Hoofdstuk 4 alweer van onze vakantie. Wat lijkt het weer snel voorbij te zijn gegaan als je terug kijkt.
Nog 2 dagen voor de boeg in Sihanoukville en eigenlijk niets meer op het programma. We bedachten ons vanochtend nog wel dat we even wat souvenirs moeten scoren voor onze verzameling want daar is het nog niet van gekomen.
We gaan naar de markt in het centrum van Sihanoukville, maar na er even te hebben rondgestruind, constateren we dat we niet kunnen vinden wat we zoeken; we willen eigenlijk iets Angkoriaans hebben. Hadden we natuurlijk 3 weken geleden moeten kopen in Siem Reap. We hebben nog niet zoveel ervaring met dit soort dingen, maar dat komt vanzelf als je wat langer reist.
Onverrichter zaken gaan we terug naar het hotel, trekken onze zwemkleding aan en gaan door naar het strand. Het strand is hier niet breed; tussen de strandbars en de zee zit misschien een strook van 3 meter zand, maar dat is ruim genoeg voor de ligbedjes. We gaan liggen en genieten van de rust, althans dat was de bedoeling, maar omdat er elke 2 minuten wel een meisje bij je bed komt staan die vraagt: "sir you want massage" of "sir you want manicure" of "sir you want pedicure" of "sir you want sex" (of is dat laatste gedroomd), lukt het niet echt om de luikjes even dicht te doen.Ergens in de loop van de middag bezwijkt Diana uiteindelijk voor het aanbod van een pedicure behandeling voor 2 dollar. Het is hetzelfde als met de kapper; het resultaat is fantastisch.
Als om een uur of 16:00 uur de zee iets te ver onder de bedjes begint te komen is het tijd om terug te gaan naar het hotel om daar nog een baantjes te trekken in het zwembad.
Dinsdag 8 december
Laten wij even beginnen met een rectificatie op de berichtgeving van gisteren. Er wordt op het strand niet gevraagd: "sir you want sex!", maar "sir you want sex on the beach" en zoals iedereen weet (?) is sex on the beach een cocktail.
Dit n.a.v. van vandaag, want ook vandaag niet veel meer gedaan dan gestrekt op een bedje op het strand.
Er kunnen nog wel een paar varianten toegevoegd worden aan het lijstje van gisteren. Zo werd er ook gevraagd: "you want to buy a book", "sir you want lobster", "sir you want fruitsalad", "sir you want bracelet" en "sir you want sunglasses" en die laatste neppers kosten weinig.
Diana kan de verleiding opnieuw niet weerstaan en 's ochtends heeft ze een manicure gehad terwijl ze 's middags haar wenkbrauwen heeft laten epileren. Dat laatste gebeurde op Cambodjaanse wijze; met behulp van 2 touwtjes werden de haartjes er uitgerukt, dit leek meer op een marteltechniek uit de Tuol Sleng gevangenis, maar het gaat om het resultaat. Diana is helemaal als nieuw en klaar voor de terugreis.
Toen we rond een uurtje of 4 begonnen te sissen in de zon zijn we maar naar het hotel gegaan en hebben onze lichamen even tot rust laten komen in het zwembad. Zo ziet een gemiddelde stranddag er in Sihanoukville er nu uit.
We eten 's-avonds spicy meatballs bij The Mexican, het restaurant van ons hotel en hebben een déjà-vu naar Cyprus 1991(?) toen we samen met John en Charissa de brandweer moesten bellen vanwege een paar bordjes Chili Con Carne.
Spicy geeft vanavond onvoldoende weer wat wij voelen in onze mond; er had minimaal moeten staan veeeeeeery spicy meatballs. We bestellen witte rijst en water bij om onze mond te blussen. We eten wel netjes ons bordje leeg want het is te lekker om te laten staan.
Op veler verzoek hebben we nog wel wat zon naar Nederland gestuurd. Het leek ons niet zinvol als het al beter weer zou worden wanneer wij nog niet thuis zijn dus vrijdag of zaterdag zou er verbetering in het weer moeten optreden (zie txt 704).
Woensdag 9 december
Het is een beetje een trieste dag, deze 9e december. Vanochtend stappen we voor het laatst op een Cambodjaanse bus voor de rit naar Phnom Penh en daarmee begint eigenlijk onze terugreis.
Zoals verwacht is de bus op tijd en wij nestelen ons op de stoelen 1 en 2 van deze dubbeldeks bus. De rit verloopt zonder problemen en rond 13:30 uur zijn we weer terug in de hoofdstad.
We gooien onze spullen op de kamer want we willen nog wat plaatjes schieten waar we de vorige keren niet aan toegekomen zijn.
Als happy hour is aangebroken bij FCC, kantelen we daar onze laatste Angkor biertjes en geheel in stijl eten we in een eenvoudig restaurant een heerlijke amok en sweet-and-sour-chicken als galgenmaal. Een laatste cappucino drinken we bij Metro en na wat pielen op het internet gaan we slapen. De taxi zal er morgen om 08:30 uur zijn om ons naar de luchthaven te brengen.
