Panama-Costa Rica-Nicaragua 1

Grotere kaart weergeven

 Zondag 24 november

Om 16:20 uur reed de ‘Silberpfeil’ de oprit op. Dat was mooi op tijd om de trein van 17:13 uur te kunnen halen.
Er was zelfs een stewardess in de bolide meegekomen, maar veel tijd om een maaltijd te serveren was er niet want 5 minuten later stonden we al op het Stationsplein.
De trein was zowaar op tijd en na een voorspoedige rit stonden we om 18:22 op Schiphol en keken we al uit naar de shuttle die ons naar het hotel moest brengen. Ook dit verliep volgens plan en om 19:00 waren we ingecheckt bij het Park Inn hotel.
Nog even wat eten en dan precies op tijd terug op de kamer om ‘3 Op Reis’ te kijken; tja, het is een soort verslaving.

Maandag 25 november

Na een kort nachtje stonden we om 06:30 uur al weer op straat op onze shuttle te wachten en om 06:45 uur liepen we alweer op Schiphol. Snel even inchecken (wat is het heerlijk rustig op dit tijdstip) en dan door de douane en nog even snel een ontbijtje.
Schiphol is al volledig in kerstsfeer; er staat een mega-kerstboom bij de ingang, het foldertje met tax-free spullen spreekt van christmas gifts en op de reclameborden wenst Schiphol ons een ‘magic christmas’. Het lijkt nog wat vroeg want Sint en gecensureerde Piet moeten nog het heerlijk avondje gaan beleven.
De security-check begint al anderhalf uur voor het boarden en dat niet voor niks; eerst een intiem gesprek met een beveiliginsbeambte, vervolgens half uitkleden voor de scan van je spullen en dan helemaal gratis een total-body-scan. Zo’n scan kost je normaal minstens 800 euro! Helaas was er geen mogelijkheid om de dokter te spreken, dus we weten nog niet hoe we er medisch voorstaan.
Het boarden verliep soepeltjes en om 09:25 uur gingen de wieltjes de lucht in. De stewies lieten er geen gras over groeien en om 10:00 uur zaten we al aan de warme maaltijd; jammie. Wat filmpjes, een paar boekjes en wat muziek later, kiest de piloot een fraaie route langs de skyline van New York om aan te vliegen op Newark Airport. Om 11:15 uur stuiteren de wieltjes op de landingsbaan ten westen van New York.
Hoewel onze bagage was door-gelabeld naar Panama moesten we onze tassen toch van de band halen. Dan door de douane, waar al je vingers werden gescand een foto gemaakt; veiligheid voor alles! Daarna konden we weer naar de gate.
Hier moesten ons dus een uurtje of 4 zien te vermaken! We hebben nog overwogen om 'de stad' in te gaan, maar daar nemen we in april wel iets meer tijd voor.
Gelukkig is er wel wifi op de luchthaven, want anders was het nog een hele opgave geweest om je hier te vermaken; Newark is niet de meest enerverende luchthaven!

Om 16:30 uur begint het boarden voor onze vlucht naar Panama. De vlucht vertrekt op tijd en afgezien van wat turbulentie was er weinig bijzonders aan. In Panama worden weer onze vingerafdrukken genomen en ook hier gaan we op de foto. Nadat we onze bagage van de band hebben gehaald gaan we op zoek naar een taxi. Een nette Santa Fé rijdt ons niet veel later naar ons hotel. Dat is wel wat anders dan het barrel dat ons vorig jaar naar Tana reed. Om 23:00 uur zijn we bij ons hotel en duiken we snel ons bed in, want ons lichaam is in de veronderstelling dat het al 05:00 uur is.

Dinsdag 26 november

Door de jetlag waren we al heel vroeg wakker, maar we hebben het weten te rekken tot 06:30 uur. Na een heerlijke douche en dito ontbijt gingen we op pad. Het weer was goed, maar er was regen voorspeld dus moesten we het er maar van nemen zolang het droog was. Ook op dit vroege tijdstip ligt de temperatuur al ver boven de twintig graden; tel daarbij de hoge luchtvochtigheid en dan weet je wel hoe onze shirts er na een uurtje lopen uitzagen.

