats in een cocon-achtige strandstoel bij het zwembad. Het is zo'n zwembad waarvan het lijkt dat het water over de rand van het dak van het hotel afloopt. Bovendien is het zwembad op de 14e etage, waardoor je een fantastisch uitzicht hebt over een groot deel van Bangkok. Met een drankje en wat pinda's is het hier best een tijdje uit te houden.
Zondag 7 december
We moeten nog even een dagje in Bangkok volmaken, en dan is het echt voorbij. De reis door Laos was natuurlijk al afgelopen, maar na vandaag is er helemaal niets meer over van de vakantie. We beginnen maar weer om ons onbeschoft vol te eten bij het ontbijtbuffet. We hebben gisteren gemerkt dat je daar dan de hele dag op kunt teren en dat is lekker voordelig voor een paar backpackers (die in een 5-sterren hotel verblijven, dat dan weer wel). Daarna zijn we bij het zwembad gaan liggen, maar na een uurtje was het tijd om de Outlet Fashion Mall te bezoeken. Helaas was dat niet veel bijzonders, dus maar weer terug naar het hotel.
Om 14:00 uur checken we uit bij ons hotel, maar we hebben wel een ander hotel geboekt voor de rest van de dag. We vliegen pas om 02:15 uur, dus hoeven pas rond 23:00 uur op de luchthaven te zijn. Ons volgende hotel heeft gelukkig ook een zwembad, dus daar liggen we tot de zon weg is en gaan dan nog even Bangkok onveilig maken.
Wanneer we de weg naar het Palladium Shopping Centre oplopen, komen we eerst door een deel van Chinatown met heel veel eetstalletjes waar je nog niet echt trek van kunt krijgen. We besluiten eerst maar eens het Palladium in te gaan, maar dat is een beetje een shabby winkelcentrum. Iets verderop zijn er nog een paar, dus we lopen nog wat verder. De straat kun je hier vanwege de drukte niet meer oversteken, dus we moeten steeds een voetgangersbrug beklimmen als we naar de overkant willen. De neonreclames zijn hier van het kaliber Timesquare New York en de kerstman is overal aanwezig.
Het volgende winkelcentrum lijkt meer op de Bazaar in Beverwijk; heel veel nep en een groot deel op de toeristen gericht. Wanneer we de uitgang weer hebben gevonden, lopen we iets oostwaarts waar we het Central World winkelcentrum bezoeken. Dit is een mooi en luxe winkelcentrum waar de grote merken vertegenwoordigd zijn. Prijstechnisch is het allemaal niet echt interessant. Op de weg terug lopen we nog door het Isetan winkelcentrum en daarmee is Rob voldoende gestraft en wordt het tijd om terug naar het hotel te gaan, onze spullen te pakken en naar het vliegveld te gaan.
Hoewel we dit hotel speciaal geselecteerd hadden op z'n lokatie vlakbij de Airport Link, nemen we toch maar een taxi. We zijn net weer okselfris en als we de 10 minuten naar de Airport Link lopen kun je weer opnieuw beginnen. De taxi brengt ons in 20 minuten naar de luchthaven en hoewel het pas 22:15 uur is, zijn ze al wel begonnen met inchecken. Wij sluiten achteraan in de rij en wachten onze beurt af. Nadat we zijn ingecheckt gaan we door de douane en slenteren wat over de luchthaven. Bij de Starbucks hebben ze dezelfde machtige Kerst-koffie die we vorig jaar in Houston hebben gedronken, dus die kunnen we niet laten staan. Tegen enen lopen we dan maar naar de gate en zoeken een plekje tussen de overige passagiers van EY407.