Donderdag 10 december
De receptioniste van ons hotel heeft haar man in de aanbieding gegooid als taxi-chauffeur en hij brengt ons vanochtend naar de luchthaven van Phnom Penh.
Net als bij Albert Heijn gaan we ook hier in de verkeerde rij staan, want alle rijen stromen lekker door behalve.....
Uiteindelijk zijn ook wij ingechecked en na de vertrektax betaald te hebben gaan we naar de gate. We zouden bijna niet anders verwachten, maar alles verloopt soepel en op tijd, zelfs het vliegtuig komt precies om 11:10 uur los van Cambodjaanse bodem. De vakantie is nu officieel ten einde, hoewel.......we hebben Kuala Lumpur nog.
Met anderhalf uur zijn we al in Kuala Lumpur en wanneer we het vliegtuig verlaten hebben gaan we gelijk naar een ATM voor wat geld en daarna via Immigration (levert weer een stempel op in het paspoort) naar de KLIA Express, een trein die je in 28 minuten naar Kuala Lumpur brengt. Ondertussen hebben we nog wel even onze dagrugzak in een locker opgeborgen, zodat we lekker licht zijn.
De KLIA Express gooit je eruit op KL Sentral wat zoveel is als A'dam CS, maar dan alleen niet tegen het centrum aan. Hoewel we al een stuk aan de wandel waren hebben we op een gegeven moment toch maar de taxi gepakt en ons in China Town laten afzetten. Eerst een quarterpounder bij Mac en dan de markt op. In vergelijking bij de neppers-handel die ze in China Town aanbieden is het strand van Sihanoukville een lachertje. Wat een troep! Merk-T-shirts voor een euro, horloges voor twee en echte Dirk & Gerrit tassen voor nog geen tientje.
Als we ons rondje gemaakt hebben in China Town vragen we een taxi-chauffeur ons naar een mooie mall te brengen en het dropt ons bij Paviljon. Onze monden vallen open wat een enorme kolos van een winkelcentrum, waar alle merken die we in China Town tegen zijn gekomen in een eigen winkel worden verkocht. Te veel om op te noemen; hier heb je een week nodig om alle zaken aan elk zichzelf respecterend merk heeft hier een winkel.
Na een uurtje houden we het voor gezien en een taxi brengt ons weer naar KL Sentral. De taxichauffeur openbaart zich als een soort Wikipedia. Hij begint ons met allerlei feiten om de oren te gooien. Hij vraagt ons naar welke landen we in Europa op vakantie zijn geweest en hij weet van elk land een stukje historie of andere weetjes te vertellen. Hij vertelt dat hij al zijn kennis heeft opgedaan via de toeristen. Elke keer als hem wat vertelt werd schreef hij het op een briefje en plakte het bij het stuur zodat hij het uit zijn hoofd kon leren. Hij vraagt Diana ook nog even om zijn leeftijd te raden. Ze zit er bijna 10 jaar naast en hij zegt dat hij er zo jong uitziet omdat hij leeft volgens de gouden regel: " als je thuis bent moet je je geen zorgen maken over je werk, en als je op je werk bent moet je je geen zorgen maken over thuis".
Bij KL Sentral aangekomen springen we uit de taxi, bedanken hem voor de les en zijn nog net op tijd voor een wachtende KLIA Express. Rond een uurtje of 8 zijn we weer op KLIA. We halen onze rugzak uit de kluis en gaan weer via de douane naar de vertrekhal. Daar nemen een colaatje en door het raam zien we dat de 747 bij gate C22 al klaar staat. Theoretisch zouden we dus op tijd moeten vertrekken.
Vrijdag 11 december
Met een vertraging van zo'n 30 minuten vertrekt de MH016 naar Amsterdam en hebben wij 12 uur de tijd om nog even onze reis door Cambodja de revue te laten passeren.
Cambodja is een heerlijk land om door te reizen. Het is nog erg puur en soms ook basic als je het bijvoorbeeld vergelijkt met buurman Thailand, de bevolking is erg vriendelijk en is op veel plaatsen nog niet bezig met het exploiteren van toeristen; hier wordt niet gebedeld omdat dat een makkelijke manier is om aan geld te komen, maar hier wordt door landmijn-slachtoffers soms een aalmoes gevraagd omdat zij niet meer kunnen werken.
De markten zijn een feest voor de zintuigen en de tempels van Angkor kennen hun gelijke niet in de wereld. Het land is getekend door de wreedheden van Pol Pot en zijn Rode Khmer, maar is druk bezig dit achter zich te laten. Het straatbeeld in de grotere steden wordt bepaald door de vele scooters, mensen met monddoekjes en vrouwen die zich chique kleden in een Hello-Kitty-pyjama.
Cambodja heeft onze harten gestolen!