We hebben eerst de skyline van Panama City bewonderd. Het is geen New York, maar er staan verrassend veel wolkenkrabbers in deze stad. Langs het water lopen we naar Casco Viejo, de oude koloniale wijk. ‘Oud’ is hier het juiste woord, want het grootste deel van deze wijk is een bouwval. De restauratieplannen zijn echter grootst en de huizen die in originele staat zijn terug gebracht  laten goed zien hoe het er hier destijds uitzag.
Rond een uur of 10 duiken we in Casco Viejo een koffiebar in. We zijn al helemaal mud van het lopen in de klamme warmte. Tel daarbij onze jetlag en je begrijpt dat we een paar stevige bakken koffie nodig hadden.

Na een uurtje in de koffiebar gaan we op weg naar het busstation. We moeten nog even uitvinden hoe we morgen naar David komen en bovendien staat ‘s-middags het Panama kanaal op het programma. We lopen via de Avenida Central richting de Plaza de Mayo; daar moeten we ergens linksaf. Wanneer we echter een honderdtal meters naar links zijn gelopen worden we door een tweetal ‘dames’ gewaarschuwd dat we hier beter niet verder kunnen lopen. We nemen dit advies ter harte en draaien om. Even later komt er een man naar ons toe die in z’n beste engels zegt dat we vooral in een taxi moeten kruipen; ‘this is a dangerous area for foreigners’. We willen niet eigenwijs zijn en houden de eerste de beste taxi aan en laten ons naar het busstation rijden; we waren blijkbaar toch een beetje afgedwaald!
Als we het juiste loket hebben gevonden blijkt dat we nu nog geen kaarten kunnen kopen. De bus gaat morgen om 09:00 uur en als we er om 08:00 uur zijn, kunnen we nog wel kaarten kopen. Oké, als zij het zegt!

Dan gaan we op zoek naar de bus die ons naar de Miraflors sluizen kan brengen. Daar aangekomen blijkt het zo’n oude Amerikaanse schoolbus te zijn die ze een beetje gepimpt hebben. Helemaal vol gepropt en met veel kabaal gaan we op weg.
Bij de vierde halte konden we er alweer uit. We rekenen $0,40 per persoon af en lopen richting het kanaal. Vanaf een afstand zie je het 4 etages hoge ‘Visitors centre’al.. We kopen een kaartje en gaan snel met de lift naar boven want er ligt net een mega bulk-carrier in de sluizen.

Deze Miraflores-sluizen werken feitelijk hetzelfde als het sluisje in het Apeldoorns kanaal; ze zijn alleen wat groter. Deze middag komen de schepen vanuit de richting van de Caribische zee en gaan naar de Pacifische oceaan. Dat betekent dus dat de schepen moeten ‘zakken’ en dat is goed te zien vanaf het platform op de 4e etage.
Omdat de mega-schepen nog meer mega worden zijn ze druk bezig het Panama kanaal geschikt te maken voor de nieuwe generatie schepen. De huidige sluizen zijn 32,5m breed en 305m lang, de nieuwe worden 55m breed en 427m lang.
Na zo’n twee uur dit spekatakel aanschouwd te hebben gaan we weer terug naar Panama City. Wederom met een oude schoolbus en dit keer komen we zelfs in het begin van de avondspits terecht. Hier geldt dan het recht van de grootste en de hardste toeter.
Rond half vijf staan we dan toch weer op het busstation en niet veel later zitten we in een taxi die ons naar het hotel brengt. Daar gaan we even aan de bar zitten voor een versnapering, want die hebben we wel verdiend.
Eten doen we ‘s-avonds bij Restorante Manolo waar veel locals zitten en dat is altijd een goed teken. Hoewel de tent zelf wel een schoonmaakbeurt kan gebruiken is het eten er erg goed.
Om 20:00 uur begint de jetlag toch weer z’n tol te eisen (bij jullie is het 02:00 uur) en niet veel later liggen we in bed. Morgen vroeg op om op tijd te zijn voor de bus.