We hebben geluk, want stoel 26c is niet bezet, waardoor wij drie stoelen hebben met z'n tweeën. De Boeing 777 vertrekt keurig op tijd en nadat we de snack hebben weggespoeld met een beker sinaasappelsap, dommelen we al snel in. Het is inmiddels tegen drieën
Maandag 8 december
Rond 03:30 uur worden we wakker van het rammelende geluid van de trolleys. De stewies waren al begonnen met het ontbijt te serveren. Wij kiezen voor de pannenkoeken met bessen en al etend worden we langzaam wakker. Het vliegtuig landt rond 05:30 uur in Abu Dhabi en dan zit de eerste etappe erop. We gaan zitten bij Brioche Doree en onder het genot van een hapje en een drankje is het wachten tot ze gaan boarden voor de vlucht naar Amsterdam. Tegen achten lopen we richting de gate, maar bij het CNN Cafe drinken we nog een cappuccino.
Wanneer we om 08:15 uur bij de gate komen, duurt het niet lang meer voordat we gaan boarden. We worden met een bus naar het vliegtuig gebracht en die rit ernaar toe duurt wel 10 minuten. Ons vliegtuig is in de lichtblauwe kleur van Manchester City gespoten (Etihad is de hoofdsponsor van deze voetbalclub). Het duurt nog wel 45 minuten voordat we eindelijk aan het begin van de startbaan staan. Piloot Magnus geeft gas en we zijn begonnen aan onze laatste vlucht van dit jaar. Volgens Magnus gaat het zo'n 7 uur duren
Ondanks de gebroken nacht lukt het slapen niet best op deze vlucht. Gelukkig heeft Etihad een uitgebreid programma op het entertainmentsysteem. Om 13:50 uur Nederlandse tijd wordt de blauwe vogel op de verst mogelijk landingsbaan van Schiphol neergezet. We taxiën in 15 minuten naar E17 en via loopband, douane, bagageband en trein zijn we rond 15:45 uur weer terug in koud Apeldoorn.
Het was vannacht weer beestenweer. Stortbuien en onweer zorgden er regelmatig voor dat er geen elektra was, met als gevolg dat de airco ermee ophield en wij dus lagen te zweten in bed. 's-Ochtends was alle ellende voorbij en scheen de zon, alsof er niets gebeurd was. Grote plassen in de tuin bij ons guesthouse bewezen dat we het niet gedroomd hadden.Onze kano terug naar Ban Nakasang zou pas om 11:00 uur vertrekken dus we konden op ons gemakkie ontbijten. Na het ontbijt lopen we nog even door de hoofdstraat van Don Det en drinken daar nog een lekker bakkie Lao koffie. Diana krijgt er zelfs een klodder slagroom op!
Tegen elven lopen we naar het strandje waar de boten vertrekken en we zien dat we niet de enigen zijn. Er staan uiteindelijk zo'n 30 tot 40 vnl. backpackers te wachten op de overtocht. Iets na elven schreeuwt er dan iemand iets en aan de beweging van de meute te zien gaan de boten vertrekken. Kaartjes laten zien en met z'n tweeën op een houten bankje plaatsnemen. Klaar voor de overtocht van 15 minuten.Hoewel wij als één van de eersten in een bootje zitten, gaan we als laatste weg. We zitten niet op hete kolen, want onze bus vertrekt pas om 12:00 uur vanuit Ban Nakasang. Op het water is wederom genoeg te zien. Her en der schieten de boten voorbij met hun knetterende buitenboordmotortjes, zien we vissers die netten uitgooien en zijn we weer getuige van een training van boten die deelnemen aan de bootrace van zaterdag. We kijken nog een laatste keer naar een aantal van de 4000 eilanden en zetten dan voet aan wal in Ban Nakasang.We gooien de rugzakken op en wandelen richting het busstation. Ook hier is het nog steeds beknellend warm en zweten we uit elke porie. Er staan meerder bussen te wachten, van grote tot kleine. Onze chauffeur pikt ons uit de meute backpackers en wijst ons waar ons busje staat. Zo doet hij dat ook met 8 andere toeristen en dan kunnen we tegen twaalven eindelijk plaats nemen in het gekoelde busje. Tien kilometer verderop pikken we nog een tweetal toeristen op bij Don Kong en dan rijden we in één ruk naar PakseWanneer we in Pakse aankomen regent het, en niet zo'n beetje ook. Bij een aantal dubieus aandoende kantoortjes worden eerst een aantal toeristen eruit gegooid die vanmiddag nog doorgaan met de bus naar Bangkok (succes!). Wij zijn als laatste aan de beurt. Eerst springt Diana aan de hoofdstraat eruit om op hotel-jacht te gaan en daarna brengt de chauffeur Rob even naar de pinautomaat waar hij voor de laatste keer een miljoentje pint om de treintickets naar Bangkok die door Pakse Travel zijn gereserveerd, te kunnen betalen.