Woensdag 27 november

Nog voor de wekker ging om 06:30 uur waren we alweer wakker. Na wederom een smakelijk ontbijt in het hotel gingen we met de taxi naar het busstation. We stonden al om 07:45 uur bij het loket en konden dus nog met de bus van 08:00 uur mee.

We hadden duidelijk geen businessclass-stoelen gekregen, maar omdat er naast ons niemand zat, hadden we ruimte genoeg. De bus was sowieso wat afgetrapt; de ramen waren op sommige plekken afgeplakt met kranten omdat de gordijntjes kapot waren en er werd gelukkig weinig gebruik gemaakt van de wc, want die stonk al genoeg zonder plassers.
We kwamen weer langs de Miraflores sluizen, waarna het via een grote brug over het Panama kanaal noordwaarts ging. Onder ons zagen we de enorme schepen richting de Caribische zee varen.
De rit ging verder via de ‘Interamericana‘, een snelweg die van Canada naar Zuid-Amerika loopt, maar je moet je hier niet teveel bij voorstellen want het grootste deel was tweebaans.
De omgeving is groen en heuvelachtig maar niet zodanig dat een foto-stop noodzakelijk is.
Tot twee keer toe kregen we een politie-controle in de bus en dat was niet voor de show; een Panamees die geen identiteitsbewijs bij zich had werd uit de bus gezet. Er werd ook een drugshond de bagageruimte ingestuurd, maar gelukkig hadden we onze wiet al op.
Net na twaalven zijn we even gestopt voor een korte lunchbreak en om 16:00 uur stopten we bij het busstation in David. Onze eerste etappe van de Tour de Midden-Amerika zat erop.

Nu we toch op het busstation waren, wilden we alvast tickets kopen voor de rit van morgen, maar helaas wilde ze ons briefje van honderd dollar niet aannemen. Morgen om 07:30 uur moeten we maar terugkomen.

David is de tweede stad van Panama, maar het lijkt meer op een oversized cowboydorp; geen hoogbouw, stoffige straten en veel kabaal. Ons onderkomen in David is een hostel en dat betekent dat je gebruik kunt maken van een gezamenlijke keuken voor je maaltijden. Je spullen leg je in de gezamenlijke koelkast en de verhalen wissel je uit op de gezamenlijke patio; niet helemaal ons ding.
De douche is zoals we die hier nog vaak zullen tegenkomen: met elektriciteitscentrale op de douchekop om het water te verwarmen. Als je ooit een keer geëlektrocuteerd wilt worden moet je het onder zo’n douche proberen.

Donderdag 28 november

Vanochtend werden we gewekt door een enorme hoosbui; de regendruppels ratelden op het metalen dak van onze kamer. Dat was voor ons het teken om op te staan, nog steeds iets te vroeg, maar we komen steeds beter in het ritme.

Tussen twee buien door lopen we naar de lokale bakker waar we een paar warme broodjes en een bak thee nuttigen. Dan door naar het busstation om onze kaartje te kopen voor de volgende etappe. Er valt nog steeds een bui zo af en toe, maar het lijkt al wat lichter te worden.
Het viel ons in Panama City al op dat er zoveel loten-verkopers rondlopen, maar hier in David is het niet anders; zelfs op dit vroeg uur zijn ze al weer op het busstation te vinden en de loten vinden gretig aftrek.
Om 08:30 uur vertrekt de bus en de klok in de bus herinnert ons eraan dat we ons horloge weer een uurtje terug moeten zetten. Het verschil met Nederland wordt daarmee maar liefst 7 uur.
Na een uur bereiken we de grens met Costa Rica. We gaan de bus uit, halen onze rugzakken uit de bagageruimte en verzamelen in een ruimte waar de inhoud van de bagage wordt gecontroleerd. Dit gaat zeeeeeeer oppervlakkig en is dus vooral voor de show. We gooien de bagage weer terug in de bus en  gaan in de rij staan om ons paspoort te laten stempelen door de Panamese douane.

Vervolgens moeten we 200m doorlopen naar Costa Rica om daar in de rij te gaan staan om ons paspoort door de douane van Costa Rica te laten stempelen. Inmiddels is de bus ook richting Costa Rica komen rijden. We halen onze bagage weer uit de bus om vervolgens in een soort free-fight kooi te gaan staan waar de rugzakken weer gecontroleerd zullen worden. Helaas was het net koffiepauze voor de dames van de douane en konden we half uurtje wachten tot ze hun bakkie leut op hadden.
Na 1 uur 3 kwartier stappen we uiteindelijk weer in de bus om onze rit te vervolgen.
We zijn echter nog geen half uur onderweg, of we worden alweer aan de kant gezet door de politie. Paspoort weer uit de tas en pas nadat iedereen gecontroleerd is gaan we weer verder. Weer een half uur verder herhaalt dit tafereel zich. Als dit zo doorgaat gaan we vandaag San Jose niet meer halen.
Om 11:50 uur passeren we de afslag naar Sierpe waar we op de terugweg de bus naar Panama zullen nemen. Goed om te weten hoe lang de rit terug naar David ongeveer duurt.
Een half uurtje later stoppen we voor de lunch en als iedereen z’n buikje vol heeft gaan we weer verder. We kunnen aan de borden langs de weg zien dat we aan zee zitten: Playa Tortuga, Playa Ballena en nog veel meer zien we voorbij schieten. Het duurt echter wel tot 15:00 uur voordat we echt de zee zien. Ziet er goed uit, maar dat moet nog 3 weken wachten.
Om 16:30 uur rijden we San Jose binnen. Bij het busstation van Tracopa nemen we een taxi naar het busstation van Ticabus en kopen onze tickets voor de derde en laatste etappe van onze Tour de Midden-Amerika.

Vrijdag 29 november

Deze keer werden we niet gewekt door het gekletter van de regen, maar door een toeterende trein; hoe origineel. Is op zich ook niet zo gek als je hotel bijna op de rails staat.
Omdat we wederom in een hostel sliepen was er geen ontbijt inbegrepen, maar kon je het in het gezamenlijke keukentje wel maken. Daar hadden we ‘helaas’ geen tijd voor, want we moesten naar Ticabus voor de laatste etappe van onze driedaagse.
Bij Ticabus  is het net even iets beter georganiseerd dan bij de andere busorganisaties. De bagage wordt ingecheckt, er is een wachtruimte en zelfs een cafetaria om wat te eten en te drinken. Het toilet is echter van het standaard nivo in Midden Amerika: meer troep naast de pot dan erin. Tot onze schrik kwamen we bovendien tot de ontdekking dat we op stoel 53 en 54 zitten, helemaal achterin naast de toilet. Dat zou genieten worden, de broek kon los!
Klokslag 07:30 uur vertrokken we voor onze rit naar Rivas in Nicaragua. Het was zonnig en de omgeving bergachtig, veel aantrekkelijker dan de voorgaande dagen. In de bus werd de Spaanstalige versie van Toy Story 2 afgespeeld, gevolgd door Terminator; wat wilden we nog meer!
Om 12:30 uur arriveerden we weer bij een grensovergang, dit keer om naar Nicaragua te gaan. Eerst natuurlijk een stempeltje halen bij de douane van Costa Rica en vervolgens naar het Nicaraguaanse deel. Iemand van Ticabus kwam alle paspoorten en entry-fee ophalen dus daar hoefden we zelf niet in de rij te staan. Wel moest alle bagage weer uit de bus gehaald worden. Dit keer stond er een lange houten tafel waar alles op gelegd moest worden om vervolgens besnuffeld te kunnen worden door een vrouwke van de Nicaraguaanse douane.