Wanneer Rob weer in de hoofdstraat aankomt blijkt Diana de laatste kamer bij Alisa Guesthouse te hebben kunnen bemachtigen voor 15.000 kip (15 euro). Het is inmiddels 15:00 uur en we hebben wel een lunch verdiend. Wanneer we bij Daolin zitten zien we verschillende backpackers meerdere keren voorbij komen, op zoek naar een goedkoop hotelletje. Het lijkt erop dat het druk is in Pakse en dat de meeste hotels vol zitten. Het is maar goed dat Diana bij aankomst direct op jacht is gegaan. Na de lunch slenteren we eerst nog wat door Pakse, maar bedenken ons dan dat we nog een hotel in Bangkok moeten boeken. Omdat de meeste terrasjes aan de hoofdstraat vol zitten met internettende toeristen, is de internetverbinding zo traag dat het niet lukt om daar een boeking voor elkaar te krijgen. We besluiten naar het hotel te gaan waar we een paar dagen geleden sliepen. Daar is het heerlijk rustig en is de boeking zo geregeld. We slapen vanavond bij Alisa, morgen in de trein, maar dan nemen we het zaterdag van in het Eastin Grand Hotel Sathorn*****.
's-Avonds eten we bij Champady waar veel Laotiaanse gerechten op de kaart staan. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we 'de keuken' van dit land kunnen proeven. We bestellen een tweetal schotels met typische Laotiaanse ingredienten. Het maal wordt begeleid door sticky rice en een grote fles Beerlao. Het smaakt weer voortreffelijk. Na dit laatste avondmaal lopen we naar Kafe Kolua en nemen tot besluit nog een Coffee Lao. Daar moeten we het voorlopig maar mee doen. Vrijdag 5 december
Vandaag was de uitgelezen dag om eens voor Sinterklaas te spelen. We geven hier en daar een aalmoes aan een zwerver of gehandicapte op deze verjaardag van de goedheiligman. Vandaag is ook de laatste dag in Laos, want vanmiddag om 13:00 uur vertrekt ons busje naar Thailand. Eerst gaan we op zoek naar een ontbijtje, want dat is niet inclusief bij ons hotel van 15 euro. Aan niets is meer te merken dat er gisteren zo'n bak regen is gevallen. Onder de strak blauwe lucht valt het om 07:30 uur al niet mee om in de zon te lopen.
Na het ontbijt gaan we even terug naar het hotel om onze tassen in te pakken en daarna lopen we voor de allerlaatste keer naar de pinautomaat. We moeten het hotel nog betalen en wat proviand voor in de trein kopen. Onderweg bezoeken we de Wat Luang. Best een mooie tempel met prachtige details, een mooie Boeddha en veel monniken op het terrein. Voor de laatste keer speuren we naar leuke plaatjes rond de tempel.Nadat we hebben gepind is het tijd voor een bakkie. We gaan weer op weg naar Kafe Kaluad, want de cappuccino is daar heerlijk volgens Diana. Onderweg worden we steeds aangesproken door tuk-tuk chauffeurs die proberen een ritje te slijten. Wanneer we zeggen dat we vandaag naar Bangkok moeten, bieden ze hun tuk-tuk aan als VIP vervoer naar Bangkok. Dat aanbod slaan we maar af.
Rond twaalf uur werken we nog een BLT naar binnen en dan dan halen we de tassen op en gaan op weg naar Pakse Travel waar ons busje zal vertrekken. Ook dit keer gaan we weer keurig op tijd weg. We moeten nog een paar andere toeristen ophalen en dat blijken de twee Italianen te zijn die we bij onze allereerste busrit in Laos hebben ontmoet en waarmee we onze eerste sorngtsaew hebben gedeeld. Hij gaf toen aan dat hij van plan was om drie weken in Laos rond te reizen zodat hij nog een weekje naar het strand in Thailand kon, maar Laos was zo boeiend dat hij de vier weken hard nodig had.