Na anderhalf uur konden we de bus weer in begonnen we aan ons laatste half uur van de bus-driedaagse. Al snel zagen we de vulkanen van Isla de Ometepe aan de rechterkant opdoemen. We konden niet wachten!
In Rivas namen we een veel te dure taxi en gingen daarmee naar San Jorge waar we op de ferry naar Ometepe zouden stappen.

We waren nog mooi op tijd om de Che Guevara van 16:00 uur te kunnen halen. Er stond een behoorlijke wind dus de overtocht was niet helemaal zonder horten of stoten, maar toen de zon aan de Nicaraguaanse horizon wegzonk vaarden wij het haventje van Moyogalpa binnen. Met een tuctuc lieten wij ons bij het hotel afzetten. De kamer is groot en dit keer geen elektrocutiedouche.

Zaterdag 30 november

Dat is ook wel eens lekker om niet in alle vroegte naar een busstation te hoeven. Voor vandaag hadden we niet eens een programma!
Om 07:30 uur een lekker ontbijtje en daar bedachten we dat we vandaag maar eens met de scooter over het eiland gaan crossen. Helaas was de vaste scooter-leverancier van ons hotel uitverkocht, maar in het dorpje is zat te krijgen.

In tegenstelling tot de enorme steden waar we hiervoor waren, is Moyogalpa niet veel meer dan één drukke straat en een haventje. Het is er allemaal erg gemoedelijk en op zaterdag lijkt iedereen nóg een tandje relaxter dan normaal. De winkels gaan net open den de kapsalon is al met z’n eerste klanten bezig. Waar wassen-watergolven bij ons een beetje uit is, begint de jeugd er hier juist mee.
Wanneer we een leuk scootertje uitgezocht hebben, wil deze niet starten: accu leeg. Bij de volgende twee shops zijn de scooters dusdanig afgetrapt dat Diana daar niet achterop gaat zitten. Bij de vierde zaak is het raak; een leuk scootertje tegen een redelijke prijs. Wij naar binnen om de papieren in te vullen, vraagt de eigenaar ineens naar een rijbewijs. Blijkt dat je sinds een jaar ook voor de scooter een rijbewijs nodig hebt.
Dan besluiten we maar op de fiets te gaan, want hoe moeilijk kan het zijn.

We willen eerst naar Charco Verde, dit is een soort schiereilandje dat aan Ometepe vast zit. Er zouden mooie stranden moeten zijn dus dat is altijd lekker als je op vakantie bent. De fietsen zijn niet van de laatste techniek voorzien. Wanneer je naar een kleine versnelling schakelt moet je de schakelaar met de duim tegen houden want anders springt deze automatisch naar een grotere versnelling. De remmen doen het aardig op het vlakke terrein, maar downhill is het een heel ander verhaal. De rupsbanden zijn zo breed dat de wrijving zo enorm is, dat je zelfs bergafwaarts tot stilstand komt; is wel weer handig met de slechte remmen! Tel daarbij nog de temperatuur van 32 graden en het feit dat we wind tegen hadden en dan is de 12,5km naar Charco Verde in een uur niet eens slecht.

Bij Charco Verde gaan we eerst wat drinken, want aan onze t-shirts is te zien dat het nodige vocht ons lichaam heeft verlaten. Na ook nog wat gegeten te hebben, gaan we even aan het strand zitten. Helaas minder mooi dan we ons voorgesteld hadden (we dachten nog aan Ile Ste Marie bij Madagascar), maar toch altijd even lekker. Daarna gaan we de trail lopen over het schiereilandje. Het ‘pad is een beetje ‘aangelegd’, maar de natuur en het meertje zijn mooi. Ook Playa Baleon, aan de andere kant van het schiereiland is een heerlijke plek om een middagje te zonnen; helaas hebben we daar geen tijd voor.