Het busritje verloopt voorspoedig en rond 14:00 uur worden we 'uitgestempeld' bij het douanekantoortje van Laos. Onze reis door Laos is hiermee officieel afgesloten. We lopen een paar honderd meter verder naar het douanekantoor van Thailand, waar we een tweetal formulieren moeten invullen om een visum voor Thailand te krijgen. Daarna naar de douaneambtenaar van Thailand om ook hier ons paspoort te stempelen. Dan de bagage op de band om even te checken of we geen illegale dingen invoeren en dan staan we in Thailand. Zo gepiept!Het eerst wat we zien is een meer dan levensgrote poster van de koning. Het is nl. koningsdag in Thailand. Het jaar 2014 zal dus de boeken ingaan als het jaar waarin wij twee keer koningsdag hebben gevierd. Aan de Thaise zijde van de douaneformaliteiten staat onze chauffeur al te wachten. We worden met z'n vieren opnieuw in een busje gepropt en voor we het weten rijden op het gladde asfalt van een 4-baansweg. Thailand is echt een ander wereld. De wegen, de huizen, de bussen, het ziet er allemaal minder gammel uit. Of het ook beter is laten we maar in het midden.Rond 15:30 uur zijn we in Ubon waar onze chauffeur de treintickets ophaalt bij een reisbureau en een half uurtje later worden we gedropt bij het treinstation van Ubon. Onze trein gaat pas om 18:30 uur, dus we hebben nog wel even tijd om ergens wat te eten. Wanneer we in de omgeving van het station wat zoekende bewegingen maken, worden we aangesproken door iemand van de toeristen-hulpdienst (of zoiets). Hij vertelt dat hij toeristen zo goed mogelijk wil helpen, maar uiteindelijk blijkt dat hij vooral met ze op de foto wil; vooruit maar weer, even lachen! We gaan wat eten bij een kraampje in de buurt van het station en daarna lopen we nog even naar een nabij gelegen winkelstraat waar we nog een bak koffie op de kop tikken.
Terug op het station blijkt onze trein inmiddels op het perron te staan. We zoeken wagon nummer 8 op en zetten onze spullen bij de stoelen 18 en 20. Het ziet er niet allemaal super-de-luxe uit, maar de kussens zijn lekker zacht, dus een het zal wel lukken om hier een paar uurtjes te pitten. We nemen plaats in de gekoelde wagon en lezen een tijdschriftje in afwachting van het vertrek. Precies om 18:30 uur (dus het kan wel meneer NS) zet de trein zich schokkend in beweging. Onze bijna 12 uur durende rit is begonnen. Al snel nadat we zijn vertrokken komt de bedopmaakdienst langs. De bovenste bedden worden naar beneden geklapt en ook de stoelen worden omgetoverd tot bed. Lakentjes erop, kussen in een sloop en een dekentje erover. Welterusten! Of er heel veel van slapen terecht komt valt overigens nog te bezien. In het reisschema van de trein zagen we nl. dat er bij 20 stations gestopt wordt voordat we bij Bangkok CS zijn. Om 19:30 stoppen we bij stationnetje nummer 2, etc, etc, etc, ...............Zaterdag 6 december
We maken lang niet alle stationnetjes mee, want de oogjes gaan uiteindelijk vanzelf dicht. Iets na vijven worden we wakker omdat de bedopmaakdienst deze keer de bedden af komt halen. Precies op schema rijden we om 05:50 uur het Hua LamPong treinstation van Bangkok binnen. We nemen een taxi naar het hotel waar we het ontbijtbuffet aanvallen. Als hongerige wolven storten we ons op het uitgebreide aanbod. Tegen achten kunnen we dan toch al op onze kamer waar we eerst onder de douche springen om de treinlucht af te spoelen.
Het hotel is via een loopbrug met een stationnetje van de skytrain verbonden dus dat is lekker makkelijk. We nemen de skytrain naar de Chao Praya rivier waar we weer een veerboot nemen om bij het Grote Paleis uit te komen. We stappen uit bij Tha Tien pier, maar voordat we naar het paleis lopen, nemen we een veerbootje om aan de andere kant van de rivier te komen om daar de Wat Arun te bekijken. Deze tempel zag er vanaf het water indrukwekkend uit dus dat moeten we zien.Hoewel Wat Arun één van de bekendste bezienswaardigheden van Thailand is, kunnen wij ons niet herinneren dat we hier vorige eeuw zijn wezen kijken. Het is een fantastische tempel, met heel veel mooie details en beelden, maar ook met heel erg steile trappetjes en heel veel toeristen. Ook dit is heel anders aan Thailand. Het aantal toeristen dat we alleen vanochtend al hebben gezien overtreft het aantal toeristen dat we in heel Laos hebben gezien. Op de Wat Arun zaten ze dus in alle hoeken en gaten.
Na het bezoek aan deze tempel nemen we de veerboot weer naar de andere kant van de rivier en gaan op weg naar het Grote Paleis. De wegen rondom het paleis zijn vol met grote touringcars die steeds een lading toeristen uitspugen. Wanneer we dichter bij de ingang van het paleis komen neemt het aantal toeristen schrikbarend toe. We lopen rijen dik over de stoep en het gras; het zijn er duizenden. Gelukkig hebben we het paleis vorige eeuw wel gezien. Dus wij gaan op weg naar de shopping-malls.Hoewel we gedacht hadden wel even naar het winkelgebied te lopen, besluiten we na een half uurtje toch maar een tuk-tuk aan te houden. Ook hier is het domweg te warm voor zoveel inspanning. De tuk dropt ons in de buurt van Siam square en daar duiken we als eerste het grote en bekende MBK Center in.Er is van alles te krijgen; dure merkhorloges, nep merkhorloges, souvenirs, McFlurry, bergen nepkleding, telefoons, sportschoen van onduidelijke herkomst en ga zo maar door. We slenteren hier een tijdje rond en lopen dan naar het volgende gekoelde warenhuis waar het ritueel zich herhaald. Je ziet zoveel mega-warenhuizen om je heen dat je je goed kunt voorstellen dat je meerdere dagen nodig hebt om alles te zien. Een reserve creditcard is ook geen overbodige luxe.Wanneer we er genoeg van hebben nemen we de skytrain terug naar het hotel en nemen we daar plaats in een cocon-achtige strandstoel bij het zwembad. Het is zo'n zwembad waarvan het lijkt dat het water over de rand van het dak van het hotel afloopt. Bovendien is het zwembad op de 14e etage, waardoor je een fantastisch uitzicht hebt over een groot deel van Bangkok. Met een drankje en wat pinda's is het hier best een tijdje uit te houden.Zondag 7 december
We moeten nog even een dagje in Bangkok volmaken, en dan is het echt voorbij. De reis door Laos was natuurlijk al afgelopen, maar na vandaag is er helemaal niets meer over van de vakantie. We beginnen maar weer om ons onbeschoft vol te eten bij het ontbijtbuffet. We hebben gisteren gemerkt dat je daar dan de hele dag op kunt teren en dat is lekker voordelig voor een paar backpackers (die in een 5-sterren hotel verblijven, dat dan weer wel). Daarna zijn we bij het zwembad gaan liggen, maar na een uurtje was het tijd om de Outlet Fashion Mall te bezoeken. Helaas was dat niet veel bijzonders, dus maar weer terug naar het hotel.
Om 14:00 uur checken we uit bij ons hotel, maar we hebben wel een ander hotel geboekt voor de rest van de dag. We vliegen pas om 02:15 uur, dus hoeven pas rond 23:00 uur op de luchthaven te zijn. Ons volgende hotel heeft gelukkig ook een zwembad, dus daar liggen we tot de zon weg is en gaan dan nog even Bangkok onveilig maken.