Nadat we onze ronde hebben gedaan stappen we weer op onze stalen ros en gaan we op weg naar Playa Santa Domingo aan de andere kant van het eiland. Slechts zo’n 12km van Charco Verde. Het zou wel doortrappen worden want ze hadden ons gewaarschuwd voor de colletjes op de eerste 6km. Een half uurtje later wisten wat ze bedoelden. Na de zoveelste beklimming van de buitencategorie konden we onze barrels wel in de berm gooien. Op het laatst werd het zo steil dat we van onze fiets afstapten en zijn gaan lopen; dat ging een stuk sneller.
Na de eerste 6 loodzware kilometers werd het wel beter; er kwamen een paar afdalingen waarbij het zo hard ging dat zelfs onze banden niet bleven plakken.
Rond 14:00 uur waren we eindelijk in Playa Santa Domingo en gingen we op een terras aan het strand zitten. We moesten even bijkomen van deze rit van 25km want we moesten ook nog terug.
Vanaf het terras had je goed zicht op de kleiner vulkaan van dit eiland en het zou best fijn zijn als we hier op een bedje konden gaan liggen, maar dat zat er niet in. Na een smoothie en een omelet pakten we onze fietsen en begonnen aan de terugweg.

Na een paar kilometer wilde er iemand met z’n pick-up voor ons de weg op steken, maar Diana zag haar kans schoon en vroeg of hij ons even in Moyogalpa kon afzetten. Helaas ging hij de andere kant op, maar we mochten wel meerijden tot de kruising naar Moyogalpa; dat waren toch weer 3km die we niet hoefden te fietsen. De eerste paar kilometers waren weer dramatisch; we moesten nu zelfs meerdere keren afstappen om een heuvel op te kruipen. Over de laatste kilometers ga ik niets schrijven want dat wordt gejank over gevoelloze tenen en handen, een kont die niet meer in de buurt van het zadel wilde komen en nog veel ongemakken. Laten we het er maar bij houden dat we om 16:30 uur onze fietsen bij de verhuurder hebben achtergelaten zonder een traan te laten.

We duiken snel bij de Corner House naar binnen en bestellen een drankje; dat hadden we wel nodig om de uitdroging te compenseren.
Daarna snel terug naar het hotel en een warme douche; daar knap je weer van op. We laten het hotel de excursie van morgen regelen: een halve dag de vulkaan Concepsion op hiken, want waarom zou je een boekje bij het hotel lezen?
‘s-Avonds eten we bij een soort pizzeria. We beginnen het al gewoon te vinden, maar ook hier staat de kerstboom middenin de zaak. We zitten op houten stoelen dat is voor de helft van ons gezelschap (met het minste zitvlees) een pijnlijke ervaring. Van de ene bil op de andere wordt de pizza naar binnen gewerkt en dan weer terug naar het hotel want de tuctuc haalt ons morgenochtend om 06:00 uur op.

Zondag 01 december

De wekker ging al weer vroeg af want we hadden om 06:00 uur afgesproken met de gids die ons de vulkaan Concepcion zou laten zien. Hij was mooi op tijd en toen ook de tuctuc arriveerde gingen we op pad. Eerst een tiental minuten met de tuctuc naar het begin van de trail en toen een half uur door een redelijk vlak, bosachtig gebied naar de voet van de vulkaan.

Op dit eerste stuk werden we begroet door een aantal brulapen waarvan er hier een paar families leven. De beestjes schermen met het gebrul hun territorium af.
Wanneer we de voet van de vulkaan bereiken gaat het ‘pad’ gelijk een stuk steiler omhoog en vooral de basaltbrokjes maken het lopen erg lastig. Onderweg rusten we bij een mega-boom en onze gids vertelt dat wat wij nu zien van de boom alleen de kruin maar is. De rest is na een aardverschuiving onder de grond verdwenen. Wanneer we doorvragen blijkt dit tijdens de orkaan ‘Mitch’ te zijn gebeurd. Wij waren toen iets verderop in Mexico, Guatemala en Honduras en weten nog hoe groot de schade toen was.