Wanneer we de weg naar het Palladium Shopping Centre oplopen, komen we eerst door een deel van Chinatown met heel veel eetstalletjes waar je nog niet echt trek van kunt krijgen. We besluiten eerst maar eens het Palladium in te gaan, maar dat is een beetje een shabby winkelcentrum. Iets verderop zijn er nog een paar, dus we lopen nog wat verder. De straat kun je hier vanwege de drukte niet meer oversteken, dus we moeten steeds een voetgangersbrug beklimmen als we naar de overkant willen. De neonreclames zijn hier van het kaliber Timesquare New York en de kerstman is overal aanwezig.Het volgende winkelcentrum lijkt meer op de Bazaar in Beverwijk; heel veel nep en een groot deel op de toeristen gericht. Wanneer we de uitgang weer hebben gevonden, lopen we iets oostwaarts waar we het Central World winkelcentrum bezoeken. Dit is een mooi en luxe winkelcentrum waar de grote merken vertegenwoordigd zijn. Prijstechnisch is het allemaal niet echt interessant. Op de weg terug lopen we nog door het Isetan winkelcentrum en daarmee is Rob voldoende gestraft en wordt het tijd om terug naar het hotel te gaan, onze spullen te pakken en naar het vliegveld te gaan.
Hoewel we dit hotel speciaal geselecteerd hadden op z'n lokatie vlakbij de Airport Link, nemen we toch maar een taxi. We zijn net weer okselfris en als we de 10 minuten naar de Airport Link lopen kun je weer opnieuw beginnen. De taxi brengt ons in 20 minuten naar de luchthaven en hoewel het pas 22:15 uur is, zijn ze al wel begonnen met inchecken. Wij sluiten achteraan in de rij en wachten onze beurt af. Nadat we zijn ingecheckt gaan we door de douane en slenteren wat over de luchthaven. Bij de Starbucks hebben ze dezelfde machtige Kerst-koffie die we vorig jaar in Houston hebben gedronken, dus die kunnen we niet laten staan. Tegen enen lopen we dan maar naar de gate en zoeken een plekje tussen de overige passagiers van EY407.We hebben geluk, want stoel 26c is niet bezet, waardoor wij drie stoelen hebben met z'n tweeën. De Boeing 777 vertrekt keurig op tijd en nadat we de snack hebben weggespoeld met een beker sinaasappelsap, dommelen we al snel in. Het is inmiddels tegen drieën
Maandag 8 december
Rond 03:30 uur worden we wakker van het rammelende geluid van de trolleys. De stewies waren al begonnen met het ontbijt te serveren. Wij kiezen voor de pannenkoeken met bessen en al etend worden we langzaam wakker. Het vliegtuig landt rond 05:30 uur in Abu Dhabi en dan zit de eerste etappe erop. We gaan zitten bij Brioche Doree en onder het genot van een hapje en een drankje is het wachten tot ze gaan boarden voor de vlucht naar Amsterdam. Tegen achten lopen we richting de gate, maar bij het CNN Cafe drinken we nog een cappuccino.Wanneer we om 08:15 uur bij de gate komen, duurt het niet lang meer voordat we gaan boarden. We worden met een bus naar het vliegtuig gebracht en die rit ernaar toe duurt wel 10 minuten. Ons vliegtuig is in de lichtblauwe kleur van Manchester City gespoten (Etihad is de hoofdsponsor van deze voetbalclub). Het duurt nog wel 45 minuten voordat we eindelijk aan het begin van de startbaan staan. Piloot Magnus geeft gas en we zijn begonnen aan onze laatste vlucht van dit jaar. Volgens Magnus gaat het zo'n 7 uur duren
Ondanks de gebroken nacht lukt het slapen niet best op deze vlucht. Gelukkig heeft Etihad een uitgebreid programma op het entertainmentsysteem. Om 13:50 uur Nederlandse tijd wordt de blauwe vogel op de verst mogelijk landingsbaan van Schiphol neergezet. We taxiën in 15 minuten naar E17 en via loopband, douane, bagageband en trein zijn we rond 15:45 uur weer terug in koud Apeldoorn. 