De gids zoekt voor ons een mooie stok uit die we kunnen gebruiken als steun tijdens de hike; we voelen ons gelijk nog 10 jaar ouder. We klauteren 2½ uur over wortels, door loopgraven en over rotsblokken om bij de boomgrens op 1000m te komen. Daar kunnen we eindelijk van de beloofde vergezichten genieten en zien dat de top van de vulkaan die (zoals gewoonlijk) in de wolken is verstopt. Het waait hier enorm en het kost moeite om te blijven staan. Onze benen voelen zwaar en we zijn erg blij dat we niet de 12 uur durende klim naar de top hebben besproken want dat was na de 50km fietsen van gisteren een hele lijdensweg geworden. We zien al op tegen de terugweg.
We maken wat foto’s en genieten van het uitzicht. We zien Moyogalpa, Charco Verde, de landingsbaan van het toekomstige internationale vliegveld, het iets kleinere eiland Zapatero, maar ook de vulkaan Mombacha bij Granada waar we morgen naar toe gaan. Als klap op de vuurpijl maakt onze gids een schattige foto voor het familiealbum; wat een mooi Sinterklaaskado.
Omdat we zo aldoejeezoes bezweet zijn van de heenweg trekken we snel een droog t-shirt aan en iets na negenen beginnen we dan alweer aan de afdaling en dat is misschien nog wel erger dan omhoog.

We houden ons vast aan wortels, takken of andere uitsteeksels die we zien en op de wat natte ondergrond gaan we het grootste deel in ‘ploeg’ naar beneden. Rond elf uur horen we onze vrienden de brulapen weer en zijn we blij dat we aan het laatste, vlakke deel zijn begonnen. Onze tuctuc komt ons zelfs op het bospad tegemoet en weten niet hoe snel we er in moeten kruipen. Om 11:15 uur slurpen we aan flesje cola; wat een dorst!
We praten nog wat na met onze gids en schrijven ons in voor het speciale diner dat het hotel vanavond gaat bereiden. Dan gaan we naar de kamer en springen even onder de douche om de modder van ons af te spoelen.

Om 12:30 uur gaan we naar downtown Moyogalpa om te lunchen. Het is verschrikkelijk warm en we doen alle moeite om uit de zon te blijven. Wanneer we in Moyogalpa de hoofdstraat inlopen zien we dat het uitgestorven is. De gelovige gemeenschap laat zich door het toerisme (nog) niet opjagen; zondag is zondag!
Gelukkig zijn er nog wel wat restaurantjes open en we gaan ergens halverwege de hoofdstraat zitten. Nadat we onze lunch en wat koude versnaperingen weggewerkt hebben lopen we nog naar de haven, maar al snel besluiten we terug te gaan naar onze kamer want met deze temperatuur is er maar een goede optie: siesta met de airco aan!

Na de siesta lopen we nog een keertje naar Moyogalpa om de lokale kerk te bewonderen en dan vooral de kitchie kerstboom die ervoor staat. Omdat de lichtjes nog niet aan zijn gaan we nog snel even voor het zingen de kerktoren in. Van hier heb je een mooi uitzicht op de Concepcion en het meer.

Wanneer even later de lichtjes van de kerstboom aangaan krijgen we een brok in de keel (of was het een vlieg?). We maken een sfeervolle foto en gaan weer terug naar ons hotelletje voor het gezamenlijk avondmaal. De eigenaar is z’n nieuwe kok aan het inwerken en wil dat op ons uitproberen. Het eten smaakt voortreffelijk en bij het ter perse gaan van dit hoofdstuk hebben we nog geen sprint hoeven trekken naar de wc en dat is altijd een goed teken.